Argentinië – Patagonia

8 – 21 Oktober 2014
Ricardo stond ons al op te wachten, na wat kletspraatjes liepen we gezamenlijk naar een kantoorgebouw met een indrukwekkend marmeren entree. Ricardo checkte zijn telefoon, Ray overhandigde hem de toeristische flamingo folder terwijl t3 Peninsula Valdez_267Wendy aandachtig de voorbijgangers bestudeerden. Binnen een paar minuten was het geregeld en waren onze Amerikaanse dollars en de laatste Chileense peso’s omgezet in Argentijnse peso’s. Voor het wisselen van de Peruaanse sol’s moesten nog wat extra geheimzinnige trucks uitgehaald worden maar ook daar slaagden we in. De illegale actie had ons ruim 60% meer opgeleverd dan het wisselen bij de bank.

El Calafate 
Het was een heldere dag, onder ons verschenen de uitgestrekte landbouwvelden. Een witte kustlijn markeerde de overgang van land naar de diepblauwe Atlantische Oceaan. We stegen hoger en boven de zachte witte wolkenlaag verscheen een kobaltblauwe heldere hemel. t1 Glacier Perito Moreno_189Verderop in het binnenland lagen grote witte zandvlaktes, afgewisseld met een rotsachtig gebied, de uitlopers van de Andes. De sneeuw op de toppen ging qua kleur naadloos over in de wolkenlaag. Donkere vlekken, de schaduwen van de cumulus wolken vormden prachtige figuren in het helder turquoise meer. Hier en daar zagen we een golfplaten dak schitteren in de zon maar doorgaande wegen ontbraken, dit gedeelte van Argentinië was vrijwel onbewoond.

t 1 Glacier Perito Moreno_025Deze prachtige vlucht vanaf Buenos Aires bracht ons in iets meer dan drie uur naar het ruim 2500km zuidelijker gelegen El Calafate. Een vrij toeristisch maar wel gezellig dorpje. Er klonk vrolijke muziek bij de barretjes en restaurantjes die veelal in blokhutten gevestigd waren. Het deed erg Oostenrijks aan. Vele outdoorwinkels toonden hun merkkleding om de bezoekers goed voor te bereiden op het koude gebied. El Calafate vormde tenslotte de poort naar de beroemde gletsjers.

Nationaal park Los Glaciares 
Het nationaal park in Patagonia kende een zeer grote verscheidenheid in landschappen. t1 Glacier Perito Moreno_173In het westen een deel van de Andes bedolven onder sneeuw en ijs, de Patagonische steppe in het oosten. Het park werd in 1981 toegevoegd aan de Werelderfgoedlijst van de UNESCO. Dertig procent van dit park bestond uit een ijsvlaktes, de grootste buiten Antarctica. Wij bezochten de Perito Moreno gletsjer ten zuiden, de Upsalagletsjer ten noorden en de Spegazzini gletsjer ten westen van het enorme Argentinomeer. Met haar 1560 km² was dit het grootste meer van Argentinië.

t2 Glacier Upsala_058Perito Moreno Glacier
De route voerde langs besneeuwde bergtoppen en grote open vlaktes waar de snijdende wind vrij spel had. De roze veren van de flamingo’s wapperden stevig maar de temperatuur weerhield de dieren er niet van om hun dunne poten in het water te steken voor een wandelingetje op zoek naar wat voedsel. IJsblokken dreven snel stroomafwaarts om later een te worden met het turquoise meer.

t 1 Glacier Perito Moreno_166Sneeuwvlokken dwarrelden om ons heen, de wind gierde om onze oren, we trokken de kragen nog maar iets hoger op. Voor ons verrees de indrukwekkende ijswand van Perito Moreno. Van stralend wit via kristal helder ijsblauw naar intens kobalt, wat was dit prachtig! Met een donderend geweld stortte een ijsblok het water in, het geluid weergalmde over het Argentinomeer. Even brak de zon door en liet het ijs glanzen. Het leek alsof er een blauwe lantaarn ontstoken werd in het diepst van de ijsgrot. Terwijl de enorme condors boven de ijsvlaktes vlogen genoten wij intens van dit fantastische schouwspel. Heel bijzonder om zo’n indrukwekkend natuurverschijnsel van zo dichtbij te zien.

