7 – 11 mei 2014
Nu we de auto weer terug hadden konden we alles weer inruimen en nadat we ook de luchtvering terug geplaatst hadden begonnen we echt aan het tweede deel van onze reis: op naar Uruguay. Onderweg naar Buenos Aires werd het steeds drukker naarmate we dichterbij de stad kwamen. Tweebaanswegen werden door vier rijen auto’s gebruikt maar behendig reden wij tussen de zigzaggende bussen en taxi’s door. Het was druk maar dit was gelukkig nog geen Istanbul of Cairo.

Hij liep rondjes om de auto, keek nieuwsgierig achterin, snuffelde wat aan Ray en ging toen keurig netjes naast Ray zitten: hij had wat gevonden! Nee, hij beschouwde Ray niet de grote dierenvriend maar als de eigenaar van Amerikaanse dollars, dit was een speciale speurhond bij de douane. De vangst bleek niet al te groot dus Ray mocht zonder problemen verder, het werd tijd om de boot op te gaan. In een uur tijd staken we vanaf Argentinië de Rio de la Plata over, een uitloper van de Atlantische Oceaan om daarna te arriveren in ons volgende land: Uruguay.

Colonia de Sacramento
Een prachtig historisch stadje direct aan de haven. We hobbelden over de oorspronkelijke grove bestrating terwijl we rondkeken naar oude statige huizen, mooie gebouwen en de enorme stieren arena. De oude sierlijke straatnaambordjes gaven aan dat we ons in het historische centrum bevonden. Prachtige oude auto’s stonden langs de weg geparkeerd, helaas waren ze niet allemaal meer in even goede staat en sommigen waren zelfs in beslag genomen door de natuur. Bij een klein restaurantje aan de haven genoten we van de heerlijke visschotel en proosten wij op ons nieuwe avontuur.

Montevideo
Een statige rij palmbomen langs de geasfalteerde weg leidde ons door een groen landschap richting onze volgende bestemming: Montevideo. Langs de kust werden we gevolgd door helder groene parkietjes, vogeltjes met fel rode koppies en zwarten met een knalgele buik. Regenbuitjes en zonnestralen wisselden elkaar af.
Via de industriewijk en de haven vol containers reden wij de hoofdstad binnen. Direct sprongen de prachtig gedecoreerde gebouwen in het oog, afgewisseld met grote betonblokken voorzien van talloze airco’s. Terwijl wij op zoek waren naar een veilige slaapplaats, zowel voor ons als voor de auto zagen we nog een Defender staan: van Franse overlanders. In ons beste Frans probeerden we een gesprekje aan te knopen, de enige taal die zij spraken. Ze vertelden ons dat ze al twee jaar door Latijns Amerika zwierven, voor hun was het einde van de reis nu gekomen.

Op aanraden van de Fransen reden we naar het zuidelijkste puntje van de stad, Punta Brava. Naast de vuurtoren vonden we een mooie wildkampeerplek en terwijl de zon onderging keken wij uit over de zee en de duizenden lichtjes van de stad. Zeker 30 zwerfkatten verzamelden zich even verderop en keken reikhalzend uit naar hun vrienden die even later met voer aankwamen. Het was wel een mooi maar ook winderige en daardoor vrij frisse plek dus al snel kropen wij in de tent om een filmpje te kijken. Auto’s reden af en aan naar het uiterste puntje die nacht, het rustige plekje bleek toch iets drukker dan verwacht.

Inmiddels hadden we aardig wat wasgoed verzameld dus besloten we op zoek te gaan naar een lavanderia: wassalon. De vrouw beloofde het snel te verzorgen, we konden het vandaag nog ophalen. We slenterden door de stad, bewonderden de prachtige kerken en indrukwekkende kathedraal aan een van de mooie pleinen. Helaas waren er ook een flink aantal gebouwen aan haar lot overgelaten, een bordje ’te koop’ gaf nog de laatste hoop op het behoud ervan. Mercado del Puerto was een oude overdekte markt, inmiddels geheel in beslag genomen door allerlei kleine restaurantjes en eetgelegenheden. De bijzonderste gerechten lagen al klaar op de barbecue. Bij een marktje verkochten ze allerlei antiek en curiosa maar ook warme mutsen en sjaals, wij waren dus niet de enigen die het maar koud vonden ondanks het zonnetje wat af en toe doorkwam. Veel mensen hielden hun thermosfles stevig onder de arm geklemd terwijl ze uit de bombilla dronken, een soort metalen rietje met een zeefje onderin. Een kalebas beker was gevuld met grasachtige thee: mate (spreek uit: mah-tey), de locale drank. De beker werd steeds bijgevuld met warm water uit de thermosfles en de bombilla ging van hand tot hand.

