Peru – Paracas

8 – 12 September 2014
Ieder stukje grond werd benut voor landbouw, ook aloe vera groeide hier vol op. Twee stieren trokken de ploeg vooruit over het sterk hellende vlak. De boer leidde de dieren de juiste kant op. Verderop was een boerin met het zaaien bezig, het kindje op haar rug sliep rustig verder. In een andere regio vond de akkerbouw vooral op terrassen plaats wat het een stuk gemakkelijker maakte. Een herderin in traditionele klederdracht jutte de koeien en schapen een beetje op terwijl ze vlijtig doorging met haar spintol. Het kleine biggetje wilde wel graag met het lammetje spelen maar daar was nu geen gelegenheid voor, ze moesten aan de kant.

t1 onderweg naar Ayacocha_107Dubbellaags modderhuizen stonden langs de weg, bekroond met een heus pannendak. Op de top stonden de beeldjes, hier geen stiertjes maar kleine kerkgebouwtjes, sommigen compleet met kaarsenhoudertjes, alles om het huis te beschermen. Misschien niet eens zo’n slecht idee met deze bouwconstructies. Verderop op het erf stond een apart hokje, het toiletblok. Net als de muren van de meeste huizen was ook dit hokje rijkelijk voorzien van teksten en logo’s die de politieke voorkeur van de bewoners uitte, over een maandje zouden de volgende verkiezingen plaatsvinden. Sommigen vonden grote vernieuwingen beter, anderen hadden meer voorkeur voor het oude. Bij de ene groep stond landbouw voorop terwijl de ander het belang van het behoud van het bos als prioriteit stelde.

Door de Andes naar het westen
In het dal was het voorjaar al begonnen, bomen stonden vol in bloei en de struiken kregen hun blaadjes weer terug. We stopten even om van het mooie uitzicht te genieten en onze lunch te maken. Inmiddels een vertrouwd beeld: t1 onderweg naar Ayacocha_076terwijl we over de rand keken zagen we de enorme berg puinhoop liggen. Afgedankte bumpers, een toiletpot en uiteraard gevulde flessen met afgedankte olie. Na al die maanden waren wij er nog steeds niet echt aan gewend maar eigenlijk zouden we op zoek moeten gaan naar een vuilnisbelt om de mooie plekjes te ontdekken, dit leek immers hand in hand te gaan.

Honderden haarspeldbochten volgden minder scherpe bochten op en toonden ons prachtige uitzichten over het Andes gebergte. De uren vlogen maar de kilometers kropen voorbij. Het begon al te schemeren, we zochten een plekje om te overnachten. Schuilen achter een rotsblok, slechts drie meter van de hoofdweg verwijderd leek de enige optie. t1 onderweg naar Ayacocha_090Net nadat we ons teruggetrokken hadden in de tent werd er aangeklopt, een groep van zeker 15 mannen, vrouwen en kinderen hadden zich om de auto heen geschaard. Of het de Queshua taal was of lokaal Spaans wisten we niet maar dat we er geen woord van verstonden was wel duidelijk. Het was misschien wat onbeleefd om het gehele verhaal van de woordvoerder te onderbreken maar we wilden toch wel graag weten of het soms verboden was om hier te staan en of we mochten overnachten. Toen dat geen probleem bleek te zijn vertrok de groep weer. In het schijnsel van de volle maan zagen wij richting het dorp vertrekken, af en toe keken ze nog even om naar die vreemde toeristen.

t1 onderweg naar Ayacocha_066Een strakke asfaltweg, een mooi uitzicht en heerlijk rustig, dit beviel ons wel. Plotseling hield de weg op, tien meter verderop werden stukken van de rots afgebroken door middel van dynamiet. Een grote graafmachine schraapte de losgekomen rotsblokken bij elkaar. Oeps, wij hadden het bordje ‘Desvio’ even gemist, de omleiding voerde over een smal gravelpad door vele kleine dorpjes. Auto’s met een buitenlands kenteken was men hier duidelijk niet gewend en de reacties waren dan ook heel verschillend: van stille verbazing tot een grote glimlach en een uitbundig zwaaigebaar.