De Perito Moreno gletsjer is een van de 48 gletsjers die worden gevoed door het Zuid-Patagonische ijsveld, ’s werelds op twee na grootste zoetwaterreserve. De gletsjer eindigt in een fjord, waar het ijs 170mtr dik en 5 km breed is. t1 Glacier Perito Moreno_177Ongeveer 60mtr ijs bevind zich boven de wateroppervlak, 110mtr ligt onderwater. Per dag schuift de drijvende ijsmassa een tot twee meter verder met het gekraak van de over elkaar schuivende ijsbrokken tot gevolg. Wanneer de druk te groot wordt breken er grote ijsbrokken van de gletsjer af die vervolgens met veel lawaai in het meer vallen. Regelmatig bereikt de ijsmassa het vaste land hierdoor wordt de zuidelijke arm van het meer, de Brazo Rico, afgesloten van het grote kanaal. Die zuidelijke arm kan hierdoor tot wel 30m stijgen, waardoor er een enorme druk op de afdamming komt en deze uiteindelijk breekt.

Glacier Upsala en Spegazzini gletsjer 
El Calafate was gehuld in een witte sneeuwdeken en gedurende de nacht veranderd in een winter dorp. Vanaf Punta Bandera vocht de catamaran met de enorme golven van lago Argentino. t2 Glacier Upsala_101Het lichtgroene water sloeg met grote kracht tegen de boot om vervolgens met een grote boog over het dek te slaan. Een prachtige boottocht tussen gletsjertongen en drijvende ijsschotsen volgde. Vanaf de noordelijke vertakking van het meer Lago Argentino kregen we een fantastisch uitzicht over de Upsala gletsjer, de grootste gletsjer van Zuid Amerika. De boot naderde zo dicht mogelijk bij de vijftig meter hoge ijsmuur, aan het uiteinde van de gletsjertong Upsala. Een koudefront afkomstig van de enorme ijsmassa kwam ons snel tegemoet en werd nog versterkt door de ijzige kou afkomstig van de wind.

t2 Glacier Upsala_048IJsschotsen dreven in de meest fantastische vormen in het diepblauwe water. We lieten onze fantasie gaan en ontdekten een ijskrokodil, of was het een schildpad? Opgestoken handen, glurende ogen en een grote glimlach. Via de doorkijk in een afgebroken ijsbrok in flatformaat zagen we het blauwe water aan de andere kant. De ijstoog weerspiegelde de heldere kleur en leek te stralen. Plotseling weer een hoop gerommel en het denkbeeldige bruggetje aan de buitenkant van de ijsrots stortte in, het kon geen weerstand bieden aan de grote ronde ijsbal die met grote snelheid naar beneden kwam rollen.

t2 Glacier Upsala_118Het laatste gedeelte van de vaartocht bracht ons naar het Spegazzini kanaal. Vanaf de boot konden we nog eens vijf gletsjers zien, sommigen verstopt tussen de rotsen, anderen meer in het zicht. Niet voor niets werd deze tocht als één van de mooiste boottochten van Argentinië aangeprezen, wat een geweldige ervaring.
Paul, ontzettend bedankt voor deze fantastische trip naar ‘het museum van de bewegende natuurkunsten in Patagonia’!!

Busrit 
Een ruim vier uur durende busrit bracht ons naar ons meest zuidelijke punt van deze reis: Rio Galletas. Deze kustplaats lag nog ongeveer 2500km zuidelijker dan Kaap Agulhas, het meest zuidelijke punt in Afrika wat wij bezochten. Vanaf hier konden wij Antarctica BIJNA zien… Het idee van nog meer kou vonden we niet echt aantrekkelijk dus trokken we naar het noorden. Een busrit van nog eens 20 uur bracht ons naar Puerto Madryn. Hoe het landschap er uit zag? Geen flauw idee, we namen de nachtbus en slaagden er wonder boven wonder in om vrijwel de gehele reis te slapen!

