14 – 22 September 2013
Het oorspronkelijke plan was: na Kenia rijden we door naar Tanzania. We besloten echter eerst naar Uganda te gaan en daarna door naar Tanzania. In zuid Uganda bedachten wij dat we eerst door Rwanda wilden reizen voordat we Tanzania aan zouden doen. Vlak voordat we de Rwandese-Tanzaniaanse grens overstaken veranderden we ons plan opnieuw: eerst naar Burundi… Nu ging het er dan toch van komen, na een geweldige tijd in de voorgaande landen staken we de grens over en kwamen we in Tanzania aan.
In tegenstelling tot andere grensposten moesten we hier op zoek naar geldwisselaars, meestal stonden deze als eerste naast de auto. Na wat onderhandelen kregen we wat beduimelde briefjes voor onze Burundische Bifs. We vroegen nog even wat verkeersregels na want de agenten schenen nogal strikt te zijn in dit land. Vanaf nu weer links rijden en maximaal 80 km per uur in de dorpjes 40 was het advies. Als eerste viel ons op dat er veel meer ruimte was in dit land, de huizen stonden dan ook een stuk verder uit elkaar. Wederom weer vele bananenplantages, ook hier werd duidelijk veel matoke banaan gegeten.
Jacobson Beach
In de buurt van Kigoma lag een verborgen schat op ons te wachten: een prachtige campingplek bij Jacobson Beach aan het Taganyika meer. 
We genoten van ons privé zandstrandje, namen een duik in het meer als de zon met ruim 40 graden ons iets te warm werd en snorkelden op zoek naar gekleurde visjes. Zebra’s liepen over de campsite en de aapjes scharrelden rond de auto en knabbelden aan de bananenschillen. Op de BBQ pofte we wat aardappeltjes en bakten we de bananen. Een heerlijk gevoel van absolute vrijheid overviel ons: dit was genieten!
Sitaliki
Onderweg naar Sitaliki was het vrij benauwd, de luchtvochtigheid was hoog en de thermometer stond om 9:00 uur al op 30 graden. Kuddes koeien met enorme horens scharrelden tussen de palmbomen door. Anders dan in Rwanda en Burundi zagen we hier grote stukken land waar de natuur de ruimte had, het was niet zo dat ieder stukje land een eigenaar en vaste bestemming had gekregen. We reden over een zandstuifweg vol kuilen en gaten. Even verderop zagen we de zoutwingebieden liggen. 
De zandweg ging over in wasbord, het geschut en getril van de auto was helaas niet te voorkomen. Het groene en wijdse uitzicht maakte plaats voor een meer bosrijke omgeving. De heuvels werden vervangen door rotsachtige stukken begroeid met cactussen, grote keien lagen naast maar soms ook op de weg. Her en der zagen we wat kleine hutjes en mensen die in het bos aan het werk waren. Waar ze zich duidelijk niet druk om maakten waren de bosbranden, dit verbaasde ons echter wel, net als de half afgebrande hutjes waar ze in woonden.
Hippo’s
Hoewel de dagafstand nog geen 300 km bedroeg was het erg vermoeiend en duurde het 9,5 uur om Sitaliki via de slechte weg te bereiken. De verrassing was groot toen we een welkomstconcertje kregen van de ruim 35 nijlpaarden die op slechts 50 meter afstand van onze kampeerplek lagen te badderen in de rivier. Nieuwsgierig keken ze ons aan en sperden hun bek open voor een grote brul, gevolgd door een geeuw. Een klein stukje verderop staken de olifanten op hun gemak de rivier over.
