Argentinië – Salta

24 – 29 juli 2014
De camping was eenvoudig maar de douches waren heerlijk warm en bij het bakkertje op de hoek genoten we van de lekkere broodjes en de gastvrijheid om wifi te gebruiken. In Salta werd het ook weer eens tijd om wat dingen te regelen. Eindelijk slaagden wij er in om een nieuwe autoverzekering af te sluiten waarin ook Bolivia en Chili opgenomen werden. Wij wandelden door de stad en reserveerden een plekje bij Casona del Molino.

Een oud Jezuïeten pand uit de 17e Eeuw was omgetoverd tot restaurant. Iedereen zocht naarstig naar een tafel met zijn naamkaartje er op, ieder kamertje en plekje was optimaal benut. Op de binnenplaats brandde een sfeervol haardvuur en gloeiden de kolen op de enorme barbecue. Ook hier waren alle tafeltjes bezet, het was maar goed dat we gereserveerd hadden. Op goed geluk bestelden we van de lokale menukaart, niet alle gerechten kwamen ons even bekend voor maar we lieten ons gewoon verrassen. De Injera-achtige pannenkoek met meaple sirup had achteraf voor ons niet zo gehoeven, de rest smaakte ons goed. t2 Molinos-003Aan het tafeltje naast ons zaten twee Argentijnse jongens, eentje had zijn gitaar meegenomen. Zodra hij begon te spelen viel zijn vriend met een prachtige tenorstem in. Vol passie en expressie vulden de jongens de ruimte met geweldige muziek. In een kamertje verderop bespeelde iemand de banjo, begeleid door panfluit en castagnetten. Elders klonk de muziek van gitaar, slagwerk en zang. De Argentijnse bezoekers klapten en zongen volop mee. ‘Onze jongens’ hadden ondertussen twee dansers geïnspireerd, de tafels werden zoveel mogelijk opzij geschoven waarna een spontane Samba en Flamenco dansshow werd opgevoerd. Het was al ruim na middernacht maar de Argentijnen waren nog lang niet uitgezongen, dit volk hield wel van een uitbundig en luidruchtig feestje.

Door de regio van Salta
We zaten relatief laag (1600mtr) dus onder de bomengrens. t3 Via Ruta Tin-tin-022Na langere tijd op grotere hoogtes gereden te hebben was het wel weer aangenaam om door een bosachtige omgeving te rijden. De paadjes werden smaller en stukjes asfalt wisselden zich af met gravel waarna alleen een stoffige weg overbleef. De rivier lag er droog en verlaten bij. We klommen hoger, de bomen maakten plaats voor cactussen tot die op 2700mtr ook vertrokken waren en er een rotsachtige omgeving met rood en groen steen en groene graspollen overbleef. Bevroren bergbeekjes op de donkergrijze bergtoppen schitterden als zilverdraden in de zon. We reden door de Valles Calchaquies.

Ruta Tin-tin
Een enorm veld gevuld met duizenden cactussen, kleine bolletjes maar ook metershoge planten die fier omhoog reikten. Met hun zijscheuten namen ze soms stripfiguur-achtige gedaantes aan. Informatieborden langs Ruta Tin-tin leerden ons dat de cactussen in hun eerste vijf jaren slechts 10 cm groeien, dit is de kritische periode voor de plant. t3 Via Ruta Tin-tin-031Daarna is hij in staat om zijn eigen vochthuishouding te regelen en kunnen ze uitgroeien tot zeer grote en oude planten. In de verte zagen we op grote hoogte besneeuwde gletsjers liggen. Plotseling verscheen er, geheel tegen onze verwachting in, een bordje ‘camping’. We volgden de aangegeven route langs een veld vol druivenranken, door het hoogst gelegen wijngebied ter wereld. Op dit moment lag alles er echter wat verdroogd uit. We slingerden door de bergen en hadden uitzicht op de vruchtbare vallei. 
Plotseling hield de weg op en stonden we aan de rand van een vrij snel stromende rivier vol grote rotsblokken. Voorzichtig doorwaadden wij de rivier en spoelden zo wat van het vuil van de auto. Aan de overkant lag een prachtige picknick plek op ons te wachten. Een aantal buurtbewoners kwamen een praatje maken of zwaaiden vriendelijk. Deze mooie plek leek voor algemeen gebruik ingericht te zijn zonder commerciële doeleinden van een camping, niemand overhandigde ons een rekening. We sprokkelden wat hout om ons ’s avonds te kunnen verwarmen aan het kampvuur. De stenen gloeiden in het vuur en brachten ons op een idee: de hete steen mocht mee de tent in. De kei straalde enthousiast en verwarmde ons tentje.