We stegen 1000mtr om kort daarna weer 1000mtr af te dalen, een tafereel wat zich talloze keren herhaalde. Ook de temperatuur fluctueerde vrolijk mee. Het hoogst gemeten punt op deze route was 4770mtr boven zeeniveau, het laagste kwam uit op zeeniveau. De temperatuur varieerde van +3C op grote hoogte tot +32C in een beschut dal. t1 onderweg naar Ayacocha_092De lama’s en alpaca’s hadden geen last van de koude op grote hoogte, de koeien kwamen liever niet boven de 3800mtr. Ook de groene papegaaien hielden zich liever in het warme dal op. Rood-bruine en zwarte rotsen wisselden de groene valleien af, blauwe sparren en groene loofbomen gaven de omgeving een extra sfeer. Het water kletterde via de watervalletjes in de bergen naar beneden om vervolgens opgenomen te worden door de rivier. Viskwekerijen lagen verspreid langs het water. Verschillende borden wezen op het belang van het behoud van deze prachtige omgeving. Teksten als: ‘Respect voor de natuur’, ‘Geen bomen kappen’, ‘Geen afval storten’, ‘ Wees zuinig op de natuur’ en ‘Bescherm flora en fauna’ maakten de boodschap helder. Peru was echt het land van de verkeersborden.

Ayacucho
Dichterbij de grote stad en direct werd de verkeerschaos groter. We stopten even om de benen te strekken en maakten gelijk van de gelegenheid gebruik om de grote kathedraal op het centrale plein te bezichtigen. t2 Ayacocha_067Van buiten een vrij sobere bouwstijl maar van binnen rijkelijk versierd met goud geschilderd houtsnijwerk en beelden. In de winkelstraten concurreerden vooral de vele telefoonwinkels met elkaar. ‘Buenos dias signor! Yo quiero un cafe negro por favor’. Even later verscheen er een smal glazen kannetje op tafel, gevolgd door een mok heet water. Het kannetje bevatte geen balsamico azijn wat we aanvankelijk dachten maar zeer geconcentreerde koffie. Een scheut van het goedje bij het hete water zorgde voor een kopje zwarte koffie.

Abra Apacheta
Schitterende kleuren, het heldergeel vermengde zich met het intense rood. Witte rotsblokken vormden een sterk contrast met het zwart en zo helder groen als hier hadden we nog niet eerder in rotsblokken gezien. t3 onderweg naar Pisco_118De zwart – witte kalkafzetting lag als een wollen deken over de rotsen. Herinneringen aan Pamakule kwamen boven, hier was het echter wel wat kouder dan in Turkije. De laatste helder blauwe opening in de lucht werd gesloten door het grijze regengordijn en lichtflitsen scheerden over de bergen. Even later reden we door een wit besneeuwde landschap op 4640mtr hoogte.

Op ongeveer 100km voor de kust verschenen de wijnranken en vele druivenplantages. Het werd weer donker, voor de derde nacht op rij zochten we verwoed naar een kampeerplekje. t3 onderweg naar Pisco_101Inmiddels hadden we de bergen achter ons gelaten dus daar konden we ons niet verschuilen. In navolging van onze Braziliaanse gewoonte zat er niets anders op dan ons scharen in de rij vrachtwagens bij het benzinestation. De chauffeurs kakelden alsof ze in een kippenhok gestopt waren maar werden muisstil toen hun favoriete soap op de televisie in het restaurant verscheen. Al vroeg werden we weer gewekt door het geronk van de enorme vrachtwagen motoren naast ons, het zwarte asfalt lag tenslotte weer te wachten. In totaal deden we er bijna 4 dagen over om een afstand van 940km richting de kust te overbruggen.

t4 Paracas NP_055Reserva National de Paracas
Gekleurde vissersbootjes kabbelden rustig op de golven, vele vogels aasden op een achtergebleven visje. Voor ons lag de Pacific Ocean, wij waren aan de westkust van Peru aangekomen. Grote olie raffinaderijen sierden de kustlijn, enorme schepen lagen verder op zee te wachten. Paracas was ondanks haar grote toeristische sfeer gelukkig wat romantischer dan de havenstad Pisco waar we binnenkwamen.

Helder gele en rode duinen lagen voor ons, de blauwe lucht versterkte de kleuren van het national park, een uitloper van de Atacama woestijn in Chili. Dit schitterende gebied is ongeveer 40 miljoen jaar oud en t4 Paracas NP_085sinds 1975 een beschermd natuurgebied. Roze gekleurde flamingo’s stonden met hun dunne poten in het ijskoud water en zochten driftig naar voedsel. Honderden zeemeeuwen genoten van het zonnetje in het zand en kwetterden zoals hun Scheveningse soortgenoten. Grote pelikanen scheerden vlak boven ons hoofd om even later sierlijk op een rotsblok in zee te landen, ondanks de honderden andere grote vogels die zich ook op de steen bevonden. De helder blauwe zee klotste tegen de grove zwart met gele rotsen.

