Bolivia – La Paz

23 – 30 Augustus 2014
In de amazone waren wij hem helaas niet tegengekomen maar hier lag hij uitgestrekt op een dikke tak. Even tilde hij zijn kop om ons aan te kijken maar daarna sloot hij zijn ogen weer voor zijn schoonheidsslaapje.11 Mallasa Zoo. Mallasa Zoo-063 Voor ons lag een enorme puma. Verderop ijsbeerde een jaguar ongeduldig heen en weer en gluurde even bij de buren naar binnen maar de enorme leeuw en leeuwin waren weinig geïnteresseerd. Twee jonge jaguars speelden samen, ze waren duidelijk aan elkaar gewaagd. De zwarte vlekken op de rug vormde een prachtig patroon tegen de bruine ondergrond. Bij het omrollen kregen we de wittere buik te zien, ook voorzien van het vlekkenpatroon. Het grotere mannetje liep wat stoer op zijn vriendinnetje af, hij had ook wel zin in een spelletje. Maar helaas, mevrouw toonde geen interesse.

Een grote condor scheurde het vlees van het bot en trok zich niets aan van de bezoekers die vlakbij stonden. Een andere condor fladderde naar een hoger gelegen rots waarbij de enorme spanwijdte van de vleugels zichtbaar werd. Groen en oranje gekleurde papegaaien peuzelden van de helder oranje papaja. t11 Mallasa Zoo. Mallasa Zoo-132Een groep zwarte beren kwam nieuwsgierig naar de kant en poseerde voor de camera. Inmiddels was de puma ook iets dichterbij gekomen waardoor wij dit prachtige dier goed konden bekijken. 

De gemeentelijke dierenopvang  in Mallasa verzorgde voornamelijk dieren die uit de directe omgeving kwamen. Bepaalde dieren die hier opgevangen werden komen alleen (nog) in Bolivia voor. De jaguar’s en puma’s hebben een groter leefgebied, namelijk de Amazone maar helaas wordt dit gebied sterk bedreigd door onder andere boskap.

Valle de la Luna en Mallasa
Een grillig landschap in talloze vormen en structuren vormde de Valle de la Luna en deed inderdaad erg aan een maanlandschap denken. De zon wierp haar stralen op het zandsteen en de schaduwen t11 Mallasa Zoo_131versterkten het indrukwekkende beeld. Vrouwen met hoge zwarte bolhoedjes, wijde rijk gekleurde plooirokken op zwarte ballerina schoenen vormde het straatbeeld van Mallasa. Hun lange zwarte haar hing in twee lange vlechten op hun rug, vaak voorzien van zwarte kwasten. In de gekleurde draagdoek op hun rug zat een kindje verstopt of het doek diende als boodschappentas. Met hun grote glimlach gaven ze hun met goudomrande inzet tanden bloot.

La Paz
Wij klauterden door de kleine en volle straatjes van La Paz. Hoewel: het centrum best wat mooie gebouwen had waren de meeste erg verwaarloosd. De stad was gebouwd tussen twee bergen in en door de omvang van de stad bevonden vele gebouwen zich hogerop de bergen. Zeer steile wegen en straatjes waren het gevolg. Welke kant wij ook opkeken, de eeuwig met sneeuw bedekte toppen van de 6439mtr hoge Illimani berg torende overal bovenuit. Wij lieten de auto op de campsite in Mallasa laten staan en namen minibusjes naar de stad. t9 La Paz_004Ondanks het feit dat veel mensen gebruik maakten van de duizenden busjes was de stad nog steeds stampvol met auto’s. Tweebaanswegen werden omgevormd tot drie- of vierbaans en verkeersregels werden redelijk aan de laars gelapt. Als een taxi of minibusje ergens een klant dacht te spotten speurde hij er op af, ook al bevond hij zich aan de andere kant en was grof afsnijden van overige weggebruikers het gevolg. Op de voorruit waren de bestemmingen aangegeven waardoor je wist in welk busje je moest stappen.Vaste busstops waren er niet, als je op de bestemming aan was gekomen vroeg je de chauffeur gewoon te stoppen waarop hij abrupt op de rem trapte. Iedereen wilde het liefst voor de deur afgezet en opgepikt worden, soms slechts een paar meter van de vorige stop vandaan.

Al Camino de la Muerte en Coroico
Het was nog een hele toer om La Paz uit te komen, vooral omdat de gps dienst weigerde. Op kompas door de stad werkte ook niet echt handig maar uiteindelijk slaagden we er met enkele omwegen toch in om de juiste route te vinden. We slingerden hoger de bergen in en de wolken werden dichter tot we op 4650mtr in een zeer dichte mist en bevroren watervallen terecht kwamen. t13 Death road-003Net als in de buurt van Lesotho in Afrika zagen wij wel de bordjes dat er ergens een mirador zou zijn maar het uitzicht ging volledig op in de mist. De mist kreeg gezelschap van een stevige regenbui en daarmee viel ons plan om vandaag de beroemde Al Camino de la Muerte (Death Road) te gaan rijden in het water. Zoals de naam al aangaf betrof het hier een gevaarlijke en uitdagende route. Het grootste gevaar zat hem in het feit dat de weg met slechts drie meter breedte vrij smal was (onze auto is twee meter breed) en vooral tegemoetkomend verkeer een probleem zou kunnen zijn, zeker als het een vrachtwagen betrof.