Door de Andes
Wij vervolgden onze route langs mooie valleien en grillige rotspartijen. Hier en daar stonden huisjes en hoewel het er vanuit de verte wat verlaten uitzag verraadde het wapperende wasgoed dat er hier echt mensen woonden. t5 Naar de grens -023Deze plekken lagen ver van de bewoonde wereld af maar om de bewoners toch van wat moderne gemakken te voorzien beschikte ieder huis over een enorm zonnepaneel. SOS noodpalen boden de gelegenheid om noodhulp in te schakelen, een gsm netwerk was hier tenslotte niet. Kristalhelder water stroomde door de zware lava bergkloof, op de achtergrond zagen we de besneeuwde bergtoppen weer liggen. Het wandelpad tussen het lavagesteente werd smaller en leidde naar de grot van Monumento Natural Acay.

t5 Naar de grens -042Naarmate we hoger kwamen nam de hoeveelheid sneeuw en ijsplakken toe en vanaf 3950mtr kwamen we geen vee en landbouw meer tegen, slechts een paar lama’s en alpaca’s konden overleven in deze omstandigheden. Vele haarspeldbochten volgden elkaar op en onze Ibex klom hoger en hoger tot we het hoogste punt bereikten: 4982mtr, een nieuw hoogterecord voor ons! Hoewel het in de auto heerlijk warm was van de zonnestralen op het glas scheerde een ijzige wind over de bergtop en kwam de buitentemperatuur niet boven de +8C midden op de dag. Verderop zagen we drie enorme vogels, de condors spreidden hun zwarte vleugels uit en vertrokken richting het stralend blauwe luchtruim. Helaas was het slechts een korte blik maar toch ook wel erg bijzonder om deze grootste en hoogst vliegende vogels ter wereld hier op de top van de Andes tegen te komen.

Zwarte lavagesteentes in een vulkanisch gebied, t5 Naar de grens -069maar ook glooiende bergtoppen bedekt met een laagje sneeuw en ijs maar helaas net iets te weinig sneeuw om te skiën. We kruisden een aantal keren het treinspoor, de route van de mijnentrein van diep uit de bergen richting het dorp waar de mijnenvondst verwerkt werd. Een aantal eendjes met een blauwe snavel zwommen in het koele bergbeekje, was hun snavel inmiddels blauw geworden van de kou? Een aantal alpaca’s stonden wat te glibberen op een ijsplaat alsof ze de sterkte van het ijs aan het testen waren voordat ze de schaatsen onder zouden binden. Een prachtige afwisselende omgeving, ver van de bewoonde wereld, deze streek in Salta bleef ons verrassen.

De zon begon te zakken en daarmee ook de temperatuur. Wij haalden onze warme skikleding tevoorschijn en twee uurtjes later kropen we met deze outfit aan onder de wol. Even twijfelden we, zouden we de nacht doorbrengen op de voorstoelen of toch maar in de tent? t5 Naar de grens -064Er was tenslotte geen hotel aanwezig, het werd wederom een wildkampeer nacht. Het comfort van ons eigen bedje lonkte dus toch maar in de tent. ’s ochtends zagen we dat we dat we gezelschap hadden gekregen van een grote groep ijsbloemen die een plekje hadden ingenomen aan de binnenkant van de tent. De bovenkant van de deken was helemaal bevroren, net als ons kussen, onze haren en uiteraard de teentjes. Toen we om 8:30 uur opstonden scheen de zon inmiddels op de tent maar was het binnen nog steeds -6C en buiten -10,3C. De temperatuurmeter gaf aan dat het die nacht -15,3C gevroren had, alweer een nieuw record. 
Rustig aan lieten we alles ontdooien en de auto op gang komen voordat we onze weg vervolgden via het mulle zand langs bevroren zoutvlaktes en besneeuwde bergtoppen. Zeer hartelijk werden wij ontvangen door de douane beambten en na weer een aantal nieuwe stempels en formulieren namen we afscheid van Argentinië.

Foto album Salta:

Argentinie Salta
Argentinie Saltajul 25, 2014Google Maps Location Photos: 25
 

Wij gaan door naar Chili Antofagasta….