19 – 23 Augustus 2014
Prachtige foto’s van kleurrijke vogels, spelende aapjes en een zwemmende puma waren de inspiratie om Madidi travel binnen te lopen. Een half uurtje later waren wij in het bezit van twee vliegtickets en de vouchers voor een fantastische toer door de Boliviaanse Amazone.
Een klein vliegtuigje van Amazonas kwam ons ophalen op het vliegveld van la Paz. We vlogen vrij laag waardoor we een prachtig uitzicht hadden over het landschap.
Al snel lieten wij de besneeuwde bergtoppen en turquoise meren achter ons en zagen we het rijke landschap van de amazone verschijnen: talloze verschillende bomensoorten in wisselende kleuren. De lichtbruine rivier slingerde door het bergachtige landschap en verraadde de ligging van de bergwanden. Heel af en toe zagen we een zeer afgelegen dorpje met niet meer dan drie huisjes bij elkaar. Een vlak stukje vrije grond, meer was het niet maar toch vormde deze plek de luchthaven van Rurrenabaque, onze eindbestemming. De volgende passagiers stonden al te wachten achter een paar pionnetjes. Verderop konden we de bagage ophalen en alvast een beetje wennen aan de temperatuur. Met ruim +30C was het toch zeker 25 graden warmer dan in La Paz. Wij waren hier niet helemaal op bedacht en met de thermoshirts en een warme trui waren we dan ook iets te warm gekleed maar wij genoten van de warmte. In Rurrenabaque heerste een heerlijke relaxte sfeer en met haar enigszins tropische warmte deed het wat Indonesisch aan. Wij struinden langs de vele verkoopstalletjes, genoten van het zonnetje langs de waterkant en lazen een boekje in de hangmat. Dit voelde als een korte vakantie in onze reis.
Een 2,5 uur durende boottocht bracht ons bij Serere, het privé reservaat van Madidi travel, een deel van het Madadi National Park. Naarmate de boottocht vorderde lieten we de bewoonde wereld steeds meer achter ons en op een paar lokale vissers na zagen we niets anders dan water, vogels en groene bomen. Dat het water hier niet altijd even laag staat bleek uit de vele gebroken oevers en grote boomstammen in het water. Een aantal maanden geleden was hier nog een grote overstroming geweest. Schildpadden zochten elkaars gezelschap op en zochten een plekje op het strand om hun eieren te begraven. De zongebruinde gerimpelde huid van de visser toonde aan dat deze man zijn hele leven al buiten woonde, hij was duidelijk getekend door de weersinvloeden. Op de kant zagen we een klein tentje, zijn onderkomen voor de nacht. Onze schipper bezorgde de man een zak met coca bladeren en wat broodjes, de volgende keer zou de visser iets van zijn vangst voor de schipper bewaren. Een vrouw gekleed in slechts wat gescheurde lappen vroeg om melk voor haar kindje, hier waren tenslotte geen koeien aanwezig.
Serere Eco-Reserve
Vernoemd naar de mooie Serere vogel met een mooie kuif op zijn kop, ontstaan vanuit het idee om de mooie amazone te beschermen maar ook bekend te maken onder bezoekers en daarmee de bewustzijn voor de noodzaak van de bescherming te versterken. Dit was voor Madidi travel de achterliggende gedachte om dit 4000 hectare grote privé gedeelte van Madidi National Park open te stellen voor toeristen. De financiële inkomsten maakten het behoud van het rijke flora en fauna gebied met en voor de lokale bevolking mogelijk.
Slingerende apen, vrolijk fluitende vogels, grote spinnenwebben en talloze insecten. Wij werden direct verwelkomt door het rijke dierenleven in de amazone. Vanuit ons huisje hadden we een prachtig uitzicht op het bos. Geen muren belemmerden het contact met de buitenwereld, rondom was muggengaas en alle geluiden weerklonken dan ook binnen. Het rieten dak voorkwam dat de ochtenddauw naar binnen druppelde maar kleine insecten vonden hierdoor wel hun weg naar binnen. Tijdens een van de wandelingen door de jungle onder leiding van de Spaanstalige lokale gids kregen we uitleg over verschillende geneeskrachtige bomen en planten maar ook over insecten en apensoorten. De bijen waren minder blij met onze komst en lieten hun sporen na waarna wij wegsnelden. Bij de groene slang bleven we op gepaste afstand maar de prachtige vlinders bekeken we van dichterbij.
Een diep zwarte hemel, rijk gedecoreerd met stralende sterren. Rustig kabbelden wij in het bootje bestaande uit een halve boomstam op het meer. De spiegelgladde oppervlakte van het water weerspiegelde de sterren, een prachtig gezicht. Het was doodstil, de vogels hadden inmiddels een slaapplekje bovenin de bomen gevonden, net als de apen. Een kleine krokodil genoot ook van de rust hoewel dit veranderde toen de gids hem uit het water tilde. Voorzichtig aaiden wij het 25cm grote diertje over zijn zachte buik, iets wat hem een heerlijk ontspannen gevoel leek te geven. Hij sloot zijn ogen en genoot van de aanraking waarna hij weer teruggeplaatst werd in het water.