Via de gewone snelweg vervolgden wij onze route naar Coroico in de Yungas streek, beroemd om haar fruit en koffieplantages. Ook de voor Bolivianen zeer belangrijke coca bladeren kwamen hier vandaan. De coca die hier groeide was vrij zacht en wat zoetig wat het extra geliefd maakte. We doken onder de wolken door tot slechts 1000mtr hoogte en kregen een prachtig beeld van de weelderige vegetatie te zien. t12 Coroico-005Naar aanleiding van de reisgids hadden we vrij idilistisch beeld van Coroico. Dit beeld werd echter behoorlijk verstoord toen wij arriveerden. Een armoedig stadje met slordig op elkaar gestapelde huizen en smerige overvolle straatjes vol oude en gammele taxi’s. Wij glibberden achter de stadsbus aan die zich nauwelijks kon voortbewegen door de kleine modderige straten. Een slimme taxichauffeur strooide wat zaagsel op de weg toen hij zijn grip verloor en achteruit naar beneden dreigde te glibberen. De motorrijder kon zijn voertuig echter niet meer houden en viel. Op de parkeerplaats van een hotel mochten wij overnachten, in afwachting van beter weer, het dal was inmiddels ook in dichte mist gehuld.

Een stukje blauwe lucht stemde ons optimistisch: op naar de Death Road. Een tour guide nam onze laatste twijfels weg, hij stond met zijn groep fietsers klaar om de tocht te ondernemen, ondanks de mistflarden die nog in het dal hingen. Samen met tientallen fietsers begaven wij ons op bijna 3200mtr aan de start van de route. Het einde lag in Yolosa, ca 2000mtr lager over een afstand van ca 30km. Een zeer steile afgrond van bijna een kilometer lag naast ons. Met veel geweld stortte het water vanuit de bergen naar beneden en veroorzaakte modderplassen op de weg. De vele herdenkingskruizen langs de weg toonden aan dat het niet iedereen even goed vergaan was op deze route. 
Plotseling kwam een grote rode vrachtwagen vol vrolijk zwaaiende Bolivianen ons tegemoet die ons graag wat schrik aan wilden jagen maar juist op dit punt was de weg breder en opgewekt zwaaiden wij terug waarop we elkaar passeerden. Even later kwamen er vijf motorrijders de hoek om scheuren, gelukkig konden wij ze nog net ontwijken. t13 Death road-010Die ene hadden we in Coroico immers al onderuit zien gaan. Ondanks alles vonden wij het minder spannend dan we gedacht hadden, sommige taxiritten in La Paz waren spannender en gevaarlijker geweest. Ook de route vanuit El Tatio in Chili had meer hartkloppingen opgeleverd. Met een redelijk gerust gevoel konden daardoor volop genieten van de prachtige route. Tegenwoordig wordt de route vooral als fietsroute gebruikt, het doorgaande verkeer neemt de naastgelegen snelweg. Tot een aantal jaren geleden was dat echter niet het geval en was deze smalle weg de drukbezochte doorgaande route van en naar het noorden. Regelmatig vonden hier ernstige ongelukken plaats, vandaar de bijnaam al Camino de la Muerte – Death Road. 

De afgelopen twee dagen hadden we verschillende malen grote hoogteverschillen overbrugt tussen de 1000mtr en 4650mtr en weer terug in slechts een paar uur tijd. Een drukkende hoofdpijn was het gevolg. Een goed excuus voor een extra kopje heerlijke coca thee.

Ceremonie
Meeuwen cirkelden boven het water en een helder gekleurde regenboog sierde de hemel. De aarde voelde warm aan van de as die er net over uitgestrooid was. Het Christusbeeld wierp vanaf de hoge sokkel op de lavaberg zijn blik op het diepe dal. Ve:e bloemstukken en half volle cola flessen lagen als eerbetoon onderaan het beeld. t14 Coroico La Paz-021Een groep keurig geklede mensen stonden voor hun met bloemen versierde auto of vrachtwagen met een bierfles in hun hand te kijken naar de vuurstapels die voor de rij auto’s lagen. Een man strooide rijkelijk met alcohol om het vuur op gang te krijgen. Niet alleen het hout werd aangestoken maar ook de fel gekleurde offergaven vatte vlam. De bierflessen werden geopend en na het proosten vertrok de stoet naar het standbeeld. Vrolijk dansend en goede wensen uitsprekend maakten ze een ronde om het Christusbeeld waarbij het bier op de sokkel gespoten werd. Een priester zegende de mensen en vrolijk naar Wendy zwaaiend begaf de groep zich weer naar de autoᷰs. Een omhelzing volgde waarbij iedereen elkaar een goede reis en behouden thuisvaart wenste. Hiermee voltooide men de speciale ceremonie van de zegening van de autoᷰs.

t15 Copacabana_049Later kwamen we in Cocacapana een hele lange stoet mooi versierde auto’s tegen, vaak compleet met een glanzende gekleurde hoed op het dak. Ze stonden voor de kathedraal in de rij om hun zegening van de Virgen te ontvangen. 