’s nachts werden we wakker van de stank. Een groep hippo’s was aan land gekomen, op zoek naar lekker groen. Gelukkig waren ze niet geïnteresseerd in het groen van onze auto maar in het gras. Ze graasden om ons heen en lieten af en toe per ongeluk wat gassen ontsnappen, hun kleine staartje wapperden heen en weer. Het was wel grappig hoe bepaalde zaken zich ontwikkelen: bij Lake Turkana in Kenia hebben we ons eerste nijlpaard gehoord, we konden hem niet goed zien, we vonden het maar wat spannend met zo’n gevaarlijk dier in de buurt. Bij Lake Navaisha kwam er eentje aan land, we bleven veilig achter het hekje staan zodat hij niet te dichtbij kon komen. In Kisumu liepen er drie beesten rond de auto en in de verschillende natuurparken zagen we honderden hippo’s. Nu sliepen we naast een rivier vol met deze grote beesten en graasde er een flinke groep om ons heen. Wij draaiden ons om en sliepen rustig verder, wij zaten immers hoog en voelden ons veilig, ze zouden vast niet ons trapje op klimmen.
Katavi National Park
We reden door het Katavi National Park en al snel kregen we gezelschap van groepen statige giraffen, stoere buffels en wederom vervelend prikkende horzels…. De grote olifantengroep zagen we tussen de witte bomen door lopen en een pumba stak snel de weg over om zich vervolgens goed te verstoppen. De aapjes lieten zich vanuit de boom bekijken en de gazelles keken ons met hun bruine bambi ogen aandachtig aan.
Kipili
Nadat we park uitreden ging de weg weer over in een wasbordpad, het akelige geribbel van de weg beviel ons niet maar we hadden helaas geen keuze. 
Het uitzicht was echter prachtig: de grote gele zandvlaktes met de groene bomen waarvan sommigen met paarse bloemen, samen met het rood van de aarde en de blauwe lucht vormde een kleurrijk geheel. De weg slingerde zich omhoog door de bergen met grote rotsblokken langs de kant. Verderop zagen we de schittering van de zonnestralen in het blauwe Tanganyika meer. We reden door het kleine dorpje Kipili waar vooral de kindjes ons weer enthousiast begroette en zwaaiden. Aan het meer vonden we een mooi plekje bij Lake Shore en genoten van een duik in het meer, de prachtige zonsondergangen en het heerlijke eten.
Naar het zuiden
Wederom een route over zandwegen, rustig aan om gaten en kuilen te ontwijken. We maakten wat gezellige kletspraatjes met politieagenten die ons aanhielden waarna we weer door mochten rijden. Anderen waren te druk bezig met hun telefoon om ons aan te kunnen houden: lang leve de sms! Het uitzicht deed ons denken aan Maasai Mara: geel en wit zand, afgewisseld met rode stukken en groene bomen waarvan degenen die vlak langs de weg stonden een gekleurde stoflaag kregen, net als onze auto.
Sumbawanga bleek een heel levendig stadje te zijn met vele ondernemers: zoveel kleine winkeltjes hadden we nog niet eerder bij elkaar gezien, hier was echt van alles te verkrijgen. Vervolgens reden we verder naar het zuiden richting Mbeya. Het was heerlijk om af en toe over het asfalt te mogen rijden, we hadden ons nooit zo gerealiseerd dat we daar ook van konden genieten…. 
Maar niet voor lang helaas: de detour ging verder over de zandpaden, er wordt nog hard gewerkt om alles te asfalteren. Over een paar jaar zal alles er heel anders uitzien. De weg liep vlak langs de grens met Zambia. Hier werd het drukker met vrachtwagens die onderweg waren naar Zambia, maar ook met brommers en tuktuks. We vonden een kampeerplekje in Mbaliza. Tony en Sharon, de managers van de Utungule lodge inspireerde ons met mooie verhalen over Malawi en Zambia. Van Peter uit Zuid Afrika kregen we tips voor mooie routes in zijn land, wat is er nog veel te zien in Afrika!
Hoewel er nog veel meer te bezichtigen was in Tanzania besloten wij ons te beperken tot de westkant van dit mooie land en verder door te rijden naar het zuiden. Wij probeerden om de regentijd voor te blijven dus moesten de tijd een beetje in de gaten houden.
Foto album Tanzania:
Door naar Malawi….