22 -28 September 2014
De kachel brandde nog, ze hadden op ons gewacht bij de Argentijnse douane, ongeveer 200km van de Chileense controlepost af. Al snel was alles in orde, de luiken gingen dicht en het licht uit. In de hoop op een lager gelegen minder koud en stormachtig gebied kropen wij maar weer achter het stuur richting de sterren.

Na nog eens 2,5 uur gereden te hebben werd de wind iets minder en stopten we vlak langs de weg voor de nacht. Ter isolatie kreeg de tent haar bekende regenjasje aan en nadat wij ons noodlessoepje op hadden kropen we in de tent. De houder van de waxinelichtjes slingerde heen en weer en verspreidde zo wat van haar stralings- warmte in de tent. Een onrustige nacht volgde, voornamelijk veroorzaakt door de ijzige vrieskou  en het geklapper van de tent. Ondanks de kaarsjes, de vele lagen kleding en twee paar sokken lagen we te bibberen onder de wol. ’s Avonds hadden we er niets van kunnen zien maar toen we ’s ochtends onze bevroren ijsneuzen naar buiten staken leek het wel een maanlandschap waar we in terecht gekomen waren. Wij werden omringd door bruin – zwart gesteenten.

De hierna volgende omgeving werd gedomineerd door rotsformaties die vooral opvielen door hun extreme structuur. Niet zozeer qua hoogte maar wel qua grilligheid, afgewisseld met grote open vlaktes. De wind bleef maar gieren, het leek zeer waarschijnlijk dat de wind ook zijn bijdrage leverde aan de vorming van de rotsstructuren in dit gebied.

Termas de Fiambala
De oude Renault verkoop vierde hoogtij in Fiambala, iedere inwoner leek een oud barrel te bezitten. Slechts een aantal was in goede staat, de meeste vervoerden vooral plamuur. later zouden we nog veel meer oude auto’s tegenkomen. Niet zozeer vanuit nostalgie of hobby zoals in Uruguay maar puur omdat de eerst aangeschafte auto het gewoon nog steeds deed. De bestuurders waren meestal een stuk ouder dan de auto’s zelf.

Na vijf lange dagen rijden en vier nachten wildkamperen waren we toe aan wat verfrissing. Termas de Fiambala bood uitkomst. Maar liefst 15 hotsspringbaden in wisselende temperaturen lagen op ons te wachten. Badderend en genietend van de omgeving in het zonnetje brachten we een heerlijke dag door in de thermen. We lieten ons niet afschrikken door de harde windvlagen, de handdoeken knoopten we stevig aan het hekje vast. De uitnodiging om de nacht op de parkeerplaats ter plekke door te brengen sloegen we uiteraard niet af waardoor wij optimaal konden profiteren van deze heerlijke relax dag en dompelde onszelf nogmaals even onder.

Gewapend met haar foto camera kwam de dame op ons af, ze vond de auto maar wat interessant. In een meszcla van Spaans, handen en voeten ontsprong een geanimeerd gesprek met haar en haar man waarbij ze alles wilden weten over Afrika. Een flink aantal tips over Argentinië volgden, evenals de uitnodiging om in Cordoba langs te komen mochten we in de buurt zijn. Toen het zover was waren zij echter met vakantie in Chili waardoor een volgende ontmoeting er helaas niet van kwam. Het bleef niet bij de interesse van deze twee leuke mensen, we hadden het die avond gewoon druk met ons ‘spreek-uur’ op de parkeerplaats. Als laatsten kwamen de vosjes langs, in de hoop op een lekker hapje, ze hadden ons kooktoestelletje al uit de verte gezien. Ze scharrelden wat rond om daarna richting de bergen te vertrekken en hun holletjes op te zoeken voor de nacht.

Cuesta de Miranda
Olijfbomen werden afgewisseld met druiven wijngaarden. De jonge groene blaadjes keken reikhalzend uit naar de zon en probeerden zo snel mogelijk te groeien. Grijs – gele papegaaitjes vlogen af en aan om vervolgens op de elektra draden of in de bomen plaats te nemen. Rio de Miranda leek de bergwand te doorboren en de rots spleet in tweeën om de rivier door te laten. Aan de oever vonden we een heerlijk plekje voor de nacht. Terwijl wij de vele aanwezige vliegjes en papegaaitjes gezelschap hielden lieten we het zonnetje op ons gezicht schijnen. Op de achtergrond klonk de luide auto radio van de Argentijnen met de lokale versie van Andre Hazes muziek. Het was duidelijk dat wij ons weer tussen het meest luidruchtige volk van dit continent bevonden.

Ischigualasto
Bijna waren we bij het park toen een man ons staande hield. We konden niet verder, de weg was opgebroken. Ze waren vergeten om een bordje te plaatsen, daarom hadden ze de beste man hier maar neergezet om iedereen weer terug te sturen. Dit betekende een omweg van 150km maar daar kon hij ook niets aan doen, kon hem niet schelen ook trouwens.

In colonne reden we achter de gids aan, een bijzondere manier om een natuurpark te bezoeken. Geregeld waren er stops waar de gids in rap Spaans met sterk lokaal accent uitleg gaf over het meer dan twee miljoen jaar oude natuurgebied van Ischigualasto oftewel Valle de la Luna. Hij toonde ons fossielen van kleine hagedisjes in de rots en vertelde over de vele dinosaurussen die hier lang geleden woonden. Omdat er hier zo ontzettend veel skeletten van dinosaurussen gevonden zijn spreekt men ook wel over het bijzonderste dinosaurus kerkhof ter wereld.

De prachtige vormen van de rotsen deden denken aan het landschap van de maan maar bij ons kwamen ook de herinneringen aan Cappadocië in Turkije op. Prachtige kleurschakeringen wisselden elkaar af. De verschillende aardlagen waren duidelijk te onderscheiden en vertelden meer over de geschiedenis van deze streek en de aardverschuivingen die hadden plaats gevonden. Ronde bollen steen waren vanuit de diepte van de aarde naar boven geperst en lagen nu als stille getuigen aan de oppervlakte. De altijd aanwezige wind was de oorzaak van fantastische sculpturen in het landschap. Er heerste hier een extreem woestijnklimaat met in de zomer zeer hoge temperaturen en in de winter ver beneden het vriespunt. Een indrukwekkende rode rots muur vormde een vestingwand aan de rand van het park en bood daarmee bescherming aan de bijzondere beeldentuin van de natuur.

Mendoza
In Chili zagen we regelmatig herdenkingsplaatsen met huisjes waar een heel gezin in kon wonen, hier gaven ze de overledenen graag wat te drinken mee. Honderden lege plastic flessen lagen verspreid rondom de plaats, het leek wel een vuilnisbelt. De golvende asfaltweg leek meer op een achtbaan dan een snelweg en gaf een grappig gevoel in onze buik. De zoveelste stop voor controle op fruit, in tegenstelling tot Chili moesten wij er ook nog voor betalen. Pech voor de beambte, we hadden geen fruit wat ingenomen kon worden. Door de hoeveelheid van dit soort controles lieten wij de fruitaankopen tegenwoordig geheel achterwege. Voor de vorm moesten we langs een desinfectie apparaat rijden maar die weigerde dienst. Wij vonden het maar een absurde situatie. Verderop troffen we een agent, hij hield een heel verhaal. Ons woordenboekje verklaarde dat het over een regenbak ging. We begrepen er niets van en toen hij om geld vroeg snapten we het al helemaal niet meer, wij waren geen Ferreteria (doe-het-zelf winkel) die regenbakken verkocht!

Wijnranken met dikke en oude stammen stonden keurig in het gelid, kilometer na kilometer. Groene blaadjes waren de voorbodes van de druiventrossen die later zouden volgen. Aan de andere kant talloze olijfbomen, de boer verheugde zich al op een rijke oogst. Honderden wijn en olijfboerderijen bevonden zich in de regio rondom Mendoza. Verheugend op een aantal lekkere proeverijen waren wij naar deze streek gekomen maar keerden onverrichter zaken weer om. Overal waren de bodega’s gesloten, de grote poorten waren dicht. Toen ook de slijterijen en zelfs de supermarkten gesloten bleken te zijn werd het ons duidelijk: helaas, de lokale vruchten waren voor ons een verboden terrein, we kregen ze niet te proeven. Met een frisdrankje vertrokken we naar het grote stadspark en peuzelden een zak chips leeg.

De ene camping was gesloten, de andere rekende een absurde prijs zonder faciliteiten te kunnen bieden. We besloten langs het hek van de dure camping te overnachten, een straatje in het stadspark wat leidde naar het waterzuiveringsbedrijf. Met het ritselen van de bomen en het gekabbel van het water op de achtergrond vielen we in slaap.
Er klonk een harde brul van een leeuw, Ray spitste zijn oren. Nogmaals hoorde Ray de zeer bekende brul, waar was de zeer geliefde kat, het kon niet ver weg zijn. Het klonk heel duidelijk, alsof wij teruggeroepen werden naar Afrika. Met een aantal pistoolschoten gevolgd door politiesirenes werden de romantische beelden van leeuwen in Afrika aan flarden geschoten. Met een verwarrend gevoel richtte Ray zich op, dit was een combinatie van bekende geluiden die je met de verschillende continenten zou kunnen associëren. Ray keek naast zich, Wendy was diep in slaap, waarschijnlijk had hij de geluiden in dromenland gehoord. ’s Ochtends werd er aangeklopt, oom agent was het bospad opgekomen en had ons ontdekt. Al snel hielp hij Ray uit zijn droom, zijn fantasie had geen loopje met hem genomen. Dit kampeerplekje lag vlakbij de dierentuin en in het stadspark kwamen vaker onregelmatigheden voor, ook vannacht was het weer raak geweest. Gelukkig hadden ze een andere kant op geschoten en waren zowel de leeuw als wij niet betrokken geweest. We namen verder maar geen risico, snel spoorden wij onze Ibex aan om ons naar de volgende bestemming te brengen, richting Cordoba.

Foto album Argentinië Mendoza:

Argentinie Mendozasep 23, 2014 Photos: 21