13 – 18 februari 2014
‘Hartelijk dank voor het visum voor Zuid Afrika! Hebben we nog een formuliertje met stempel voor de auto nodig?’ ‘Bij het volgende loket’ was het antwoord. ‘Hartelijk dank voor de stempel op ons Carnet de passage. Hebben we nog een formuliertje met stempel voor de auto nodig?’ ‘Bij het volgende loket’ was wederom het antwoord. ‘Goedemiddag agente, we hebben de registratielijst voor de auto ingevuld, hebben we nog een formuliertje met stempel voor de auto nodig?’ ‘Bij de volgende agent’ was het antwoord. ‘Waar is het formulier met de stempel?!’ vroeg de agent. Verbaasd keken wij hem aan, wij wisten ook niet waar we dat vandaan moesten halen…. Ok, ook goed, rij maar door en veel plezier in Zuid Afrika! Bij Vioolsdrift staken we onze laatste grens over op het Afrikaanse continent en reden Namaqa Land in Zuid Afrika binnen. De harde wind waaide ons tegemoet en ondanks dat ons kapsel aardig in de knoop waaide was het te warm om de ramen gesloten te houden dus was het niet anders. Bij wegwerkzaamheden werd ons gevraagd om water, gelukkig hadden wij onze voorraad net aangevuld tot 40 liter dus konden wij ze een flesje drinkwater geven.

Springbok
In Springbok konden ze ons helpen met de papwielen, de ene werd geplakt en de andere vervangen door een 2e hands reservewiel. Het profiel was niet veel beter dan onze gladde banden maar er zat in elk geval geen gat in. We overwogen nog even om hier een set nieuwe banden te kopen maar ze hadden niet de juiste soort op voorraad en van onze 2e keus waren er maar 3 aanwezig. Terwijl de band gerepareerd werd kwamen er drie kinderen voorzichtig naar ons toe. Ze hadden al een tijdje wat verlegen naar de auto gekeken maar toen overwon hun nieuwsgierigheid naar de landkaart. Aandachtig hoorden ze ons verhaal aan over de vele landen die wij doorkruist hadden. Het tellen van het aantal landen kwam steeds op een ander aantal uit maar hun verbazing werd er niet minder van. Toen wij ze later verderop in het dorp weer tegenkwamen zwaaiden ze enthousiast naar hun nieuwe vrienden.

Op de campsite werd de aanpassing van de EGR een extra uitdaging, deze zat uiteraard weer onderin de motor verstopt en terwijl wij onze handen openhaalden om tussen alle motoronderdelen door te prutsen renden en speelden ca 10 jongetjes rondom de auto en het zwembad. Ze hadden het erg naar hun zin en stoorden zich niet aan ons, wij besloten ons niet aan hun te storen en gewoon door te gaan met het gepruts. Een harde wind kwam op, de bewolking trok voor de zon en het zag er somber uit. Vervolgens viel de wind weer geheel stil en kwam de zon in volle sterkte terug, dit herhaalde zich een aantal keren waarbij er zelfs ook een regenbuitje naar beneden kwam.

Namaqua National Park
We reden door een mooi berggebied, keken vanaf de steile bergwand uit over de dieper gelegen valleien en even later keken we op tegen de enorme rotswanden vanuit de diepte. Grote cactusbollen gaven het landschap een groene kleur en sommigen vertoonden zelfs een rode gloed. Door de verschillende bodemsoorten veranderde de weg constant van kleur: van donkergrijs naar oranje, wit, geel en zelfs groen.
Hoe meer we naar het zuid westen kwamen hoe glooiender het landschap werd. Het deed ons wat denken aan de Nederlandse heide gebieden hoewel de lage groene beplanting op een oranje ondergrond groeide. Ook was het hier met een temperatuur van tegen de 40 graden iets warmer dan in Nederland.

Bij Hondeklipbaai bereikten wij de Northern Cape en de Atlantische oceaan, een heerlijke zilte lucht kwam ons tegemoet. De temperatuur daalde drastisch naar 22 graden en voelde heerlijk koel aan terwijl de zon bleef schijnen. We genoten van het geluid van de zee en de indrukwekkende witte schuimkoppen die zich op de rotsen sloegen. Lichte zoutkristallen lagen te drogen in de zon. De hermetisch afgesloten mijngebieden benamen ons de kans om hier verder langs de kust te trekken dus gingen we op zoek naar een parallelweg. Dit viel niet echt mee, tracks volgend (ver)dwaalden we door het duingebied tot we de juiste route gevonden hadden.

