Turkije Cappadocië en Arsuz

20 – 30 April 2013
Hoewel het ongeveer 1000 km uit de route lag besloten we onze weg te vervolgen naar Cappadocië, richting het binnenland van Turkije. De aanleiding was de vele positieve verhalen die we van iedereen over dit gebied hadden gehoord. Een flinke rijdag maar via de snelweg over goed asfalt, slingerend door de bergen waardoor onze gemiddelde snelheid niet veel hoger werd dan 80 km/u. Grove oranje rotspartijen veranderden in grijze bergen met sneeuw bedekte toppen, de temperatuur daalde naar ca 6 graden. De oranje/roze huizen die we al veel hadden gezien in dit land kwamen we ook hier weer tegen. Vervolgens werd het landschap glooiender en vlakker. Opvallend was het grote aantal politie controles maar hoewel veel automobilisten met veel te hoge snelheden voorbij scheurden ondernamen de agenten daar niets tegen hoewel ze wel radercontroles deden. Een ander opmerkelijk iets waren de groepen mensen die op schijnbaar willekeurige velden gewapend met stok of kleine bijl aan het zoeken waren. Wat zoeken ze?! Wanneer is het Islamitisch pasen?

Derinkuyu – ondergrondse stad
Alle ondergrondse steden in de buurt van Cappadocië deden dienst als schuilplaats voor de vijandelijke aanvallen tijdens de vele oorlogen die het gebied teisterden, zo ook de stad Derinkuyu die wij bezochten. Ondergrondse stad DerinkuyuDe stad heeft 11 ondergrondse verdiepingen tot een diepte van 85 meter en kon met ca 18 km2 gemakkelijk aan duizenden mensen en dieren een schuilplaats bieden. Een ingenieus systeem van ventilatie en rookschoorstenen, voedselvoorraden en waterputten maakte het leven diep onder de grond mogelijk. Ook de kerken en godsdienstige scholen (Christelijk) ontbraken niet. De ingangen naar het zeer smalle en lage gangenstelsel kon van binnenuit afgesloten worden met een grote ronde steen. In het midden van de steen zat een gat, dit diende als kijkgat maar kon ook gebruikt worden om indringers te beschieten. Elk niveau van de stad was verbonden met tunnels naar andere ondergrondse steden. Op dit moment is er maar een klein deel van de steden opengesteld voor publiek (ca 10%), dit heeft deels te maken met instortingsgevaar maar ook met het feit dat nog niet alle gangen onderzocht en vrijgegeven zijn. Het was indrukwekkend om door deze nauwe ruimtes te sluipen. Gelukkig was er nu op de meeste plaatsen electriciteit waardoor een flauw licht de gangen zichtbaar maakte maar op sommige plekken moesten we door het diepe duister tasten naar onze weg. Naarmate we lager kwamen (tot de 8e verdieping) nam het zuurstofgehalte ook af dus al met al was het een intensieve belevenis!

Cappadocië
Het sprookjesachtige gebied, met rotsen in vele verschillende vormen die veelal in valleien en canyons liggen. Kabouter puntmutsen en zogeheten ‘feeënschoorstenen’, maar ook als gordijn gedrapeerde rotsen en stenen met prachtige kleurnuances.
Even wat uitleg over het ontstaan van dit gebied: Tijdens een late fase van het Tertiair (ongeveer 15 miljoen jaar geleden) heerste in Cappadocië een grote vulkanische activiteit. Tientallen grote en kleine vulkanen spuwden hun as en lava uit over dit gebied. Tijdens deze uitbarstingen is het gevormde bruine of zwarte obsidiaan, vulkanisch glas gevormd. Vele eeuwen lang hebben de vulkanen witte, grijze en roze as uitgestoten, zo af en toe afgewisseld met lava, dat de as tot een zacht, poreus gesteente (tufsteen) wist samen te persen. Toen de vulkanen waren gedoofd begon de vorming van de merkwaardige formaties zoals die nu in de dalen te zien zijn. Doordat water de kalkrijke tufsteen langzaam deed oplossen en wegspoelen ontstonden allerlei grillige vormen in deze zachte laag. De afgekoelde lava (basalt) is veel harder dan tufsteen en daardoor veel minder gevoelig voor erosie. Terwijl de poreuze aslagen werden weggespoeld, bleven harde stukken basalt liggen op de zachte ondergrond. Op deze wijze werden de merkwaardige pelicaba’s (feeënschoorstenen) gevormd. De hand van de natuur is daarbij overigens nog steeds actief: af en toe stort er weer zo’n ‘duivelsei’ van zijn tufstenen voetstuk. De erosie van het tufsteen gaat onverminderd verder.

