31 mei – 2 juni 2013
We haddden voldoende water ingeslagen. De auto lustte ook nog wel een slokje maar dat kwam net onhandig uit, de pompbediende van de dieselpomp was naar de moskee, het was tenslotte vrijdag. Er zat niets anders op dan maar weer wachten in de snikhitte, de thermometer was inmiddels boven de 45 graden gestegen. Hij leek vanuit het niets te komen maar daar was hij opeens: de ijsco man! Ons eerste schepijsje van deze reis, mmm!
Samen met de Zuid Afrikaners Julie en Chris waren we onderweg naar Dongola maar al snel werd duidelijk dat we dat niet zouden halen in een keer. We vonden een mooi plekje langs de Nijl, bij een oud lemen gebouwtje. Er kwamen twee dames aan en met handen en voeten probeerden we uit te leggen dat we daar graag zouden willen kamperen en of ze dat goed vonden. Eigenlijk hadden ze liever dat we bij hun thuis zouden slapen, dat vonden ze veel gezelliger maar dat zagen we niet zo zitten. Ze vonden het goed. Toen wij goed en wel alles opgezet hadden zagen we in de verte alweer twee dames aankomen, ze waren maar wat nieuwsgierig naar die toeristen! Chris begon snel met het aanmaken van een vuurtje om thee te kunnen maken, we wilden ze graag gastvrij ontvangen. Ook hadden we water in de aanbieding, helaas niet helemaal koud. Maar nee, niet dat vieze saaie lauwe water, dat werd gewoon uitgespuugd, ze hadden liever de ijskoude guavesap die Ray uit de koelkast toverde. Samen met de door hun meegebrachte dadels smaakte dat heerlijk. Grote hilariteit ontstond toen Ray de daktent liet zien en de dame van rond de 60 het laddertje opklom om het van dichtbij te bekijken. Dit bedje kon haar goedkeuring wel krijgen, zoveel begrepen wij wel van haar Arabische gebrabbel! Haar jongere nichtje had een woordenboekje meegenomen en zo probeerden we wat met elkaar te kletsen. Eigenlijk bestond de communicatie vooral uit wat handgebaren en vooral veel lachen. Helaas wilden ze niet dat we fotos van ze namen.
De volgende ochtend zouden we dan toch bij de familie langsgaan, voor koffie. We werden heel hartelijk ontvangen door het nichtje, ze had haar oma en haar zus met dochtertje ook uitgenodigd en uiteraard was haar grappige tante ook weer van de partij. Haar moeder was op het land bezig, we zagen haar even toen ze in de weer was met de geitjes. Terwijl wij genoten van onze mierzoete koffie maakte de tante nog even het klusje af waar ze mee bezig was: het egaliseren van de binnenplaats. Ze deed dit met een mengsel van zand, water en… mest. Een zware klus om het eerst met de hand te mengen en daarna uit te smeren maar het eindresultaat zag er mooi uit. En alvast als antwoord op jullie opgetrokken neuzen: Nee, het stonk niet!
Het nichtje had de avond er voor duidelijk hard geoefend op haar Engels, gewapend met haar schriftje probeerde ze zoveel mogelijk van ons te weten te komen over hoe wij leven in die hele andere wereld. Wij lieten het fotoboekje zien van onze neefjes en nichtjes, dit vonden ze geweldig, vooral het vrolijke ronde baby gezichtje van Ralph en de omhelzing van Constantijn met de aap. Om dit boekje pakken ging Ray even naar de auto. Bij terugkomst stootte hij echter enorm zijn hoofd tegen de lage deurpost, dat werd een enorme bult. De tante kwam echt niet meer bij van het lachen! Ze bleef voordoen wat Ray overkomen was en schaterde het uit. Het was een bijzondere ontmoeting met deze dames, we hadden nog niet eerder zoveel contact gehad met de vrouwen.
Wij vervolgen onze weg richting Dongola. Overal langs de Nijl zagen we lage bebouwing en akkertjes, het vruchtbare gedeelte van het land. Aan de andere kant van de weg lag de woestijn met rotsen. Op verschillende plaatsen was veel bedrijvigheid, hier bevinden zich tenslotte de goudmijnen van Sudan. Dat is waarschijnlijk dan ook de hoofdreden waarom je in dit gedeelte van het land geen fotos mag maken zonder speciale vergunning.