Deels door het binnenland, deels langs de kust voerde de weg verder naar het zuiden. Met een afstand van nog geen 10 kilometer vanuit de kust het binnenland in steeg de temperatuur enorm, wij bemerkten een verschil van 17 graden op deze korte afstand. Vele nieuwe kleuren en structuren lieten zich zien in de lage planten en bloemen, een prachtig gezicht. De volstruizen en meerkatjes renden snel over toen ze ons aan zagen komen maar sommigen wierpen toch nog snel even een nieuwsgierige blik op onze auto. Grote roofvogels scheerden over het landschap, op zoek naar een prooi. Bij het moerasgebied zagen we reigers tussen het riet verscholen zitten, een vreemd gezicht temidden van het duin en woestijnlandschap.

Wij stuiterden door over de gravel en zandwegen tot een hele specifieke geur onze neuzen bereikte. Duizenden zeehonden lagen voor de kust op de rotsen, anderen zwommen en duikelden in de zee. Een kleintje probeerde vanuit het water op de rots te klimmen maar werd ingehaald door een enorme golf en met kracht teruggeworpen in zee en weggespoeld van zijn rots. Gedesoriënteerd kwam hij weer boven en keek verschrikt om zich heen waarna hij het op een brullen zette. Niemand trok zich iets van zijn leed aan dus er zat niets anders op dan het maar weer opnieuw proberen. Na een aantal pogingen lukte het eindelijk, deze keer gleed hij er niet vanaf de andere kant weer af maar kon hij midden op de rots blijven liggen. In het zonnetje verzonk hij in een diepe slaap. De aalscholvers lonkten naar de zeehonden en hielden de net gevangen visjes goed in de gaten in de hoop er een paar van de zeehonden af te kunnen nemen. Grote bergen kelp werden verzameld, waarschijnlijk om pillen te maken maar als je die geur eenmaal geroken hebt wil je ze waarschijnlijk nooit meer slikken!

Het landschap veranderde in helder wit zand en witte rotsen met groene begroeiing. Langs de route stond een waarschuwingsbord, we kregen het advies om de bandenspanning aan te passen aan het super zachte zand. Uiteraard hadden we de banden al iets afgelaten maar besloten het nog iets meer te doen. Hoe zat het ook alweer met de Kpa/ Psi en Bar verhoudingen? Met onze ervaringen uit Egypte in ons achterhoofd lieten we de spanning zakken en reden we zonder problemen door de zachte ondergrond.

Ray ging op zoek naar een mosselmaaltje voor de avond maar helaas, slechts duizenden lege schelpen sierden de kustlijn, zijn plastic zakje bleef leeg. De zee wilde hem toch graag een geschenkje geven en op een onbewaakt ogenblik kreeg hij een grote golf over zich heen, een verkoelende douche van het ijskoude zeewater. De volgende dag had hij echter meer succes en kon hij alsnog heerlijk genieten van zijn mossel hapje hoewel de bijen wel voor wat verstoring zorgden. Ze leken vanuit het niets te komen: honderden bijen cirkelden om de auto en probeerden een plekje binnen te vinden om met ons mee te reizen. Pech voor deze dieren maar daar waren we het niet heel blij mee dus een bijen verjaag actie was het gevolg. Een eind verderop gaven wij ze lekkere honing wat gelukkig nog veel aantrekkelijker bleek te zijn dan een autorit.

De zon ging onder in zee, aan de andere kant kwam de volle oranje gekleurde maan op en verlichtte het landschap met een warme gloed. ’s Ochtends werden we gewekt door een vogeltje die zijn serenade op de rijplaten aan de auto hield en de daktent als klankbord gebruikte voor zijn gezang. Een groep van 15 struisvogels scharrelde langs de auto. Een zwarte slang van 1,5 meter kronkelde over het pad om vervolgens in de struiken te verdwijnen. Vanuit de daktent hadden we een geweldig uitzicht op de heiige zee terwijl de zon steeds hoger aan de hemel verscheen.

Wij verbleven een aantal dagen in dit prachtige gebied en genoten van de stoere golven, de heerlijke zilte lucht en de vrijheid van het wildkamperen. Toen de mist vanaf zee echter aan bleef houden en het uitzicht over het water ontnam besloten we de kust te verlaten en via het binnenland verder naar het zuiden te rijden. Rechts van ons zagen we slechts mist en kwam een koude wind ons tegemoet, links was het helemaal helder en wierp de zon haar stralen naar binnen. Het landschap werd heuvelachtiger en ging over in landbouwvelden met vooral druiven en citrusvruchten, om daarna in een stedelijk landschap te veranderen.

Foto album Zuid Afrika West:

Zuid Afrika Westfeb 14, 2014 Photos: 30