Peninsula Valdez
Het schiereiland zelf is plat, droog en er groeit slechts wat stug duingras en lage struiken. Er liggen twee grotere zoutmeren, waarvan één op 35 meter beneden de zeespiegel ligt en daarmee het laagste punt van Zuid-Amerika is. Door de ligging van het schiereiland zijn twee grote, ondiepe baaien ontstaan. Deze bieden een goede bescherming tegen de barre omstandigheden die op de oceaan voor kunnen komen. t3 Peninsula Valdez_141Voor de Zuidkaper, een zeldzame walvis, zeeleeuwen, zeeolifanten en pinguïns is dit een veilig voortplantingsgebied. De dieren blijven hier dan ook tot dat de jongen groot en sterk genoeg zijn om de lange tocht naar Nieuw Zeeland of Zuid Afrika aan te kunnen. Peninsula Valdez was voor ons dus dé plek om deze dieren te zien. Ondanks de onrustige nacht, geplaagd door koorts en hoestbuien, stonden we al vroeg naast ons bed, we hadden tenslotte een afspraak met deze bijzondere dieren.

Vanaf het strand was ze zichtbaar, slechts 50 meter uit de kust lag een grote walvis te rusten en als walvissen rusten verroeren ze geen vin dus gingen wij verder naar de haven. t3 Peninsula Valdez_154Bij de boot, een grote Zodiak, kregen we een reddingsvest omgehangen en ging de tocht van start. Al na een paar minuten varen ging de motor uit, de kapitein had een walvis moeder met kind gespot. De moeder duwde het jong een beetje boven water en zakte langzaam weer terug. Dit ging een aantal keren zo door tot dat ze dieper dook. De walvis moeders leren hun jongen hier in de baai hoe ze moeten eten door het water met hun baleinen te filteren, hoe ze hun adem in kunnen houden om 40 minuten onder water te blijven, hoe ze diep kunnen duiken, kortom alles wat een kleine walvis maar moet weten om mee op reis te kunnen.

t3 Peninsula Valdez_128Een ander iets ouder jong kwam nieuwsgierig op de boot af gezwommen en dook er onderdoor. Toen ze aan de andere kant omhoog kwam blies ze een fontein water de lucht in, rolde op haar zij en keek even naar de boot, iedereen keek naar de ster van de dag. Tevreden zakte ze onder water en zwom weer terug naar mama aan de andere kant. Daar gingen de lessen weer verder, uitblazen, diep inademen, kop om laag en staart sierlijk omhoog. Hier had iedereen op gewacht en onder het digitale applaus van klikkende camera’s zakte de staart geruisloos het water in. Het kleine staartje volgde, sierlijk gekromd kwam het omhoog, strekte zich en zakte luid spetterend door de oppervlakte. Dit gingen ze vast nog wel eens oefenen.

Langs het strand lagen grote groepen zeeolifanten, het dikke dominante mannetje trots in het midden van zijn groep, zijn slurf neus omhoog gericht terwijl hij zo nu en dan een waarschuwings- kreet naar de andere mannetjes slaakte. t3 Peninsula Valdez_227Veel dieren lagen echter plat op het zand, sommige in een zelf gegraven kuil. Terwijl ze daar lagen gingen alleen de voor zwemvliezen al graven door het zand dat ze over hun eigen rug gooide als een soort zon bescherming. Een enkele pinguïn hobbelde als een ober tussen de grote naakte lijven in hun kuilen door, het leek het Scheveningse strand wel…. Net als de walvissen sparen ook de zeeolifanten zoveel mogelijk energie voor de komende tocht dus veel actie was er niet. De vloed spoelde soms een kleinere zeeolifant het strand af waarop het geschrokken een paar meter omhoog kroop om daar weer verder te slapen.

