Chili – Atacama

4 – 14 augustus 2014
Nog even een laatste knuffel met dat lieve jonge katje. Pontificaal had ze plaatsgenomen in de auto in de volle overtuiging dat ze de perfecte reisgenoot zou zijn. Hoewel Ray het volledig met haar eens was en niets liever had gewild dan haar mee te nemen liet Wendy zich niet overhalen. Met nog zeker 7 maanden reizen en verschillende grensovergangen voor de boeg zag ze het niet zitten om het diertje mee te nemen, helaas…

Bijzonder moment
Een lange en saaie route door een enigszins glooiend maar vooral erg stoffig en dor landschap. Lange tijd hadden we slechts uitzicht op rijen elektra palen. Dit was de route dwars door de Atacama woestijn. Een van de droogste gebieden ter wereld. Komende vanaf een hoogte van ongeveer 2400mtr daalden we geleidelijk af naar zeeniveau. Ongeveer 10km voor het havenstadje Tocopilla werden wij haast omsloten door donkere bergen met een enorme hoogte, het asfalt baande zich een weg door het bergmassief heen. t1 Tocopilla-011Plotseling dook daar de Pacifische oceaan op: we waren bij de westkust aangekomen! Latijns Amerika hadden wij van oost naar west doorgestoken. De kilometerstand draaide naar 100.000km wat betekende dat we inmiddels 60.000 reiskilometers door 30 verschillende landen afgelegd hadden in de laatste 17 maanden. Een bijzonder moment! De turquoise zee knalde tegen de zwarte rotsen. De bekende zilte zeelucht kwam ons tegemoet en een aantal meeuwen begroetten ons krijsend. In een baaitje vonden we een plekje om te overnachten en nadat we (zoals inmiddels gebruikelijk was) alle rotzooi van andere bezoekers wat aan de kant geruimd hadden openden wij de champagne en genoten van de bulderende zee.

Kustroute
De woeste zee sloeg tegen de rotsen en maakte een enorm lawaai. Enorme witte schuimkoppen werden metershoog de lucht in geslingerd. t2 Onderweg naar het noorden-028Zwerfafval maar ook kelp en takken werden op het strand geworpen. ’s Ochtends werd het kelp en brandhout dankbaar verzameld door de dorpsbewoners, er groeide tenslotte niets in dit dor droge gebied dus brandhout was zeer welkom. Grote zeemeeuwen en zwarte roofvogels met een kale rode kop kwamen ook rondscharrelen, net als de vele zwerfhonden in de hoop op wat lekkers.

Nadat we een flinke klus hadden gehad aan het vervangen van de kruiskoppeling van de auto vervolgden wij onze route langs de ruige kust richting het noorden. Het waren maar eenvoudige tenten, sommige een beetje verstevigd met wat balkjes maar tegen een echte windvlaag waren deze woningen waarschijnlijk niet bestand. t Overnachting bij Quinteros aan de westkust van ChiliOude en veelal zeer gedeukte auto’s stonden naast de kampementen geparkeerd, bergen rotzooi maakte de woonplaats in de duinen compleet. Verderop zagen we een dorp gevormd uit houten blokhutten en hoewel deze er comfortabeler uitzagen dan de wapperende tenten was het hier ook een vrij troosteloze bedoeling, alle ramen waren dichtgetimmerd en het dorp was totaal uitgestorven. In het duingebied stonden wat plastic boompjes en waren lijnen afgetekend: de lokale golfclub Quinteros. Wij vroegen ons af of dit misschien de ‘sands’ genoemd werd, van ‘greens’ was niet echt sprake tenslotte.

Door het hoogteverschil in de weg hadden we steeds een ander uitzicht. Vanuit de bergen keken wij aan de linkerzijde uit over de de wilde turkoois gekleurde zee met witte schuimkoppen, terwijl we rechts de droge Atacama woestijn zagen liggen. Op het volgende moment reden we op zeeniveau en werd duidelijk hoe hoog de bergen rechts van ons waren. t2 Onderweg naar het noorden-027Grote rode kreeften renden snel over de rotsen in het water, ongelooflijk hoe snel en geruisloos deze dieren zich konden verplaatsen op de scherpe scharen. Met hun kraaloogjes hielden ze ons goed in de gaten maar toen bleek dat wij niet van plan waren om ze te vangen namen ze even rust op de groene rots. Hele kleine slakjes verstopten zich in hun zwart-witte slakkenhuisjes. Het strand lag bezaaid met talloze prachtige schelpen, zee-egels en zeehonden skeletten. Levende zeehondjes kwamen we hier helaas niet tegen. Dapper nam Ray een duik in de blauwe zee, na de oostkust in Rio de Janeiro in Brazilië was nu de westkust in Chili aan de beurt, echt heel warm was het deze keer echter niet. De zeemeeuwen en aalscholvers keken op een afstandje lachend toe hoe Ray zich bibberend afdroogde.

t1 Tocopilla-022Region de Tarapaca – Iquique
Het was slechts een check voor de auto maar toch een douane controle voordat we de noordelijk gelegen provincie Tarapaca in konden rijden. De mist boven de bergtoppen werd dikker en lag als een dikke witte laag op de donkere berg. Boven zee was de lucht helder blauw. We reden door het mijngebied, grote schepen lagen voor de kust in afwachting van hun nieuwe vracht.

