Zuid Afrika – Oostkust

21 – 24 November 2013
Binnen een half uurtje waren we vanuit Swaziland de grens over en reden we door het Pongola Game Reserve in Kwazulu-Natal, in het zuid oosten van Zuid Afrika. De donkerbruine pumba keek ons aan en wapperde even met zijn grote snor. De natuurreservaten regen zich aaneen, keurig van elkaar gescheiden door hekken. Ondanks de waarschuwingsborden voor overstekende wilde dieren beperkte dit zich tot wat apen en een paar pumba’s.

Cape Vidal
De vlaggen wapperden vrolijk aan de poort, de ingang van Cape Vidal Isimangaliso Wetland Park. Toen we net de poort door waren zagen we een wel heel bijzonder dier: het gele slakkenhuis! Het gele nummerbord prijkte trots op de gele Iveco ME bus van Maaike en Eelke uit Nederland. 1 Cape Vidal-024tAl vaker hadden wij ze via de mail gesproken maar nu ontmoetten we elkaar hier in het park. Hun Afrika reis was een paar weken geleden begonnen nadat ze hun auto naar Zuid Afrika verscheept hebben. Aanvankelijk waren ze van plan om ook van noord naar zuid te gaan, vergelijkbaar met wat wij hebben gedaan maar de problemen in Egypte gooiden roet in het eten. We deelden niet alleen een campsite maar ook vele reiservaringen. De vervet en samango apen scharrelden wat rond. Toen ze doorkregen hoe wij in ons gesprek opgingen greep eentje zijn kans en sprong in de auto om snel even een pak crackers te jatten. Jammer, deze waren net zo lekker… hopelijk genoten de apen er ook van want wij kregen geen enkele kans om het pakje weer terug te krijgen, binnen een paar seconden zat hij bovenin de boom en keek ons voldaan aan.

1 Cape Vidal-008tDe bushbok kwam netjes vragen of we iets lekkers hadden, met zijn donkerbruine bambi ogen keek hij ons aan en knipperde met zijn lange wimpers. Een aai wilde hij helaas niet hoewel hij toch maar 40 cm van onze stoel verwijderd was en wel graag onze aandacht had. Vanaf de campsite hadden we het vertrouwde geluid al gehoord, de golfslag van de Indische oceaan. Heerlijk om de zilte zeelucht weer te ruiken en het zachte zand aan onze voeten te voelen. Dit moet het luipaard ook gedacht hebben, we zagen de sporen van de avond ervoor vanaf de campsite naar de duinen lopen.

1 Cape Vidal-001tIn het park werden we al snel verrast door een grote zwarte neushoorn, vlak langs de kant van de weg. Een aantal soortgenoten stonden wat verder weg. Eerder lukte het niet om de zwarte neushoorn te spotten en zagen we alleen de witte. Uiteraard is de naam van deze dieren wat misleidend, ze verschillen namelijk niet zoveel van kleur met elkaar. Het grootste verschil zit hem in de bek: de brede en wijde vorm van de witte (white – wide) in tegenstelling tot het spitse mondje van de zwarte. De witte neushoorns wandelen en grazen het liefst in een groep door het gras terwijl de zwarte liever solitair aan takjes knabbelt.

2 Sodwana Bay-031tEen verrassend groen duinenlandschap, compleet met palmbomen. Tussen de struiken roken we een sterke geur van kattenpies maar helaas, de luipaarden hadden zich goed verstopt. Het was jammer dat veel weggetjes afgesloten waren, we moesten ons dus beperken tot de hoofdwegen wat het zoeken bemoeilijkte. De vele kudu’s en bushbokken kwamen aan onze wens tegemoet en lieten zich van dichtbij bekijken. De dieren waren hier veel groter en donkerder gekleurd dan hun soortgenoten die we eerder in andere landen gezien hadden. De hippo’s lagen weer lekker in het moeras terwijl de waterbuffels wat langs de kant scharrelden.

Bij de uitkijkpost waren we van plan om wat fruit te eten, het was inmiddels lunchtijd geworden. Daar kwam echter weinig van, wederom trok de auto en de kaart de aandacht van verschillende mensen die vol ongeloof kwamen vragen of wij echt helemaal vanuit Nederland waren komen rijden. Toen wij dit bevestigden volgde er een stroom van vragen en blikken vol respect. Een Nederlands echtpaar vertelde dat ze ons de vorige dag gevolgd hadden op de snelweg maar ons daarna kwijt geraakt waren. Het was ons al wel opgevallen dat er een auto lange tijd erg dicht achter ons had gezeten, deze mensen hadden de landkaart aandachtig bestudeerd en vonden het geweldig dat ze ons nu weer tegen waren gekomen.

Sodwana Bay
Dichtbij de grens met Mozamique lag de duikhotspot Sodwana Bay, onze volgende bestemming. In tegenstelling tot veel mensen hadden wij wederom niets gereserveerd, dit leidde in eerste instantie tot wat gedoe bij de toegangspoort. Het duikgebied bleek binnen de Wetlands te vallen, een beschermd natuurgebied. Uiteindelijk lukte het om een mooi plekje op de campsite te bemachtigen en waren we de volgende dag welkom op de duikboot.

