12 – 17 September 2014
De route voerde verder naar het zuiden, door een uitgestrekt woestijngebied met palmbomen. Af en toe kwamen we nog wat Dakar rijders op de snelweg tegen. Uitgestrekte druivenplantages scheidden ons van de wit gekleurde duinenrij. Kleine knal gele Daewoo autootjes, net iets groter dan de tuk tuks krioelden in de buurt van Ica. De mini taxi’s waren volgestouwd met mensen en en een enorme hoeveelheid spullen.

Laguna Huacachina
Een enorme zandstorm kwam ons tegemoet, de wind stak stevig op in dit open gebied. Helder witte rotsen lagen als kunstwerken verspreid over de grijze zandvlakte. Laguna Huacachina, een grote oase temidden van de woestijn, palmbomen langs de rand en hoge duinen op de achtergrond.

Nasca lijnen
Vanuit een hoge uitkijktoren hadden we een prachtig uitzicht over het vlakke zandlandschap. Onder ons lagen de eeuwen oude tekeningen. Een hand, vier vinger breed uitgestrekt. Een slang baande zich een weg naar het oosten, hij probeerde uit de greep van de hand te blijven. Een groep sierlijk verbonden mensen alsof ze met een dans bezig waren en aan de andere kant een hand met meerdere vingers. Over het feit hoe de tekeningen ontstaan zijn en waarom ze daar ooit geplaatst zijn rijzen nog steeds vragen. Sinds de Nasca bevolking in dit gebied woonde (500- 800 na Chr.) zijn de vormen al aanwezig. Wonderlijk genoeg zijn de tekeningen nooit in beslag genomen door de omringende woestijn. De 20ste eeuw heeft echter wel haar invloed gehad op de lijnen: een flink aantal grove bandensporen doorkruisten de patronen, waarschijnlijk veroorzaakt door een van de vrachtwagens tijdens de aanleg van de nieuwe asfaltweg die vlak langs de Nasca lijnen ligt. Blijkbaar was de bescherming niet echt optimaal.

Oceaan
Vlak achter de oranje-witte duinen verscheen de blauwe zee. De horizon ging over in een lichtblauwe hemel waardoor het perspectief in het niets leek op te gaan. De stevige wind uit zee blies het fijne zand over de weg en veroorzaakte een zandstorm. Talloze grote olijfbomen verraadde een oase temidden van het zand. Stalletjes langs de kant verkochten olijven in allerlei variaties, zowel puur als bewerkt tot zuivere olijfolie. Dankbaar vulden wij onze voorraden aan.

Verwaaide hutjes van bamboe stokken en matten, aangevuld met plastic doeken tegen de wind, meer stelde het niet voor maar dit waren de verblijven van de vissers aan de kust. Sommige plekjes waren inmiddels verlaten waarop grote zandhopen hun intrek in de hutjes hadden genomen. Voor ons lag een schitterende route langs de Peruaanse kustlijn. Rustige baaitjes waar de blauwe zee op het witte zand aanspoelde maar ook ruige gebieden waar de oceaan met veel geweld tegen de zwarte rotsen sloeg. De duinen varieerden sterk van kleur en structuur, van terra tot donkergrijs. De wisselende hoogtes gaven iedere keer een andere aanblik op dit natuurschoon. Plotseling steeg er een mistvlaag uit zee op en blokkeerde ieder uitzicht om vervolgens richting de bergen te verdwijnen.

Een schitterende route maar wederom geen goed kampeerplekje te vinden. Keurig vlak asfalt lag voor ons maar nergens een afrit om dichterbij de oceaan te komen. De regen en wind hadden inmiddels haar intrede gedaan en de temperatuur daalde gestaag. Een duinpan zag onze moedeloze blik en ontfermde zich over ons voor zo ver dat ging. Snel flansden we wat te eten in elkaar om vervolgens bij het schijnsel van een waxinelichtje wat warmte op te doen en een boekje te lezen voorin de auto. De wind blies de zilte lucht en zoutkristallen uit de oceaan op de tent die daardoor voorzien werd van een extra aroma.

Colca Canyon
Kilometers door mist en regen waarna ze zich zeer plotseling over moesten geven aan de zon en de stralen met veel kracht door de wolken braken. Wij stuiterden over een gravel wasboard weg landinwaarts en stegen naar steeds grotere hoogtes. Een stoffig en super droog gebied, de half verdroogde cactussen zagen er treurig uit. In het dal zochten de akkerlandjes naarstig naar wat achtergebleven waterdruppels in de droge rivierbedding. Naarmate we hoger kwamen werden de akkerlanden groter en groener, hier was het duidelijk vruchtbaarder. Kleine dorpjes met maximaal tien huizen waarbij men duidelijk op elkaar aangewezen was zonder de moderne voorzieningen van elektriciteit of zonnepanelen. Waterkanalen zorgden ervoor dat het bergwater zo optimaal mogelijk benut werd. Goudgele Vicuna’s maakten de weg vrij maar draaide zich nog even nieuwsgierig om waarna ze hoger gelegen gebieden opzochten.

Vanaf de kust hadden we haar al zien liggen: de besneeuwde bergtoppen van de Mismi vulkaan. We kwamen dichterbij maar nog steeds was de 6000mtr hoge top onbereikbaar, de kilometers diepe Colca Canyon lag tussen ons in. Achter ons verrees de 6310mtr hoge Montana Ampata. Boven de canyon scheerden een aantal condors over. Hun indrukwekkende drie meter spanwijdte duidelijk showend. Gebruikmakend van de thermiek gleden ze relaxed door het luchtruim, een vleugelslag was maar heel af en toe nodig. Verheugd keken wij elkaar aan: wat een geluksvogels waren wij toch om deze indrukwekkende dieren midden op de dag aan te treffen! Wij hadden verwacht op deze plek hoog in de bergen te moeten overnachten om de enorme vogels rond 7:00uur te kunnen treffen maar ze kwamen ons nu al begroeten. Snel schoten we nog een paar foto’s waarna de condors richting de bergtoppen verdwenen.