De pinguïns hadden het hoger op gezocht, boven op het duin lagen ook zij in ondiepe kuilen te doezelen. Een paar zaten rechtop met hun roze omrandde ogen om zich heen te kijken. t3 Peninsula Valdez_292Een stoer pinguïn mannetje balkte als een ezel en kreeg van verderop een antwoord. Beneden op het strand reageerde ook een zeeolifant, zijn flipper om een vrouwtje heen geslagen brulde hij stoer terug. Vanaf een ander strand zagen we twee actieve jonge walvissen spelen, De ene rolde rond op zijn zij en klapte vrolijk met de voorvinnen op het water waarmee hij steeds een grote golf water naar zijn moeder gooide. Een nog bijna helemaal wit jong liet steeds haar mooie staart zien om het vervolgens met een luide klap plat op het water te slaan.

t3 Peninsula Valdez_328Al rijdend over het schiereiland kwamen we meerdere Mara’s tegen, de Patagonische haas. Ook de nandoe’s, kleine grijze struisvogels, met kuikens waren leuk om te zien. Wij merkte dat we dit wel gemist hadden, een dag lang zoeken naar verschillende wilde dieren zoals we in Afrika zo veel hadden gedaan. En ondanks dat het een beschermd park is zegt dat niet dat je de dieren ook werkelijk ziet. Zo hebben we hier de orka’s niet gezien die waren op volle zee. Alle zee dieren die we hier gezien hebben verblijven slechts een korte tijd in dit gebied, De walvissen gaan binnenkort weer richting Afrika en misschien zien wij ze daar nog een keer?!

t3 Peninsula Valdez_001Puerto Madryn 
Heerlijk een beetje uitwaaien aan het strand, genieten van de prachtige gekleurde hemel bij zonsondergang, een heerlijk visgerecht aan de haven, het was zeker geen straf om een paar dagen in Puerto Madryn door te brengen. In alle opzichten veel comfortabeler dan de 22 uur durende busrit die volgde in een gammele oude en niet al te schone bus op weg naar Buenos Aires.

Inmiddels was het alweer de derde keer dat we in de Argentijnse hoofdstad waren dus begon het al vertrouwd aan te voelen. Een lekker terrasje in la Boca, een gezellige markt en goede restaurantjes in San Telmo en een concertje in Konex, wij vermaakten ons prima.

Ziek 
Het was jammer dat onze gezondheid parten speelden de laatste anderhalve week van deze toer. Het begon bij Wendy maar al snel nam Ray het over. De lichaamstemperaturen wisselden zich in razendsnel tempo af van Atacama woestijn naar Patagonische ijsschotsen. t3 Peninsula Valdez_256Een scherp snijdende wind wrong zich door de keelontsteking heen terwijl vooral Wendy’s hoofd zich om leek te willen vormen tot een enorme vulkaanuitbarsting. Als twee blaffende zeehonden met piepende longen bezochten we de Patagonische dieren die echter niets van dit rare taaltje verstonden en zich in het ijskoude water van de Atlantische oceaan lieten zakken. Wendy was ook haar gewone stem al dagen kwijt. Voor ons zat er niet anders op dan maar weer onder de wol kruipen en uitzieken. In het eerste jaar van de grote reis waren we er maar wat trots op dat we ons geen dag ziek hadden gevoeld. De afgelopen maanden was het echter regelmatig een gevecht tegen de elementen geweest, waarbij wij nu echt verslagen waren.

Foto album Patagonia: 

Argentinie Patagonia
Argentinie Patagoniaokt 11, 2014Google Maps Location Photos: 36
 

Wat extra nachtrust en de kracht van vitamine D van het zonnetje brachten ons er weer bovenop en wij waren klaar voor het volgende deel van onze grote tocht…

Wij gaan weer terug naar Afrika!!