GrotwoningIn dit gebied vonden we ook een grote groep rotswoningen die al eeuwenlang bewoond worden en waar ook vandaag de dag nog mensen wonen. Rotswoningen zijn uitgehakt uit het poreuse steen en enkele compleet voorzien van kozijnen, dubbelglas, schoorsteen en satelliet schotel. Een eenvoudige lap stof vervulde echter de functie van de voordeur. In de rotsen is tussen de 9e en de 11e eeuw een groot kloostercomplex uitgehouwen en zijn er verschillende kerkjes gevonden. Deze plekken waren echter zo druk dat we hier niet lang bij stilgestaan hebben en liever genoten van de rotsformaties, een geweldig en indrukwekkend gezicht!

Çocuk Bayrami kinderfeest
23 april was niet alleen de verjaardag van Ray’s broer Quint maar bleek ook een kinderfeest in Turkije te zijn. Op 23 april 1920 kwam in Ankara voor het eerst een nationaal parlement bijeen. Atatürk had de onafhankelijkheidsoorlog geleid en riep deze dag uit tot Dag van het Kind, ter nagedachtenis van de omgekomen kinderen in de oorlog. Het wordt vooral als schoolfeest georganiseerd en wij zagen dan ook vele schoolpleinen waar kinderen opvoeringen deden waar de ouders naar kwamen kijken.

Arsuz
Arsuz, het zuidelijkse stukje Turkije waar wij naartoe zouden gaan. Vanaf het ca 40 km verderop gelegen stad Iskenderun vertrok onze boot naar Egypte. Hoewel Iskenderum een vrij drukke en levendige stad is kwamen we hier ook weer een herder tegen die met zijn grote kudde schapen dwars door de stad kwam wandelen…
Omdat er wederom wat laswerk aan de auto gedaan moest worden (deze keer aan de achterbumper), gingen we op zoek naar een lasbedrijf. Bij het eerste bedrijf begon men driftig te bellen en werden er zelfs een Duitser en een Nederlander ingezet om te tolken want ze wilden echt goed helpen maar het taalprobleem speelde parten. Uiteindelijk werd er besloten dat een ander bedrijf beter geschikt was maar daar brachten ze Ray graag naartoe. Wat een service en vriendelijkheid! De bumper is weer goed gelast en kan hopelijk weer tegen een stootje.

Wij vonden een prachtig plekje op de Orient camping, net voorbij Arsuz. Wij werden heel hartelijk ontvangen op deze mooie plek, niet alleen door de eigenaar maar ook door de waakhond Bax, talloze kippen, ganzen, konijnen, eenden en pauwen en….het zonnetje! De zon deed erg haar best en bereikte temperaturen tot wel 40 graden, daar moesten wij nog wel even aan wennen! We verbleven hier enkele dagen in afwachting van het vertrek van onze boot naar Egypte. Hoewel wij maar ca 100km van de Syrische grens af zaten was er niets te bemerken van de onrusten die zich daar afspeelden. Onze dagen werden gevuld met vooral veel genieten van het buitenzijn, boeken lezen, foto’s en website bijwerken en plannen maken voor het volgende land waarbij we 5x per dag het gezang van twee Imams te horen kregen. Helaas was een van hen niet zo stemvast….

Foto album Cappadocië


Wij steken over naar Egypte, ons Afrikaanse avontuur gaat beginnen…