25 November – 7 December 2013
Hluhluwe-Imfolozi National Park
Van de locals hadden we het al vaker gehoord, het park Sloesloewi mochten we eigenlijk niet missen. Er waren veel mooie parken in deze streek, ook hadden we gelezen over Hluhluwe-Imfolozi. Deze laatste hadden we snel gevonden op de kaart, Sloesloewi konden we echter niet vinden. Wat bleek?! De naam Hluhluwe spreek je uit als Sloesloewi, logisch toch?! Dit was oorspronkelijk het jachtgebied van de Zulu koningen maar werd in 1959 benoemd tot natuurpark en opengesteld voor publiek. Het geld wat dit opleverde werd gebruikt om het park te onderhouden. Nog steeds werd alles met de hand gekapt en gesnoeid om zo de ongewenste plantengroei op een natuurlijke manier tegen te gaan. Stekelstruiken werden gesnoeid waardoor deze geen belemmering op zouden leveren tijdens de jacht van de leeuwen en luipaarden op hun prooi. Ook hielden ze het ongedierte goed in de gaten en repareerden ze de weg.

Vader en moeder pumba liepen trots met hun super kleine babies rond, waarschijnlijk waren die pas een paar dagen daarvoor geboren. De zebra’s hadden een bruine gloed over hun vacht, ieder dier met een ander kleuren en strepenpatroon, sommigen zelfs met bruine stippen op de billen. De giraffen waakten over de zebra’s, met hun lange nek vormden ze een uitkijktoren waardoor ze de leeuwen op tijd in de gaten kregen. De donkerbruine Nyala’s staken mooi af tegen het zeer groene landschap. De mannen toonden trots hun mooie gewei terwijl de vrouwtjes zich over het kleintjes ontfermden. De prachtige Nyala’s waren wij nog niet eerder tegengekomen, we namen dan ook ruim de tijd om ze te bekijken. Daarna werd onze aandacht getrokken door een hardwerkend dier: de mestkever. Handig rolde hij de enorme mestbol voort die hij vlak daarvoor gemaakt had en waar eitjes in verstopt zaten. De bol had een diameter van zeker 12 cm terwijl het dier zelf zo’n 4 cm was. Behendig klom hij op de bol en kroop er overheen waardoor de bol tot rollen werd gebracht. Bij een heuveltje of kuiltje was het iets harder duwen maar ook daar slaagde hij perfect in.

We speurden de bossen en vlaktes af naar dieren, neushoorns, buffels en olifanten lieten zich veelvuldig zien. Met de katten was het anders gesteld, die hadden zich weer eens goed verstopt. Toen we een passerende gids vroegen of hij samen met zijn gasten al iets bijzonders had gezien was zijn spontane reactie: ‘Jazeker, een prachtige auto met jullie er in!’ Een vrolijke lach volgde. Dat het vinden van wilde dieren echt een kwestie is van veel geluk en op tijd op de juiste plek zijn bleek ook nu weer. Tijdens de eerste middag in dit park zagen we wel 40 neushoorns, ongeveer 10 olifanten lieten zich zien. De volgende dag zagen we ‘slechts’ 20 neushoorns en zeker 30 olifanten. Regelmatig kwamen we roadblocks tegen, giraffen midden op de weg, groepen zebra’s die wat rondscharrelden, kleine hertjes die over huppelden maar ook een enorme groep buffels die net besloot om over te steken. De pumba had een dilemma: plotseling stonden er aan twee kanten auto’s. Hoewel ze allebei rustig op hem wachtte werd hij er toch wat onrustig van, moest hij nou vooruit of achteruit? Twijfelend bleef hij in het midden staan terwijl hij de auto’s in de gaten hield. De beslissing was gevallen, zo snel als zijn korte pootjes hem konden dragen liep hij vooruit om toen vliegensvlug over te schakelen in zijn achteruit en zijn hol in te glippen die zich net naast de weg bevond.

Hoewel de bomen lastig waren om dieren te spotten was het landschap wel prachtig en vanaf de bergtoppen keken we over de helder groene boomtoppen heen. Dit landschap was heel anders dan de gele graslandschappen die we eerder gezien hadden. De olifanten badderden in de rivier en slobberden lekker van het water. De rhino lag heerlijk te ontspannen in het modderbad. Even keek hij op toen we naast hem kwamen staan maar al snel liet hij zijn kop weer zakken en plofte met zijn kin en onderlip in de modder. Het was met 45 graden (53 in de auto) gewoon te warm om veel anders te doen. De vogeltjes op zijn rug gingen onverstoorbaar verder met hun werk, behendig pikten ze de insecten uit de stugge vacht van de neushoorn.