DCIM100GOPRODe ochtend begon al vroeg, om 6:30 uur moesten wij ons melden bij de duikschool. Gezamenlijk vertrokken we met de shuttle, een soort treintje getrokken door een tractor, hobbelend over het zandpad richting het strand. Er was al vollop bedrijvigheid, duiksets werden opgebouwd en de duikers wurmden zich in de (te) strakke wetsuits. De boten lagen langs de kant, klaar om te vertrekken. De rubber motorboot denderde met hoge snelheid over de hoge golven, wij klemden onze voeten onder de straps op de vloer en hielden ons zo goed mogelijk vast aan de koorden terwijl we op en neer stuiterden op de rand. Gelukkig was dit een zachte tube, anders waren er vast een paar blauwe plekken bijgekomen op onze billen. Op het open water hielden we plotseling stil, we waren op de duiksite aangekomen. De reddingsvesten mochten uit en maakten plaats voor het duikvest, voorzien van de luchtfles en de nodige meters en ademautomaten. Onhandig wiebelden we op de rand, ook nog stoeiend met de loodgordel, vinnen en bril. Na de safety check was het zover en lieten wij ons achterover in het water vallen. Langzaam daalden wij af naar ca 23 meter en genoten van de kleurrijke koralen en de vele vissen. Het water was helder en met 24 graden een heerlijke temperatuur. Een enorme grote groene murene lag half verscholen in de grot. Met een doorsnede van ca 40cm was dit de grootste die wij ooit gezien hadden, zijn lichaam was ongetwijfeld een paar meter lang. Op ons gemak zwommen wij wat rond, genietend van de rust en de stilte en al het moois om ons heen. Sierlijk zwommen de enorme roggen onder ons door terwijl de gekleurde zeesterren zich niet verroerden. Gekleurde slakjes kropen vooruit, de anemoonvisjes verstopten zich in het zachte koraal. Na een uur van genieten was het tijd om weer naar boven te gaan maar gelukkig hadden we nog een tweede duik in het verschiet.

Een beetje licht in het hoofd, wat draaierig en misselijk. Helemaal top voelde Ray zich niet, het gestuiter op de zandpaadjes en de golven deden ook geen goed maar onderwater zou het vast weer beter gaan en zou hij zich weer helemaal kunnen ontspannen. Helaas, deze keer ging het anders. DCIM100GOPROTerwijl Wendy genoot van het moois van deze nieuwe duikplek werd Ray steeds zieker en gaf aan dat hij naar boven wilde.
Rustig verlieten we samen de onderwaterwereld, langzaam opstijgen en een goede decostop was juist nu extra belangrijk. De divemaster Johan begeleidde ons erg goed, hij hield de steeds bleker wordende Ray nauwgezet in de gaten en dwong hem steeds tot oogcontact terwijl Ray wazig om zich heen staarde. Ray werd door de schipper op de boot gehesen, zelf had hij echt geen kracht meer om te klimmen. Als een hoopje ellende lag hij op de boot, af en toe de vissen voerend met zijn maaginhoud. Toen de andere duikers ook boven waren konden we weer naar land. De schipper maakte haast en deed zijn best maar kon niet voorkomen dat Ray nog wat gestuiter te verduren kreeg. Ondersteund door een aantal sterke mannen werd hij de boot uit gedragen. De zuurstoffles kwam tevoorschijn en Ray werd aan de beademing gezet. Trillend, bibberend en lijkbleek onderging hij de goede verzorging. Zijn handen en voeten tintelden en hij kon zich niet goed concentreren. Een gespecialiseerde duikarts werd gebeld en al snel werd de oorzaak van deze situatie duidelijk: de avond ervoor hadden we Lariam ingenomen, de anti malaria tabletten. Uiteraard wisten we dat Lariam en duiken geen goede combi was maar in ons enthousiasme om weer eens te kunnen duiken waren we dat totaal vergeten, stom! Hoewel Wendy dezelfde medicijnen had genomen had zij gelukkig nergens last van en kon ze de zorg van Ray op zich nemen.

1 Cape Vidal-017tMet het duikpak nog aan pakte Wendy snel de auto en de tent in. Even later waren we onderweg naar het ziekenhuis. Steeds dommelde hij weg maar werd weer wakker zodra we door het onvermijdelijke gat in de weg of over de hoge verkeersdrempel moesten. De 40 km naar het ziekenhuis leek een eeuwigheid te duren. Het echte wachten kwam daarna pas. Hoewel de mensen erg vriendelijk en behulpzaam waren duurde het wachten en het invullen van de formulieren erg lang. De bloeddruk was goed, de temperatuur iets te laag, toch maar even de mening van de dokter vragen. De enige arts in het ziekenhuis bleek een Nederlandse vrouw te zijn, woonachtig in Den Haag maar nu voor een tijdje werkzaam in Afrika. Inmiddels voelde Ray zich al stukken beter en kletste hij lekker in het Nederlands. Gelukkig kon de duikersziekte uitgesloten worden en hoefden we niet naar de decompressiekamer die zich in een ziekenhuis 200 km verderop bevond. Rustig aan, veel drinken en voorlopig niet duiken was het advies. Inmiddels was de zon onder gegaan en de weg gehuld in een donkere nacht. Bij de duikschool werden we vol spanning opgewacht door talloze mensen die zich erg betrokken voelde bij Ray’s situatie, hartverwarmend! Gelukkig konden we iedereen geruststellen en kroop Ray zijn bedje in om bij te komen van deze enerverende dag.

Foto album Zuid Afrika Oostkust:

Zuid Afrika oostkust
Zuid Afrika oostkustnov 20, 2013Google Maps Location Photos: 30
 

Omdat we regelmatig vragen krijgen over ons dagelijks leven hebben we een kort dagboekverslagje gemaakt van willekeurige dagen in Zuid Afrika.
Dit is te lezen op Zuid Afrika dagboekverslag.

Wij gaan ondertussen door naar Zuid Afrika Kwazulu-Natal…