Dat autozegening niet het enige (bij)geloof van de Bolivianen was werd ook weer duidelijk op de uitgebreide heksenmarkt in la Paz. Er hingen gedroogde baby lamas, en het schijnt dat er ook lama foetussen op sterk water verkocht werden maar die hebben wij niet kunnen vinden. Wel vele onduidelijke felgekleurde potjes en flesjes met wat dan ook en talloze rijkversierde offergaven. Ook ontbraken de miniatuurtjes niet, iets wat wij al eerder in Sucre gezien.

Copacabana en Lake Titicaca
Wij waren niet de enigen die La Paz via El Alto besloten te verlaten. Samen met honderden busjes en vrachtwagens stonden we in de file op de hoofdweg, van een snelweg konden we duidelijk niet spreken. t15 Copacabana_039Talloze voetgangers liepen tussen de autostoet door, sommigen probeerden ondertussen nog wat te verkopen. Een (on)handige vader duwde zijn dubbele kinderwagen tussen de rijen door, zijn 3 jarige zoontje aan de hand meesleurend. Aangezien niemand ook maar een centimeter teveel ruimte overliet mag duidelijk zijn dat de beste man voor extra opstoppingen zorgde en de chauffeurs met alle moeite om het gezin heen manoeuvreerde wat het er niet echt veiliger op maakte. Maar ja, de auto’s waren gezegend. Uiteraard op deze route ook weer meerdere landmeters, een bezigheid waar Bolivianen dol op zijn want: Meten is Eten.

De route naar het westen voerde langs een prachtig turkoois meer: Laguna Winaymarcaymarca wat in verbinding staat met Lake Titicaca. Plotseling hield de weg op, een houten vlot lag al op ons te wachten. t15 Copacabana_010Samen met de stadsbus waren we een aardige zware vracht voor de schipper en zijn relatief kleine buitenboordmotor maar hij liet zich niet uit het veld slaan. Samen met een aantal collega’s duwden ze het vlot los van de zanderige bodem met behulp van lange stokken en koos het vlot open water. Vanaf San Pablo de Tiquina werden wij in een kwartiertje naar San Pedro de Tiquina gebracht. Prachtige uitzichten over het turquoise meer volgden vanaf bovenop de berg. In de verte rezen de met gletsjer bedekte bergtoppen weer op.

Een prachtige kathedraal sierde het dorpsplein in Copacabana. Van buiten vrij sober qua architectuur maar met een zeer gedecoreerd interieur. Naast het bijzondere houtsnijwerk had men een enorme hoeveelheid bladgoud in de beelden en schilderij omlijstingen verwerkt. Het altaar was zelfs van massief goud gemaakt. RE15 Copacabana_045Er liep dan ook politie bewaking rond om alles goed in de gaten te houden. Copacabana is een belangrijk pelgrimsoord, vooral vanwege haar Virgen de Copacabana die hier in de kathedraal te bezichtigen is. Onder het genot van een cocktail op het dakterras genoten van de prachtig gekleurde zonsondergang in het Titicacameer. Het Titicacameer is het grootste meer van Zuid-Amerika, met een oppervlakte van 8340 km² op 3812 meter boven de zeespiegel, en is het hoogste commercieel bevaarbare meer ter wereld. De diepte is maximaal 280 meter.

Isla del sol
Schitterende uitzichten over het diepblauwe meer vanaf de ruwe rotspartijen en een haast serene rust hing over Isla del Sol. Dit eiland ligt in het Titicacameer. Het eiland is heuvelachtig en bestaat voornamelijk uit rotsgronden. t16 Isla del Sol Titicaca_010Volgens Inca-legendes is dit het eiland waar de zonnegod Inti werd geboren en daarmee hun beschaving begon. De Inca overblijfselen zijn oa Pilko Kaina in het zuiden en de Chincana complex in het noorden, waar de heilige rots ligt waar de Inca legende begon. Er was echter niet heel erg veel meer van te zien.Een jongetje speelde met een lege cola fles aan een touwtje in het water. Hij probeerde de boot zo snel mogelijk van de ene kant van de oever naar de andere kant te krijgen. Zijn voetjes hield hij hierbij niet droog maar dat leek hem niet te deren.

Genietend van het zonnetje op het scheepsdek lieten wij de mooie en vooral ook zeer afwisselende tijd in Bolivia de revue passeren. In totaal hadden wij ongeveer zes weken in dit land doorgebracht waarbij wij zeer bijzondere ervaringen beleefden en prachtige maar ook zeer verschillende landschappen aanschouwden. Bolivia vormde op dit moment ons meest favoriete land in Zuid Amerika wat wij bezocht hebben.



Foto album Bolivia La Paz:

Bolivia La Paz
Bolivia La Pazaug 17, 2014Google Maps Location Photos: 42
 

Na een heerlijke tijd in Bolivia was het tijd voor een nieuw land: Peru – Machu Picchu….