St. Lucia en Drakensberg
Via een tussenstop in St. Lucia aan de kust waar we genoten van een heerlijke sushi maaltijd trokken we verder het binnenland in. Kinderen zwaaiden met hun armen en benen en vertoonden gekke dansjes in de hoop op wat lekkers of wat kleingeld. Het was al even geleden dat we dat gezien hadden, dat was in Ethiopië geweest. Vrouwen met een soort oranje kleilaag op hun gezicht liepen langs de weg, waarbij ze hun bagage behendig op hun hoofd droegen en de kleine kindjes in de wikkeldoeken op hun rug rustig sliepen. De wind werd sterker, temperatuur daalde naar net boven de 15 graden en toen begon het heftig te regenen. We reden door de groene heuvels. Het uitzicht was ongetwijfeld fantastisch mooi maar wij zagen er maar weinig van, dikke mistwolken hingen over het land. Het industriestadje Greytown deed zijn naam eer aan, alles buiten was grijs. Een heel hartelijk ontvangst volgde bij de kampeerboerderij waar we aanklopten, alles werd in gereedheid gebracht om het ons zo comfortabel mogelijk te maken. Inmiddels bibberend van de kou voelde de warme douche extra fijn. We parkeerden de auto onder de entree poort om te schuilen voor de enorme regen en onweersbuien die nog zouden volgen.

Cathedral Peak
En het bleef maar regenen… de mensen die op het land werkten hadden zich in gele regenpakken gewikkeld en gingen dapper door met hun arbeid. Slechts 12 graden gaf de meter aan, wat een verschil met 45 graden wat we nog maar zo kort daarvoor hadden! In de buurt van Cathedral Peak, onderdeel van de Drakensberg werd het heuvelachtiger. Grote groene heuvels waar koeien en geiten graasden, afgewisseld met stukken rode aarde en rotsen. De rivier baande zich een weg door het landschap, bij de rotsen ontstonden stroomversnellingen en kleine watervalletjes. De aanhoudende regen zorgde voor voldoende watertoevoer. De veelal eenvoudige maar stenen huizen stonden verspreid over het landschap, de zwerfhonden liepen er tussendoor.
De bergtoppen werden hoger, het landschap grilliger en rotsachtiger, het zicht werd minder, de mist werd dichter. Bergtoppen verdwenen in het enorme wolkendek, de mist lag als een koude deken over het land, de temperatuur daalde naar 9 graden. Wij waren niet de enigen die wat extra lagen kleding hadden aangetrokken, velen wikkelden zich in gekleurde lappen en dekens. Bij ons kwamen de herinneringen weer boven: de plotselinge overgang van +50 graden in Sudan naar slechts 5 graden in de bergen van Ethiopië. Ook daar liep iedereen met dekens om in de regen. Hier droegen de hippe jongens lange bruine wollen jassen waarbij alle knopen van boven naar onder gesloten waren, compleet met stoere pet.
Helaas was er door de regen en dichte mist niets van het mooie uitzicht te zien terwijl dat wel de reden van ons bezoek aan de Drakensberg was geweest. Met een zicht van ca 100 meter waren de bergpassen nauwelijks te onderscheiden, laat staan de vergezichten. Het plan was om via de noordelijk bergketens naar de Sanipass te rijden, om daar via de uitdagende 4×4 pas Lesotho in te rijden. Maar met dit weer?! Wederom veranderde ons plan en besloten we Drakensberg, de Sanipass en Lesotho maar te laten voor wat het was en via Freestate terug te keren naar Magda en Louis in Gauteng- Johannesburg.
We volgden de Maloti route (waren wij die malloten?) door de dichte mist, de slaggate ontwijkend, het leek de hoofdweg in Tanzania wel. We hadden nog een behoorlijke afstand voor de boeg voordat we in Joburg aan zouden komen. In de buurt van Vrede keken we uit naar een stopplek. Geheel onverwachts vonden we een schattig paars bungalowtje van hele vriendelijke mensen waar we konden overnachten.
Makiti
Het leuke paarse bungalowtje bleek Makiti te heten en de vriendelijke mensen waren Philip en Leon. De gastvrijheid beperkte zich niet alleen tot een overnachtingsplek maar na een heerlijk ontbijtje werden we door onze nieuwe vrienden mee op pad genomen. Ze wilden ons graag het een en ander van Zuid Afrika laten zien waar de meeste toeristen niet zo vaak komen. Onze nieuwsgierigheid werd uiteraard direct gewekt.

Leeuwen
Over een zanderig hobbelpad langs uitgestrekte weilanden reden we met Philip mee in zijn bakkie. Onderweg wilde hij van alles horen over onze reis ervaringen. Zelf reisden ze ook graag en bezochten ook al een aantal keren ons kikkerlandje.
Gerda stond ons al op te wachten bij de leeuwenfarm. Speciaal voor de gelegenheid was de 8 jarige mannetjesleeuw dichterbij het hek gekomen, graag wilde hij zijn zwarte manen aan ons tonen. De leeuwin lag gezellig naast hem en samen vormden ze het welkom team, geweldig! In het hok ernaast liepen twee speelse leeuwen van een jaar of 4 rond, ze hielden de honden goed in gaten en gezamenlijk liepen ze langs het hek heen en weer.

