20 – 24 juli 2014
Bij een wat chaotische grensovergang werden wij van het kastje naar de muur gestuurd oftewel van kantoortje naar kantoortje. Nadat wij alle benodigde papieren en stempels verzameld hadden werd de auto onderworpen aan een inspectie door de Argentijnse douane. Nieuwsgierig bekeek de beambte de inhoud van de auto en nam genoegen met onze grapjes in stuntelig Spaans over wat er zich in de boxen bevond. Dit in tegenstelling tot andere auto’s die alle bagage op straat uit moesten pakken en waarbij ieder dingetje nauwkeurig bekeken werd. Al grinnikend liep de man rondom de auto en vond het maar wat grappig met de reizigers die hun land rover tot tijdelijk woonhuis hadden benoemd. Na een goedkeurende handdruk mochten wij weer verder.
Dwars door het Andes gebergte
Laguna Colorado, een mooi klinkende naam in een glooiend berggebied. Veel kleur was er echter niet over en het meer was leeg. Verscholen achter de heuvels vonden we een wildkampeerplekje, de alpaca’s graasden rondom ons. De zon begon te zakken en de sterrenhemel verscheen. Kort daarop stak een enorme wind op en gierde rond ons tentje. 
Gewikkeld in een extra dekentje vielen wij in slaap.
Een combinatie van gravel en rode zandwegen bracht ons verder de Andes gebergte in. Plotseling verscheen een witte zandduin aan de horizon, pal naast zwarte rotsen en tegen het licht van de blauwe lucht. Een licht groen grasveld aan de voet van de duin bracht een extra kleurnuance aan het geheel. Even verderop lagen grote spierwitte plakkaten: de eeuwige sneeuw in combinatie met heldere ijspegels. Uren reden wij door dit schitterende gebied zonder iemand anders of zelfs dieren tegen te komen. We kropen over rotsblokken en genoten van het zeer afwisselende landschap. Herinneringen aan het noorden van Namibië kwamen weer boven, Kaokoland.
Plotseling hield de weg op, een boerderij in de middle of nowhere bleek de eindbestemming van de weg te zijn. De gehele familie kwam kijken toen we de bewoners wilden vragen hoe we verder konden. Een oude gescheurde landkaart werd erbij gehaald en trots wezen ze aan waar hun boerderij zich bevond. Van de verdere aanwijzingen begrepen we niet veel dus er zat niet anders op dan zelf verder zoeken met behulp van het kompas. We kozen voor een route door de rivierbedding, een klein snel stromend beekje volgde onze gang, hier en daar even opgehouden door een ijsschots. Natuurlijk hadden we vanaf de grens met Bolivia ook de geasfalteerde snelweg kunnen kiezen, dat was veel sneller geweest maar dit vonden wij leuker en avontuurlijker. Een verwilderde kat schoot snel de geel-groene graspollen in en liet zich niet meer zien.
Brrrrr
Aan de oever vonden we een redelijk beschut plekje om de nacht door te brengen maar niet voordat we nog even genoten hadden van de laatste zonnestraaltjes. De wind stak op en maakte het helaas onmogelijk om een kampvuurtje te maken, voor niets hadden we onderweg hout gesprokkeld. 
Het bergbeekje stroomde nog snel naar beneden om voor de vorst in het dal te zijn. Wij bereidde ons voor op een koude nacht, met twee paar sokken, lange broek, t-shirts, fleecetrui, sjaal en een muts kropen wij de tent in, alleen een wollen neuskapje ontbrak nog. Dat alls dit niet voldoende was bij -10 C (zowel binnen als buiten de tent) bleek uit stijf bevroren tenen en overige ledenmaten. Het waterflesje wat we in de tent hadden liggen was in een ijslolly veranderd, wat was het hier koud! Ach, leuk voor het verhaal dachten wij maar… Even overwogen we om naar Sudan te emigreren, daar was het met +45 C ’s nachts tenminste warm. Ook de rivier had de vrieskou niet kunnen ontwijken, dit bleek de volgende ochtend uit de dikke ijslaag die ontstaan was.
Humahuaca
Even een tussenstop om wat boodschappen te doen maar onverwachts kwamen we in een enorm toeristendorp terecht. Gelijk een goede gelegenheid om wat Alpaca wol aan te schaffen, met handschoenen, een sjaal en warme sokken verlieten wij het dorpje.
De route voerde ons wederom door de bergen, compleet met duizenden enorme cactussen van enkele meters hoog. 
De witte stekels gaven een zilveren glans af, bij de terra getinte stekels ontstond een bronzen gloed. Als kaarsen straalden de enorme planten op de donkere rotsen. Hoe hoger wij kwamen hoe glooiender het landschap weer werd zonder het stoere karakter van het enorme bergmassief te verliezen. Op 3850 meter hoogte vonden wij ons volgende wildkampeerplekje voor de nacht: op de windvlakte. De wind nam toe tot windkracht HEEL VEEL en zowel de constructie van de daktent als onze zelfgemaakte buitentent werden heftig op de proef gesteld. Rond 2 uur vertrouwden wij er niet langer op dat de zware storm ons materiaal heel zou houden dus besloten we de tent vliegensvlug in te pakken en in de auto op de voorstoelen verder te slapen. Dat wij gebroken en stijfbevroren (-3 C) uit deze nacht kwamen hoeven we er vast niet bij te vertellen.
Zoutvlakte
Wij passeerden een troosteloos mijnstadje, El Alquila. Rijen vol met dezelfde huisjes, mensen verstopten zich diep in hun mutsen en sjaals om weerstand te bieden aan de koude wind. 
Afgedankte machines en lege olievaten lagen op een stapel, de hoop op hergebruik hadden ze allang opgegeven. De rotsachtige omgeving ging over in een vlakker zand en duinen gebied met lichtgele graspollen, inmiddels waren wij op 3600 mtr hoogte aangekomen. Het was heiig en erg bewolkt dus bleef er maar weinig van het uitzicht over. Vlak voor ons kronkelde een kleine zandstorm omhoog. Witte flarden bedekten en lichte zand en vervolgens nam het wit de overhand, we stonden midden op de zoutvlakte van Salinas Grandes. Een mysterieuze grijze lucht hing boven het stralend witte landschap, de breuklijnen in het zout staken af met donkere lijnen. Een sterke wind waaide over de enorme vlakte.
Purmamarca
Grote rotsen verrezen weer boven de horizon in prachtige kleuren. Van crème, terra, rood, taupe, naar bruin, donkergroen en zwart. Via een prachtige route klommen we naar 4200 mtr hoogte de Andes in. Grote ijsplakkaten bedekten de bergbeekjes in de schaduwplekken. In slechts 30 km slingerde de weg de bergen weer af naar een hoogte van 2400 mtr en bereikten wij Purmamarca. Voor ons verrees de Cerro de los Siete Colores, de schitterende bergen met zeven kleuren. We beklommen een rots om een nog beter overzicht te hebben en wat foto’s te maken, wat een geweldig gezicht!
Foto album Argentinië Noord:
Wij gaan verder naar Argentinië Salta….