Wij volgden de tracks over de duinen door het zand en lieten ons graag verrassen door de prachtige baaien met helder witte strandjes maar ook licht grijs zand in combinatie met het turquoise zeewater. De okergele zandrand zag er kwetsbaar uit, we besloten het gebied te voet te verkennen. t4 Paracas NP_233Onder de half afgebrokkelde rand lag een fantastisch mooi strand, diep donkerrood van kleur! Een zwarte vogel met rode poten en snavel paste schitterend in het plaatje. De aardbeving in 2007 is de beroemde kathedraal rots fataal geworden, de triomfboog die de rots gedurende duizenden jaren met het vasteland verbond is opgeslokt door de zee. Wij genoten intens van de uitgestrektheid van het woestijngebied met haar prachtige kleurschakeringen en duizenden vogels.

Islas Ballestas
Het eiland lag op ongeveer 25km voor de kust van Paracas, per boot kregen we een rondleiding door dit gebied. In de duinen was een tekening zichtbaar van een cactus. De exacte betekenis is niet duidelijk, de herkomst is hoogstwaarschijnlijk van de Nazca bevolking die hier ruim voor het Inca tijdperk woonden.

t6 Isla Balletas_096Duizenden vogels hadden zich gehuisvest op het eiland, aangetrokken door het koude maar zeer voedselrijke water. De waterstroming staat in verbinding met de voedselrijke wateren van Antarctica maar rondom Islas Ballestas ligt de buitentemperatuur aanzienlijk hoger dan in Antarctica. De zeeleeuwen familie genoot zichtbaar van het schrale zonnetje, genietend toonden zij hun gladde buik. Bij het strandje kregen de kleintjes zwemles, stoer zwom moeder zeeleeuw vooruit en maakte nog een extra duikeling voor de show. Parmantig trippelden de pinguïns over de rotsen, hun jacquet keurig in de plooi houdend.

De grotten gaven ons mooie doorkijkjes en de grillige vormen van de rotsen deden artistiek aan. Vanaf de rots keek een oranje krab met zijn kleine kraaloogjes nieuwsgierig naar ons.
t6 Isla Balletas_150Vele duizenden vogels zorgden voor veel uitwerpselen, de rotsen lagen ermee bezaaid. Dankbaar werd er gebruik gemaakt van dit stinkende goedje, per jaar schraapt men ongeveer 60cm zeer vruchtbare poep van de rotsen om vervolgens over het land uit te spreiden. Ondanks dat dit een beschermd natuurgebied was lagen er een aantal vissersbootjes voor de kust in de hoop op een goede vangst. De rijke diversiteit aan vissoorten in dit gebied maakte het mogelijk dat de restaurantjes in Paracas het traditionele Cevicha gerecht konden serveren. Een mengeling van vissoorten in combinatie met limoensap, olijfolie en verse pepertjes en veel verse koriander. Een fantastische smaaksensatie!

Dakar series Desafio Inca Peru 2014
Stoere auto’s, motoren en quad’s stonden keurig in het gelid, de vele schreeuwende stickers sierden de offroad voertuigen. Even overwogen wij ons stoere karretje aan de rij toe te voegen maar het strand en de boulevard werd hermetisch afgesloten. t5 Paracas_072Een voor een werden ze naar voren geroepen en vanaf het podium volgde een introductie speech compleet met een hoop confetti en flitslichten. Vanaf hier startte de Peruaanse versie van de Dakar, een route door de Paracas woestijn. De voertuigen waren breed uitgerust met alle denkbare offroad materialen: extra veel en zware schokbrekers, bodem beschermplaten en verstevigde deurpanelen om maar wat te noemen. Wij konden de deelnemers echter geruststellen: wij hadden juist door de woestijn gereden en het was prachtig maar op offroad rijgebied echt een eitje.

Foto album Paracas:

Peru Paracas
Peru Paracassep 8, 2014Google Maps Location Photos: 36
 

Verder langs de Peruaanse kust en naar Arequipa….