Op de Plaza Fabini gingen de voeten van de vloer, het was tijd voor de tango. Knarsend kwam er muziek uit de grote speaker en een hoog bejaard echtpaar opende de dans. Hoewel de stramheid van hun lichaam niet alle bewegingen meer toestond en de hakken van de dame iets lager waren dan ze ooit gedragen had beleefden ze duidelijk veel plezier aan de dans. Meerdere bejaarde paren volgden het voorbeeld, de mannen lieten hun partners elegante pirouettes draaien, hier en daar wat in slow motion. Een dame in korte rok en sierpanty hief haar been op en helde met haar hoofd iets naar achteren, de man kon nog net voorkomen dat hij door zijn rug ging om zijn vrouw te ondersteunen waarna ze hun dans weer voortzette en ingewikkelde pasjes met hun voeten vertoonden. In het verleden had dit stel vast op hoog niveau met goede techniek gedanst.

Met een lange witte dokters jas aan kwam een man op ons af, of wij misschien onze bloeddruk wilden laten meten? Vriendelijk bedankten wij de man en vroegen ons af of dat wellicht een leuk bijbaantje voor de artsen en verplegers in Nederland zou zijn, in verloren uurtjes tussen de patiënten door wat bloeddrukken meten ten tijde van bezuinigingen op de zorg.

Inmiddels was het tijd om de was op te halen maar wat schetst onze verbazing toen wij om 15:15 voor een gesloten deur stonden. Tussen 3 en 4 uur had de vrouw toch gezegd?! De buurvrouw liet ons weten dat de wasserij op zaterdag altijd om 13:30 uur sloot, zo ook vandaag. Maar….. had de wasvrouw dan bedoeld dat onze was binnen 3 a 4 uur klaar zou zijn, voor sluitingstijd?! We waren er juist zo trots op dat ons begrip voor de Spaanse taal iedere dag een beetje vooruit ging maar hier voor de gesloten deur kelderde ons zelfvertrouwen weer. Hoewel we eigenlijk van plan waren om die middag weer door te gaan moesten we nu wachten tot maandagochtend, hopelijk zou de was wel droog zijn tegen die tijd. Dat werd nog maar een winderig nachtje bij de vuurtoren….

Vanuit een barretje hadden we een prachtig uitzicht op het theater: Teatro Solis. Keurig geklede mensen begaven zich naar het theater, vol verwachting van de show. Zodra de voorstelling binnen begonnen was kwamen de echte sjieke dames aan in mooi gepoetste auto’s. Een aantal echte oude auto’s kwamen voorrijden waaronder een prachtige A-Ford. Compleet met tiara’s, veel make-up, hoge hakken en wijde baljurken met een hoop tule en pailletten klommen de 15 jarige dames uit de auto, klaar voor de fotoshoot. Door de fotografen werden ze in talloze posities geplaatst en schitterde ze tegen de mooie achtergrond van het theater. De speciale belichting deed het vele wit, helder turkoois en zuurstok roze in de suikerspinnen kleding van de dames goed uitkomen. Sweet fifteen was een belangrijke leeftijd in Latijns Amerika, de foto shoots van de dames waren daar een belangrijk onderdeel van. Zou sweet 44 ook mogen? Samen met onze niet zo oude maar wel erg mooie Defender op de foto, nu Wendy nog in zo’n jurk….

Buiten was het inmiddels grijs, vrij winderig en fris. Na een aantal dagen wildkamperen en door de stad slenteren waren wij inmiddels niet zo fris meer dus trakteerden wij onszelf op een overnachting in het Ibis hotel compleet met wifi terwijl wij wachtte op maandagochtend om de was op te kunnen halen en verder te reizen.

Oostkust
We volgden de kustlijn naar het oosten, eindelijk maakte de lange rij appartementen complexen plaats voor een duinlandschap met dennenbomen. De zee was rustig en leek op sommige plaatsen zelfs helemaal vlak. Wat dorpjes met vakantie woningen lagen er verlaten bij en toonden zelfs wat mistroostig in het druilerige weer. De snelweg gaf naast de vele verkeersborden uitzicht op talloze reclameborden, vooral L’Oreal had hier een ruime reclame campagne opgezet.

Casa Pueblo
Een opvallend sprookjesachtig gebouw op het puntje van de rots met uitzicht over de zee. Qua stijl had het witte gebouw iets weg van de bouwwerken van Gaudi maar dit was van de hand van een andere bekende kunstenaar: Carlos Paez Vilaro. Oorspronkelijk gebouwd als woonhuis en atelier maar inmiddels ook in gebruik als museum en hotel. Zo wit en haast frivool als het gebouw was, zo kleurrijk en abstract was de kunst, vooral schilderijen maar ook objecten.
De weg ging verder naar het oosten en bracht ons naar Punta del Este, een bekende toeristenplaats maar deze plek was duidelijk niet aan ons besteed. Enorme flatgebouwen stonden zij aan zij, velen nog in aanbouw maar de reclameborden prezen de verschillende hotels al aan. Het deed ons erg aan Antalya in Turkije denken, een andere plaats waar wij snel weer doorreden. Een bijzondere golfbrug bracht ons aan de overkant van het water naar La Barra en Manantiales. In de duinen vonden we een mooi wild kampeerplekje met uitzicht op zee. Het koken ging tussen de regenbuien door en toen het echt harder ging regenen zat er niets anders op dan de tent maar weer opzoeken ondanks dat het pas 19:00 uur was.

Foto album Uruguay kust:

Uruguay Kustmei 10, 2014 Photos: 22