In de hoop op een lager gelegen kampeerplekje vervolgden wij onze route. Maar helaas, de weg ging niet naar beneden maar steeg nog een heel stuk door de bergen. De wind nam toe en de temperatuur zakte snel. De zon deed haar best om het aardoppervlak nog iets te verwarmen maar op 4900mtr van het nog maar +1C in de zon. Oeps, dit zou wel eens een recordbrekende koude nacht kunnen worden. Iets waar wij ons niet echt op konden verheugen. Jonge kinderen en oude dametjes dreven hun vee richting de stallen, een flink aantal kilometers bergopwaarts lag hen nog te wachten. Het verkeer werd drukker, vooral het aantal vrachtwagens nam toe. Het zuiderkruis wees ons de weg, verder was het inmiddels hartstikke donker.

Arequipa
Moe na een lange en inspannende rit kwamen we in Arequipa aan, eerder was het niet gelukt om een kampeerplekje te vinden. Het weerzien van een aantal andere overlanders was erg fijn. Nadat zij zich teruggetrokken hadden in hun grote campers maakten wij wat te eten klaar en kropen in ons knusse tentje.

Het was druk op het stadsplein, kinderen speelden in het park terwijl de ouderen de laatste nieuwtjes uitwisselden op een bankje in de zon. De obers deden verwoede pogingen om klanten naar hun restaurantje te lokken, de vele reisbureaus showden hun excursies met aanlokkelijke foto’s. We struinden wat door de straatjes en ervaarden de ontspannen sfeer van de stad. Prachtige oude gebouwen in zeer goede staat trokken onze aandacht en nieuwsgierig gluurden wij een hofje in.

In het Santa Catalina klooster heerste een serene rust, op de achtergrond klonk een koor met muziek uit de 16e Eeuw. In 1579, nog geen 40 jaar nadat de Spanjaarden in Arequipa waren gearriveerd is dit klooster gebouwd. Opgebouwd uit Sillar, een wit vulkanisch gesteente uit de nabije omgeving. Dit 20.000m2 grote klooster is gebouwd onder een mengeling van Spaanse en traditionele architectuur. Inmiddels heeft het complex heel wat verschillende aardbevingen gekend maar staat nog steeds in haar volle glorie in het stadscentrum van Arequipa.

In de tijd van de Spanjaarden leefden hier ongeveer 200 – vooral Spaanse- nonnen met hun 300 bedienden. Hoewel het klooster nog steeds in gebruik is wonen er nu niet meer dan 30 praktiserende nonnen dit complex. In 1970 is het klooster voor het eerst opengesteld voor publiek, tot die tijd is het (vrijwel) afgesloten geweest van de buitenwereld. De vele schilderijen en gebruiksvoorwerpen gaven een duidelijk beeld van het leven achter de kloostermuren. De heldere tint terra gaf het complex een warme aardse sfeer terwijl het kobaltblauw een afspiegeling vormde van de hemel. De melodie lijn van een mooie heldere viool weerklonk door de binnentuin en genietend van de sfeer en de zon hielden wij even stil.

Zuid Peru
Het bergachtige gebied werd gedomineerd door witte duinen bedekt met terra rode rotsblokken als aardbeien met slagroom. Plotseling werden we bevangen door een enorm stinkende walm en een dikke mistvlaag, we kwamen in de buurt van de Peruaanse kust. Even waren we de weg kwijt maar met een schoren basstem en veel armgebaren wees de vriendelijke agent ons de weg. Een passerende auto begreep het probleem en gebaarde dat we mee mochten rijden. Een gekronkel door dorpjes, langs akkertjes en velden volgde en even later zaten we weer op de doorgaande weg. 

De rode duinen en de groene graslanden voorzien van vele paars-roze bloemetjes gaven een prachtige gekleurde gloed aan het landschap. Een slagboom over de weg: de volgende controle, hier waren ze uit op onze laatste mandarijn. We deelden de partjes met de beambte en daarna mochten we weer verder. In de verte zagen we de haven en grote raffinaderijen van Ijo al liggen, alsof de fruitvliegjes interesse hadden om daar naartoe te gaan. De overheid had nog hoopvol een bordje geplaatst aan de rand van de industriestad: ‘Wees zuinig op het milieu’. Goed bedoeld maar het kwam in deze zooi wat naïef over.

Tussen de oceaan en de weg lag een enorm moerasgebied met verschillende vogels, een bijzondere combinatie op nog geen kilometer breedte. Bij een van de dorpjes hing een groot bord: ‘Sandwish’. Zouden ze behoefte hebben aan meer zand of verkochten ze broodjes? Het zag er uit als een spookstad aan zee, de stenen huizen waren half afgebrokkeld en het hout van de deuren en kozijnen was verdwenen. Een grote open haard had in het verleden het pand verwarmd maar lag er nu verlaten bij. De wind gierde door de gaten in de muur. Waarschijnlijk was dit dorp, net als vele anderen, getroffen door een van de aardbevingen of tsunami’s die dit gebied zeer regelmatig overvielen. We zochten een beschut plekje tussen de ruïnes en terwijl de vogels vlak boven zee scheerden op zoek naar een lekker hapje zetten wij ons kampeer kampje op.

Foto album Arequipa:

Peru Arequipasep 13, 2014 Photos: 30