Hoewel de zon zich schuil hield achter de wolken steeg de temperatuur gestaag. Ondanks dat wij de ramen wagenwijd open hadden gaf dat niet echt verkoeling, zelfs de wind was ontzettend warm. Af en toe trakteerden wij onszelf met een paar minuutjes airco maar aangezien dat bij deze temperaturen van 45-50 graden erg veel vraagt van de auto en de brandstof probeerden we dat zoveel mogelijk te beperken. De wind werd sterker en plaatselijk onstonden mooie wervelwinden in het woestijnlandschap.
In Dongola was het een gezellige drukte, vele mensen liepen over straat en langs de markt om hun inkopen te doen. Dit werd spontaan onderbroken om ons hartelijk te begroeten en welkom te heten in Sudan. Nadat wij onze water en vers fruit voorraad weer hadden aangevuld trokken we verder. In de buurt van de Nijl had het gele zand een licht groene zweem, hoe verder we van het water afgingen hoe roder de kleur van het zand werd. Eindeloze zandvlaktes, hier en daar onderbroken door een kleine oase waar de kamelen aan de boompjes knabbelden. De wind werd sterker en vervolgens reden we door heftige zandstormen richting Karima. De zwarte twee componenten lak die Ray zeer zorgvuldig op onze rolkooi had aangebracht kon niet genoeg weerstand bieden en ook de ruiten kregen een zandstraalbehandeling. Wij benoemden dit gebied tot het Siberie van Sudan. De kamelen leken zich niet te storen aan de heftige weersomstandigheden, op hun gemak schuifelden ze voort door het woestijnlandschap of gingen er gewoon lekker bij liggen en lieten alles rustig over zich heenkomen.
In de buurt van Karima bezochten we de hoogste berg van Sudan: Djebel Barkal. Niet echt indrukwekkend maar vormt een mooi plaatje met de naastgelegen piramides. De zon begon te zakken, het werd weer tijd om een kampeerplekje te zoeken. Dit leek gemakkelijker dan het was maar na veel speurwerk vonden we een prachtig plekje in de buurt van de Nijl, aan de rand van het bos met daartussen akkerbouw.
Al snel kwamen de locals op ons af en vroegen we om toestemming. We tekende een auto met daktent in het zand om duidelijk te maken wat we van plan waren en ze vonden het prima, de jongeren vonden het prachtig om alles van dichtbij te bekijken. 
Nadat we alles opgezet hadden besloten we een wandelingetje naar de Nijl te maken, een verkoelende duik leek ons geweldig!
Helaas… dat plannetje ging niet door maar leverde ons wel een mooie wandeling door het bos op. Teruggekomen bij de auto hadden Chris en Julie inmiddels meer mensen op bezoek gekregen, de politie was er bij gekomen. We mochten hier helemaal niet staan, we moesten onmiddelijk meekomen naar het buro! De paspoorten van Julie en Chris waren inmiddels ingenomen als een borgstelling zodat we zouden luisteren. Braaf volgden we de agenten naar het politieburo waar we werden opgevangen door ca 20 uitsluitend Arabisch sprekende agenten. Wij lachten vriendelijk, schudden ze de hand en herhaalden vele malen onze Arabische woordjes Salaam, Mia mia = Goedendag, hoe gaat het met u? Een vriendelijke local die meegekomen was legde de agenten uit dat wij niets kwaads in de zin hadden, wij zochten slechts een slaapplekje. Hij legde ze uit dat we een tent op het dak hebben waar we in slapen. Wij kregen een plekje toegewezen voor het politieburo, midden op het marktplein. Maar….. we moesten vroeg weer weg zijn want de volgende dag was het marktdag. Een zeer onrustige nacht volgde, vele blaffende honden, kraaiende hanen, balkende ezels en huilende babies zorgden voor een nachtelijk concert. Toen de Imam zich er bij zonsopgang ook nog mee ging bemoeien was het voor ons genoeg: we besloten te vertrekken.
Foto album ontmoetingen:
