28 September – 7 Oktober 2014
Enorme uitgestrekte vlaktes, bossages op een zanderige ondergrond zover als het oog reikte. De rivierbedding lag er droog en verlaten bij, de wind gierde over het vlakke landschap. Dit was het beeld van de Pampa’s wat wij gedurende honderden kilometers te zien kregen. Vogels hadden grote nesten gebouwd in de elektropalen, groene en grijze parkietjes vlogen af en aan. Overal waren afrasteringen langs de grote landgoederen aangebracht maar afgezien van wat grazend vee leek er maar weinig te gebeuren met de grond.
El Quicho
Grote cactusvelden met metershoge planten markeerden de volgende streek. We hadden een tip gekregen voor een hotsspring, het zou zich ergens in deze omgeving moeten bevinden. 
De dorpsbewoners stuurden ons zo’n 25km verderop tot we bij een openstaand hek kwamen met een bordje ‘El Quicho’. Ook de voordeur stond open maar behalve talloze vliegen leek er niemand bij het woonhuis aanwezig te zijn. De picknick faciliteiten stonden er verlaten bij. De heldere hotsspring lonkte ons. Het warme water spoot uit de bron en vulde het natuurlijke bad in de achtertuin met warm zout water. We dompelden ons onder en voelden hoe de zoutkristallen op onze huid gevormd werden.
Het werd donker en begon te regenen, al snel gevolgd door enorme hagelstenen. Grote witte bollen tot wel 3cm in doorsnede kletterden naar beneden. Snel doken we onder de brug om te schuilen en om het dakraam te beschermen wat kreunde onder het natuurgeweld. Zo plotseling als het op kwam zetten zo snel verdween het ook weer en deed de zon haar intrede, de wind hield echter standvastig vol.
Refugio del Caraya la Cumbre
Luxe villa’s en enorme landgoederen met keurig aangelegde siertuinen markeerden la Cumbre, een sfeer die we al langere tijd niet meer tegen waren gekomen. Wij klommen hoger de bergen in, richting de mist en laag hangende bewolking. De temperatuur daalde sterk, het werd weer tijd voor een extra jas.
Bibberend verstopte hij zich in de boom, alleen zijn zwarte koppie was zichtbaar. De Caraya aap vond het maar koud vandaag. In zijn geboortestreek in het noorden van Argentinië was het vast warmer vandaag. Ook zijn familieleden in de Amazone zaten vast niet zo te rillen. 
Goud gele cappuccino aapjes renden via dunne twijgjes naar beneden, de gids stond met een heerlijk banaantje klaar. We kregen uitgebreide uitleg over de leefwijzen van de apen en hun (eigen)aardigheden. Bij de opvang Refugio del Caraya werden aapjes opgevangen die eerder in gevangenschap leefden. Aangeschaft als huisdier maar later onhandelbaar toen ze ouder werden of dieren die voor experimenten gebruikt waren. Een enorm grondgebied stond hier tot hun beschikking en hoewel ze een eigen territorium toegewezen hadden gekregen waren ze vrij om te gaan en staan waar ze wilden. Een deel van de dagelijkse voeding kregen ze aangereikt, de rest moesten ze zelf bij elkaar sprokkelen. Terwijl wij aandachtig naar het verhaal luisterden en een paar foto’s schoten klonk er een waterval vlak naast ons: het apentoilet. Geamuseerd keken de dieren van bovenaf naar beneden, hun pretoogjes glinsterden om dit grapje.
De bruine Caraya dames kwamen dichterbij zodra ze toestemming kregen van hun vrouwelijke leider. De zwarte Caraya mannen waren iets verlegener en minder ondernemend totdat ook zij het fruit in de gaten kregen. Een kapucijner aapje beraamde een plan, die mooie fotocamera had haar interesse. 
Kon zij eindelijk zelf bepalen wat voor een foto’s er gemaakt werden van de groep. Denkend aan de beroemdheid die dat op zou leveren mijmerde ze verder. De camera was inmiddels uit het zicht verdwenen, wij namen een kijkje verderop in het bos. We passeerden de ruime hokken waar de dieren zaten die net aangekomen waren. Een aapje wat al langere tijd aanwezig was hing aan de buitenkant van het gaas om de nieuwkomer te begroeten en welkom te heten. Nog wat onwennig keek het nieuwe dier naar zijn soortgenoot, voorzichtig deed hij het brulgeluid na. Er was nog een lange leerweg te gaan maar uiteindelijk was het de bedoeling dat ook dit dier zijn weg naar de totale vrijheid zou vinden, eerst binnen dit park en later in de vrije natuur.
Cordoba
Tezamen met paard en wagen reden we via de drie baansnelweg de een na grootste stad van Argentinië binnen: Cordoba. Een stad met een oud centrum waar de uit het einde van de middeleeuwen 
stammende gebouwen nog volop in gebruik waren. Soms alleen de voorgevel maar vaak genoeg ook het gehele gebouw. Grijze betonnen jaren ’70 -’80 gebouwen omringden de oudheden en boden plaats aan kantoren en appartementen, op de begane grond bevonden zich kleine winkeltjes. De ‘Loteria de Cordoba’ had zelf blijkbaar de hoofdprijs gewonnen, vanuit een prachtig oud gebouw werd de populaire loterij geregeld.
Uiteraard nam het geloof ook in deze stad weer een prominente plek in wat zich openbaarde in de vele kerken en kapelletjes. Het was mooi om te zien hoe intensief de kerken gebruikt werden. Bepakt en bezakt met tassen vol inkopen liep men de kerk in voor een kort gebed. Ook de tiener met zijn Metallica shirt zocht een stilte momentje en zat op zijn knieën met de handen gevouwen richting het Maria beeld. De kathedraal bestond uit een mix van verschillende stijlen wat niet verwonderlijk is aangezien het ruim 200 jaar heeft geduurd voordat het bouwwerk klaar was. 
Het interieur had men rijkelijk voorzien van zeer gedetailleerde en kleurrijke schilderingen, de plafondschilderingen vormden een venster naar de hemel. Op de achtergrond klonk een heldere melodielijn van een dwarsfluit, versterkt door de mooie accoustiek in de ruimte. In de straat naast de kathedraal hing een slinger met talloze foto’s van mensen die sinds eind jaren ’70 tijdens dubieuze politieke acties vermist zijn. Een scherp contrast met de sfeer die we in de kathedraal ervaarden.
In het klooster bracht vooral het natuursteen kleur aan het interieur, net als de bouwwijze was de decoratie soberder dan we in de kathedraal zagen. Totaal anders was de Iglesia de Los Capuchinos. Van buiten een combinatie van beelden, zowel heiligen als dragers en vele torentjes en zuilen. Binnen leek het alsof we Cordoba in Spanje bezochten, veroorzaakt door de Moorse kleurrijke stijl. Statige zuilen die het gewelfde blauwe plafond ondersteunden. Achter het altaar rees een statig traphuis op vol houtsnijwerk en dessins in terra en blauwtinten. Een combinatie van abstracte dessins en realistische beelden sierden de wanden en gaven een meerwaarde aan de zeer ruimtelijke en open architectuur vol doorkijkjes. We namen uitgebreid de tijd om al dit moois op ons in te laten werken.
Okt
oberfest
De Duitse schlagers hoorden we al uit de verte. De geur van bratwurst met zuurkool steeg op uit de eetstalletjes, iets waar we geen weerstand aan konden bieden, net als de verse apfelstrudel. 
Wij bevonden ons bij de opening van het Oktoberfest, het grootste Duitse festival in Villa General de Belgrano. Honderden verschillende bierpullen in wisselende formaten, dessins en uitvoeringen sierden de verkoopstalletjes. Na aanschaf van een mooi exemplaar was het een kwestie van hervullen bij de horeca gelegenheden. Een fantastische manier om afval van plastic bekers op het festival te voorkomen. Een wervelende dansshow vulde het podium. Dansers in lederhosen met wollen kuitbanden en dames in dirndels afgewisseld met danseressen in wijde tangorokken en tapdansschoenen.
Hossend en zwaaiend met grote bierpullen genoot het publiek van de muziek, er heerste een uitbundige en vrolijke sfeer. Het podium vulde zich met de organisatoren en andere belangrijke figuren uit de Duitse gemeenschap, allen in traditionele kledij. Ook de bierkoningin ontbrak niet, net als Brez’n dame. Dol enthousiast werd men toen het biervat ten tonele verscheen, luid werd er afgeteld. Met een enorme straal belande het bier in het publiek, bierpullen verdrongen zich onder de straal in de hoop op een slok van het Duitse goud.
Helaas was het niet zo zonnig als toen we samen met Corine en Reinier de Biergarten in München bezochten aan het begin van onze reis. De miezer regen ging over in een plensbui, vergezeld door een grote donderwolk die uit de verte aan kwam rollen. Lichtflitsen schoten door de donkere nacht. Als twee verzopen katjes liepen we terug naar de campsite die inmiddels omgevormd was tot moeras. Met enorme knallen liet het onweer van zich horen en overstemde zelfs het bekende honden-blaf-concert die nacht. Het bleef echter niet bij die nacht, het noodweer hield de komende dagen aan. Dorpen stonden compleet onder water, het water stroomde als een actieve rivier naar een lager gelegen gebied. 
De politie en ambulance dienst had het er maar druk mee om mensen uit hun benarde posities in de greppel naast de snel weg te bevrijden. Auto’s stonden achterstevoren of zelfs ondersteboven geparkeerd, vrachtwagens geschaard met hun lading verspreid over de weg. Als gevolg van hoge snelheden ondanks het noodweer, uitgegleden door de diepe plassen op de snelweg. Had de Argentijnse lente of de Europese herfst haar intrede gedaan in deze regio? Slechts tien minuten voor sluitingstijd arriveerden wij bij de gemeentecamping in Rosario waar een warme douche op ons stond te wachten. Tussen de heftige regenbuien door vonden we net de gelegenheid om wat te eten klaar te maken en ons tentje op te zetten waarna het noodweer wederom losbarstte.
Foto album Argentinië Cordoba:
Onze tocht zet zich verder voort naar het zuiden van Argentinië, Patagonia….