Voor ons rezen torenhoge flats op, we reden Iquique binnen. Veel barretjes en nachtclubs boden de bezoekers vertier aan, nieuwe en dure auto’s volgden de kustweg terwijl de jonge bestuurders nonchalant met hun arm uit het raam hingen. Grote reclameborden van zowel RayBan als Armani prijkten boven de weg, direct naast de krakkemikkige hutjes van de arme bevolking. Een oudere man, gewikkeld in een deken vol met gaten zat temidden allerlei afval op een veldje. t3 Iquique-001Een reclamebord van hondenvoer had hij rechtop naast zich gezet. Zijn gefotografeerde hondenvriend hield hem gezelschap. In het nieuwe winkelcentrum werden de duurste parfums verkocht terwijl ze een straat verderop probeerden om 20 jaar oude auto’s aan de volgende eigenaar te helpen. Verkeersborden wezen op Tsunami gevaar, de extra kritische gebieden waren duidelijk aangegeven. Andere borden gaven de vluchtroute weer. 3,5 maand geleden ( april 2014) was hier nog een aardbeving met Tsunami geweest, 8.2 op de schaal van Righter. Men was nog druk bezig met de herstelwerkzaamheden aan onder andere de snelweg. Iquique, een stad vol beweging en sterke contrasten.

t3 Iquique-025Atacama woestijn
Vanaf de 600mtr hoge zandduin hadden we gedeeltelijk hetzelfde uitzicht als de vele paragliders die door de lucht zweefden. Een helder blauwe oceaan in het westen, de witte duinen in het oosten. Daar tussenin de stad Iquique in Madurodam formaat.

 

Wij vervolgden onze route door het glooiende duinlandschap via de Ruta del Desierto waarna de omgeving vlakker werd en grote open zandvlaktes ontstonden. De dorpjes zagen er stoffig uit, alles was bedekt met een dikke laag zand. Dit was duidelijk de keerzijde van wonen in een droog gebied, midden in de Atacama woestijn. Opvallend hoeveel land er hier te koop stond, wij voelden ons echter niet geroepen om hier een stukje land te kopen.

De Atacama woestijn ligt op 600 meter boven zeeniveau en staat bekend als de droogste woestijn ter wereld. Begin 20e eeuw zorgde de Atacama voor een bloei in de economie van Chili doordat er salpeter werd gedolven. De chili salpeter stond aan de basis van de kunstmestindustrie. De salpeter werd vanuit de haven van Iquique met zeilschepen naar vooral Hamburg en Delfzijl gebracht. Deze woestijn in het noorden van Chili is uniek. Hier zijn plekken waar het nooit regent, op sommige plekken komt geen leven voor, zelfs geen bacteriën. Het is daarmee de enige plek ter wereld, zelfs de noord- en zuidpool hebben meer leven. Dit was de plek waar de NASA de robotten van de diverse Marslanders testte voordat ze ruimte ingingen, het landschap van de t4 Atacama woestijn-003Atacama komt erg overeen met dat van Mars. De Atacama woestijn ligt in het mooie decor van de Andes, met vulkanen, sneeuw en de hoogste geiser ter wereld. Gemiddeld valt er tussen 0,1 en 0,2 mm regen per jaar in de Atacama, op sommige plekken is er in 400 jaar geen regen gevallen. En dat terwijl de Atacama vlakbij de Stille Oceaan ligt. In Iquique waren we getuige van een extreme winterse bui: wel vier hele regendruppels maakten hun weg naar beneden, iets wat maximaal twee keer per jaar voorkomt. De Atacama is ongeveer 15 miljoen jaar geleden ontstaan door vulkanische activiteiten. Rondom de woestijn werd de bodem door immense onderaardse krachten omhoog gestuwd. De Andes bergketen houdt alle wolken tegen die vanuit het oosten komen, terwijl de bergen aan de kust alle wolken, inclusief stormen, vanuit westelijke richting blokkeren.

t4 Atacama woestijn-024Hier en daar stonden wat bomen, blijkbaar was er hier water in de bodem aanwezig. Een stukje verder zagen we vruchtenbomen, de takken hingen door van de oranje sinaasappels, we reden de citrus-oase van Pica in. We dronken verschillende heerlijke verse vruchtensapjes terwijl het zonnetje op het terras scheen. Het was druk in de grootste en diepste natuurlijke warmwaterbron die wij tot nu toe gezien hadden, kinderen speelden met hun ouders in het warme water. Even buiten het dorp Pica lonkte de woestijn en vanaf ons wildkampeerplekje genoten van het prachtige weidse uitzicht en de intense kleurschakeringen bij zonsondergang. Terwijl het kampvuurtje lekker knisperde piekte de volle maan tussen het wolkendek door.

