12 – 17 mei 2014
Een mooie oude kever met een jerrycan op het dak, dat was de aanduidingen van een auto wassalon in Uruguay. Bij verschillende sloopbedrijven stonden de mooiste modellen auto’s slechts weg te roesten. Auto’s waren niet het enige wat men verzamelde, alles van ijzer leek welkom. Vaak beperkte de opslag zich niet langer tot een hoekje van de tuin maar werd inmiddels het gehele erf erdoor in beslag genomen, ergens in het midden stond het huis. Een oud-ijzerboer had het wel bond gemaakt, een enorm vliegtuig lag bovenop de schroothoop in de voortuin, waarschijnlijk was zijn vrouw niet al te blij geweest toen hij daarmee thuis kwam.

Wij besloten naar het noorden te trekken vanwege de zon, we hadden genoeg van de grijze wolken en de regen en mistte Afrika in dat opzicht behoorlijk. Enorme landerijen, veelal te koop waar vooral vee graasden in alle ruimte. Het landschap werd heuvelachtiger, wat grijze marmotjes staken snel over. Het restaurant met de naam ‘Bereshit’ lieten we maar voor wat het was, dat klonk niet echt lekker. In een volgend dorpje leerden we weer een nieuw Spaans woord: Joyeria. Nieuwsgierig keken we bij deze winkel naar binnen, ze bleken bijoux sieraden en parfums te verkopen.
De gaten en waterplassen werden dieper, de dik behaarde schapen keken ons nieuwsgierig aan. Even verderop stonden koeien met gekrulde pluisharen op hun kop. Toen we stopten om wat foto’s te nemen kwamen er steeds meer dieren naar het hek gerend en staarden we van beide kanten naar de grappige wezens aan de andere kant.

Rio Negro
Grote vogels scheerden over het landschap, vaak in gezelschap van kleine bontgekleurde exemplaren. De uitgestrektheid die hier was vormde een groot contrast met de kustplaatsen. Toch behoorde ieder stuk land aan iemand toe en was keurig omheind, dit deed erg aan Zuid Afrika denken.
De ondergaande zon schitterde in de Rio Negro meren, het grootste meren gebied van Uruguay. Helder blauw van de lucht en oranje tinten van de zon weerkaatsten in het water en al snel daarna werd het donker. De weg hield op, we reden het ponton op en een klein bootje duwde het geheel naar de overkant van het water waar we een lekkere rustige campsite vonden, helaas alleen een koude douche toen bleek dat wij de enige bezoekers waren. In het licht van de ondergaande zon kleurde de bomen rood en werden weerspiegeld in het water, een schilderachtige sfeer ontstond.

Tacuarembo
Met bakken kwam het uit de lucht, het onweer en de bliksemschichten versterkten het effect. In Tacuarembo besloten we op zoek te gaan naar een grondzeil zodat we een provisorisch tentje konden maken bij de achterdeur om tenminste droog te kunnen koken voor het geval dat dit weer aanhield. Met handen en voeten probeerden we uit te leggen waar we naar op zoek waren en de winkelier speelde het spel lachend mee en al snel kwam een fel groen plastic zeil tevoorschijn. Toen we doorvroegen naar waterdichte spray voor onze kleding en de tent werd het ingewikkelder. Een mooi regenpak kwam uit de opslag tevoorschijn maar dat bedoelde we niet, een spray kon hij niet leveren. Trots hield hij nogmaals het grondzeil op: dat had hij wel! Hoewel de kleur vloekte bij de auto besloten we voor deze keer de kleurentic maar te negeren en het zeil te kopen bij deze leuke man. Net zoals de andere kleine stadjes waar we doorheen reden in Uruguay was ook Tacuarembo zeer overzichtelijk: de ene straat was eenrichtingsverkeer naar links terwijl we bij de volgende alleen naar rechts mochten. Hoe de voorrangsregels precies werkten was ons niet helemaal duidelijk maar gelukkig was iedereen vrij rustig dus werd er per kruising besloten wie er voor mocht gaan.

Het landschap werd heuvelachtiger maar was overal nog even groen. Cowboys te paard dreven de koeien bijeen. De platte hoed lag schuin op hun hoofd en de dikke schapenvacht zorgde voor wat comfort, slechts een enkeling gebruikte een zadel. De zon begon weer te zakken en vormde een grote schittering in onze gezandstraalde voorruit, een souvenir van de zandstorm in Sudan. Het zicht werd steeds moeilijker, we reden tenslotte naar het westen. Een bospaadje bood uitkomst: we zette de tent op en bestempelde het als wildkampeerplek voor die avond. ’s Nachts hoorden we geritsel naast de auto, was het een vosje die aan ons afvalzakje snuffelde? Of een cowboy te paard die polshoogte kwam nemen?! Voorzichtig openden we de rits een stukje, het geluid weergalmde in de stille nacht, de volle maan scheen over het landschap. Het bleken twee onschuldige paarden te zijn die in het bos scharrelden.

Salto
Het was lekker badderen in de thermen: bij Termas de Guaviyu kwam het warme water uit de lokale bron. Heerlijk schoonweken na een paar dagen wildkamperen of een koude douche.
Simpele kleine stenen huisjes, sommigen met slechts een golfplaten dak vormde de buitenwijk van het stadje Salto. Een groot aantal honden liepen over straat. Toch was het hier vrij netjes, de mensen zagen er goed verzorgd uit. Kleine bedrijfjes waren aan huis gevestigd, een muurschildering of uithangbord maakte duidelijk waarmee men geld probeerde te verdienen. Aan de overkant van de grote straat lag het sjiekere gedeelte van Salto: vrij grote rijk gedecoreerde panden vormden een statige laan. Het glanzende koperen bord gaf aan waar de dokter woonde: El Medico. De kathedraal keek uit over het stadsplein met een grote fontein in het midden.
De groenteboer had veel aandacht besteed aan de presentatie van zijn waren, kleurrijke vruchten lagen mooi gerangschikt naast de groenten en gezamenlijk vormden ze een waar kunstwerk. Het werkte duidelijk op onze smaakzintuigen, met een aantal tassen vol producten verlieten wij de winkel. Net buiten de stad vonden we een camping en genoten we van de stralende zon, een heerlijke middag bij Termas de Dayman.

Foto album Uruguay Binnenland:

Uruguay Binnenlandmei 14, 2014 Photos: 17