Uitdagend greep hij onze broek vast en probeerde omhoog te klimmen. Het kleine zwarte aapje was in voor een spel. De grotere aap was iets minder vriendelijk maar keek op een afstandje toe hoe wij ons vermaakten met de kleine. De grote gekleurde ara schreeuwde om aandacht en toen wij een kletspraatje met hem begonnen zag de kleine aap zijn kans schoon en glipte snel de keuken annex eetzaal binnen. Ondanks vernuftige systemen met koordjes en sloten om de dieren buiten te houden lukte het hem iedere keer weer om naar binnen te komen waarop de kok op hem afsnelde om hem weer naar buiten te jagen. Jaloers keek het aapje naar binnen, waarom mochten de 3 maanden oude baby aap en baby varken wel binnen verblijven en kregen die zelfs met de fles gevoerd? De apen buiten moesten zelf voor hun eten uit het bos zorgen, hij vond het niet eerlijk.
Met stevige wandelschoenen aan en een rugzak met water en de camera waren wij klaar voor de tocht door de jungle. Zoekend in de boomtoppen naar apen, op de grond turend naar gevaarlijke spinnen genoten wij van de sfeer in de natuur. De kleine tapir volgde ons en snoepte ondertussen van de frisse groene blaadjes. Als hij iets achter bleef riepen wij het diertje waarna hij op een drafje aan kwam rennen om ons verder te volgen. Wat teleurgesteld keek ’tapi’ naar het bootje, wandelen zat er niet meer in. Voorzichtig klom hij met zijn korte pootjes in het wiebelende bootje om vervolgens op de bodem neer te ploffen, hij had zijn plekje gevonden. De gids dacht iets anders over dit plan en joeg hem er weer uit. Peddelend begaven wij ons richting het midden van het meer toen we een grote plons hoorden en tapi snel zwemmend op ons af kwam. Een grote krokodil verdween snel onder water.
Wij wierpen de nylon koordjes uit en al snel had Ray een grote piranha aan de haak geslagen waarop meerderen volgden en bij elkaar een grote lunch vormden. Ook onze gids bleek een goede visser te zijn. Wendy kwam niet verder dan de vangst van de tapir wat uiteraard helemaal niet de bedoeling was. Stiekem vond Wendy het helemaal niet zo erg om geen vissen te vangen, dan hoefde ze tenminste ook niet te vechten met het haakje.
Aan de overkant van het meer zochten we een plekje om de vislunch te bereiden. Het slingerapen echtpaar met hun geadopteerde zoon heette ons welkom en slingerden steeds dichterbij. Toen de gids Mario het vuur aanmaakte werd de grote aap een beetje ongerust. Snel griste hij de zeer brandbare takken weg van het vuur. Toen de pan eenmaal op het vuur stond werd hij rustiger, het open vuur was nu tenminste bedekt. Af en toe gluurde hij even in de pan om te kijken of alles goed ging. Heel even stond de deur van het schuurtje open maar toch zag moeder aap kans om naar binnen te glippen en een flesje te graaien. Gelukkig bleek het niet alleen een kindveilige maar ook aapveilige sluiting te hebben en hoe hard ze het ook probeerde, ze slaagde er niet in om het flesje open te krijgen.
De kleine aap sprong bij Ray op zijn schouders voor een knuffel. Langzaam sijpelde er wat warm vocht over zijn schouder en rug en een doordringende geur verraadde de afkomst. Wassen in het meer dus maar. Even later was het weer raak, nu was zijn broek aan de beurt. Gelukkig was het lekker warm maar toch duurde het wel een tijdje voordat Ray weer droge kleding had. Alle drie verzamelden ze zich rondom ons toen de lunch geserveerd werd. Ze snoepten van de tomaatjes, de vis en de rijst maar van de gekookte matoke bananen moesten ze niets hebben. Helemaal ongelijk konden wij ze niet geven. Alle belevenissen hadden ons dorstig gemaakt. Met de grote manchette hakte Mario een stuk van de liaan af en een helder water stroomde in onze mond.
De capibara lag lekker in het zonnetje en genoot extra toen hij aan onze vingers mocht sabbelen en ondertussen geaaid werd. De eend knabbelde aan de teken die zich op de tapir gevestigd hadden. Het kleine aapje keek aandachtig toe hoe Ray een nootje doorzaagde om daar later een ring en ketting voor Wendy van te maken. Helaas was de tijd aangebroken om de amazone te verlaten. De tapir begeleidde ons naar de oever en nadat we uitgebreid gezwaaid hadden bracht de boot ons in ongeveer 4 uur terug naar Rurrenabaque waar wij nog een dagje verbleven. Tijdens de mooie half uur durende terugvlucht naar la Paz lieten wij alle fantastische belevenissen nog even aan ons voorbij gaan. Wim en Ineke, ontzettend bedankt voor dit geweldige kado!
Foto album Amazone:
Wij gaan La Paz in Bolivia verder verkennen….