t4 Atacama woestijn-031Op de kaart leek het een mooie route door de woestijn richting de Andes gebergte. Bij een controlepost werden we echter tegengehouden, deze weg zou veel te gevaarlijk zijn, we moesten omkeren. Het argument was dat er teveel bochten in de weg zouden zitten en er vrachtwagens onderweg waren. We lieten ons niet afschrikken door een paar bochten, inmiddels hadden we al heel wat (haarspeld)bochten overwonnen tenslotte. Toch kregen we geen toestemming, waarschijnlijk betrof het een privé weg naar de mijnen en wilden ze geen bezoekers.

Vanaf ons heerlijke woestijn kampeerplekje genoten we van nog een mooie dag in de zon terwijl we een nieuwe route bedachten. langzaam zagen we de zon in het westen ondergaan terwijl de maan vanuit het oosten achter de bergen tevoorschijn kwam. In tegenstelling tot het ritme van de zon: in het oosten op, in het westen onder, snapten we nog steeds niets van de route van de maan. t4 Atacama woestijn-034Gisteren zagen we haar midden op de dag al hoog aan de hemel staan, nu kwam ze rond de schemering pas tevoorschijn. Even vroegen wij ons af of de maan wel iets begreep van ons gezig-zag over de aarde. Zo kwamen we net uit Iquique met het plan om naar het zuid-oosten te gaan richting Bolivia maar het noodlot bracht ons weer terug naar Iquique in het noord – westen. Wij leerden weer een nieuw Spaans woord en gingen op zoek naar een ‘amortiguador’. Helaas bleek dit lastiger dan gedacht maar gelukkig hadden we nog een oude reserve schokbreker in ons voorraadkastje en zouden we het voorlopig daarmee moeten doen.

Isluga
Via de uitgestrekte vlakte van de Atacama woestijn reden we tegen de eerste bergrug aan. Vanaf de weg keken we in een dieper gelegen dal en hadden uitzicht op een dorpje met helder groene grasveldjes. Blijkbaar was ook hier een oase. t5 Onderweg naar het oosten-024Vele gedenktekens langs de weg refereerden aan ongelukken met dodelijke gevolgen. Soms was er slechts een enkel kruis geplaatst maar ook wrakstukken van auto’s en drankflessen sierden regelmatig de plaats. Rustig aan klommen we steeds hoger, in de richting van de witte bergtoppen. Vanaf 2900mtr versierden de grote cactussen de bergwanden, vanaf 4000mtr hoogte glinsterden de ijsplaten ons tegemoet. Witte wolken hingen als watten boven de bergen en staken sterk af tegen de stralend blauwe hemel. 
De lama’s scharrelden tussen de gele grasjes en dronken uit de heldere rivier die door het Parc National Isluga stroomde. Fier stak de 5350mtr hoge Isluga vulkaan omhoog, de witte rook was duidelijk zichtbaar tegen het zwarte gesteente. Bij het zoeken naar een geschikt kampeerplekje zakten wij bijna weg in het mulle zwarte zand.

De wind gierde om de auto, zowel de zon als de temperatuur begon gestaag te dalen. Inmiddels hadden we een soort haat-liefde verhouding met de Andes gebergte ontwikkeld. t5 Onderweg naar het oosten-038Overdag was het prachtig en genoten we van het landschap, ’s Avonds hadden we een hekel aan de bergen vanwege de onherbergzaamheid en de koude. Tot -10C was het nog net te doen om te slapen in de daktent maar echt een pretje was het niet. De avonden brachten we voorin zittend in de auto door, koken werd vaak een snelle hap als we ons kooktoestel al aan de praat kregen vanwege de harde wind. Tussen 11:00 uur en 17:00 uur was het fantastisch in de Andes, tussen 17:00 uur en 11:00 uur vonden zowel wij als de auto het vaak niet zo leuk.

Vanaf Iquique waren we in een dag naar Isluga gereden oftewel van zeeniveau naar 4000mtr hoogte. Een lichte druk op ons hoofd was het gevolg. Gelukkig verminderde een kopje verse coca thee bij het ontbijt dit gevoel. Inmiddels waren wij vlakbij de volgende grensovergang aangekomen, de oversteek naar Bolivia waar we onder andere de Salar de Uyuni wilden bezoeken.

Foto album Chili Atacama:

Chili Atacama
Chili Atacamaaug 4, 2014Google Maps Location Photos: 25
 

Wij gaan door naar Bolivia Uyuni….