Even verderop werden de 2 jarigen wat ongeduldig, ze wilden ons ook graag groeten. Ze huppelden vrolijk rond en in hun baldadigheid struikelden ze over elkaar en ontstond er een kleine leeuwen kluwe. Eentje van hen was niet echt in de stemming om mee te spelen, hij had teveel last van zijn gewrichten. Op een afstandje keek hij toe hoe de 5 anderen speelden. Af en toe klonk het knisperende geluid van het elektrische hek als een leeuwenkoppie per ongeluk tegen de draden kwam. Gerda hield het volgende hek al voor ons open, we mochten dichterbij komen. We weten niet wie er meer zin had in knuffelen en spelen: de 2 leeuwtjes of wij! Met hun 10 weken waren ze heerlijk zacht deze kleine katjes! Speels beten ze in onze broek en sabbelden ze wat aan onze vingers. Met hun pootje krabden ze zachtjes langs ons arm om daarmee aandacht te trekken en ons uit te dagen om te spelen, hoe herkenbaar van onze eigen katjes. Deze voeten waren echter wel iets groter dan die van Nadja en Raya. Met zijn grote donkere ogen keek het kleine leeuwtje ons liefdevol aan maar zijn vriendinnetje had een ander plan: uitdagend trok zij aan zijn staart, klaar voor het volgende spelletje. We konden er haast geen genoeg van krijgen om bij deze diertjes te zijn, wat een geweldige leeuwen ervaring!

Vrede
Samen met Philip en Leon brachten we een bezoek aan een vriendin in Vrede in Freestate. Gastvrij werden we ontvangen, de verse scones roken (en smaakten) heerlijk. We kregen een rondleiding door het typisch Zuid Afrikaanse huis, compleet met klassieke meubels in de deftige woonkamer. Rijk gedecoreerde gordijnen en draperieën in allerlei variaties sierden de raampartijen. Een prachtige tuin vol bloemen maakte het huis compleet.

Tijd voor een feestje! Op het terrein van de kerk waren ze weken bezig geweest om alles in kerstsfeer te brengen, het zag er prachtig uit. De grote kerstboom in het midden straalde, de rendieren die voor de rode slee van de kerstman gespannen waren stonden in de startblokken. Verschillende elementen van het kerstverhaal waren uitgebeeld in schilderijen en beelden. Bij de beelden van de engel en Jozef schoten we in de lach, vroom keken Suske en Wiske ons aan. De drie koningen waren ook niet helemaal gaaf, de ene had maar een arm, de neus van de ander was afgebroken, niet alle etalage poppen waren helemaal heel maar de boodschap kwam over.

Bij de herberg konden we drinken bestellen en binnen in de grote tent vond de gezamenlijke maaltijd plaats. Dit advent evenement werd georganiseerd door de (blanke) community. Al snel stonden de lange tafels vol heerlijkheden die iedereen meegenomen had en waar we de lekkerste dingen konden proeven. Als enige buitenstaanders stonden we al gauw in het middelpunt en vuurde iedereen zijn vragen over de reis op ons af. In een mengeling van Engels en Afrikaans kletsten wij wat af. Enthousiast en bevlogen hield de pastoor een preek in het Afrikaans. Geen hel en verdoemenis gelukkig maar beladen met drie boodschappen: 1. Geniet van het nu, maak van vandaag een mooie dag. 2 Geniet van het dagelijks voedsel en de tijd die je samen deelt tijdens de maaltijd. 3 Deel oa je blijdschap en liefde met elkaar en waardeer dit geschenk ook van anderen. Buiten waren de lichtjes inmiddels aangegaan en in de tuin straalden de van lichtdraad gevormde dieren ons tegemoet. Het idee om een verlicht kruis de lucht in te sturen ging niet helemaal goed, het lukte niet om de papieren lampionnen tegelijk te laten branden maar dat deerde niet, er werd hartelijk om gelachen. Na een geweldige gastvrije en gezellige avond werden wij door de community nog extra verwend met mooie kado’s, hartverwarmend!

Johannesburg
Tijd om weer door gaan, Johannesburg was onze volgende bestemming, terug naar Magda en Louis. Tijdens onze ronde door het oostelijke deel van Zuid Afrika was de auto steeds meer vreemde geluidjes gaan maken en Ray wilde dit graag samen met Louis onderzoeken. Al snel kwam ook buurman Willie erbij en hingen de drie mannen gebogen over de motorkap. Deel voor deel werd er uit geschroefd, zoekend naar de rammelaar. Ray kreeg het wel een beetje benauwd, zouden ze alles weer goed in elkaar krijgen? Louis stelde hem gerust en Magda had nog voldoende lege Tupperware bakjes voor overgebleven onderdeeltjes, alles zou weer goed komen! Een aantal sleuteldagen volgden waarbij de motor weer goed schoon werd en wij veel leerden over de auto. Het rare geluid bleef ons echter vergezellen…

Foto album Zuid Afrika Kwazulu-Natal:

Zuid Afrika Kwazulu Natalnov 24, 2013 Photos: 71