Sudan

27 – 31 mei 2013
Eindelijk kwam het verlossende woord: de auto mocht de boot op die naar Sudan zou vertrekken!! Vol verwachting reden we het haven terrein op. Groot was onze verbazing toen we het vlotje zagen liggen, het was wel duidelijk dat hier niet meer dan twee autos op konden en de maximale lengte 5 meter was, de autos kwamen dwars te staan en het bootje was 5 meter breed. 1 Haven van Aswan Egypte-011tVerder was het vlot volgeladen met grote zakken, waarschijnlijk gevuld met polystyreen balletjes want die lagen overal op de kade. Lekkere zachte kussens voor onze auto dachten we maar. Er was een heel klein plekje voor onze auto vrij gehouden en het vereiste veel van Rays rijkunst om hier achteruit in te parkeren. Dit bleek niet eens het moeilijkste: er was een enorm hoogteverschil tussen de kade en de boot maar alle aanwezige mannen vonden dat geen probleem en waren niet van plan om rijplaten te regelen. Ze pushte Ray om vooral door te rijden terwijl ze allerlei tegenstrijdige aanwijzingen gaven in het Arabisch en Engels. BOEM! Met veel kabaal klonk er metaal op metaal. Door het grote hoogteverschil had ons opstapje aan de achterkant de boot geraakt en was vervolgens verbogen en afgebroken. No problem! werd aan alle kanten geroepen maar er was uiteraard niemand die het voor ons kon repareren, het was gewoon niet hun probleem. Nu maar hopen dat de rest van de overtocht beter zou gaan… Inshallah! Wij zouden een dag later vertrekken maar de auto stond alvast klaar om naar onze volgende bestemming te gaan.

Passagiersschip
De auto stond klaar op de ene boot, nu was het onze beurt om aan boord te gaan van het passagiersschip. De fixer loodste ons door de enorme mensen en goederenmassa heen. Via achterdeurtjes kregen we nog wat laatste stempels en formulieren, we betaalden de  kapitein wat baksish en toen kregen we het voorrecht om op het voordek van het schip te zitten. Hier ontmoette we een stel die met het openbaar vervoer door Afrika reizen en de eigenaren van de andere auto op de boot.

1 Haven van Aswan Egypte-014tDe kade werd voller en voller met mensen maar vooral met bagage en goederen, moest dat allemaal mee?! Het voordek werd goed bewaakt door de kapitein maar verder werd werkelijk ieder plekje op de boot gevuld. Na uren van inladen en proppen bleven er 21 grote koelkasten, talloze zakken en een aantal wasmachines aan de kant staan, dat ging echt niet meer passen.

In de namiddag startte de mooie tocht over de Nijl naar het zuiden. De zon ging onder en maakte plaats voor een rijke sterrenhemel en de maan scheen haar licht over het voordek waar wij inmiddels een lig plaatsje hadden gecreeerd. Al vroeg werden we gewekt door de eerste zonnestralen en zagen we de tempels van Abu Simbel aan de oever liggen. In de middag kwamen we bij een aanlegsteiger, de haven van Sudan! We werden hartelijk ontvangen door onze fixer.

20 Overtocht Sudan C&J-019tWederom een hele papierwinkel, formulieren invullen en stempels verzamelen.
Tientallen oude Land Rovers stonden op de passagiers te wachten: de lokale taxies. Sommigen hadden even een duwtje nodig om te kunnen starten maar hobbelden daarna op weg naar het stadje Wadi Halfa waar we de komende dagen zouden verblijven.

Wadi HalfaCongguan werd ons hotel. Hoewel we weer even een drempel over moesten qua hygiene en een gat in de grond als toilet realiseerden we ons dat we naar het Hilton van dit stadje waren gebracht: wij hadden tenslotte een eigen badkamer, koelkast en fan en airco op de kamer. Alles zeer eenvoudig maar een stuk beter dan de dorms die andere hotels bleken te hebben.
Wadi Halfa bleek een heel plezierig dorpje te zijn met super vriendelijke mensen. We werden hartelijk ontvangen en welkom geheten. Op meerdere plekken klok vrolijke muziek. Regelmatig werden we uitgenodigd voor een kopje thee of om een hapje mee te eten. We hoefden niet af te dingen, de prijzen waren vast en golden gewoon voor iedereen. We brachten hier een aantal door samen met Chris en Julie, in afwachting van onze autos.

Omdat onze fixer onverwachts naar Aswan moest had hij ons uitgelegd bij wie we ons moesten melden om ons te registreren. We werden van kantoor A doorgestuurd naar B, vervolgens naar C, o…nee toch naar D…. of we daar wilden wachten op de hoofdkaptain. Daar kregen we een handtekening van, toen weer naar C, A etcetera. Uiteindelijk hadden we nog een krabbel van de kleine kaptain nodig maar die was aan het volleyballen, hij zou zo komen. We kregen een kopje heerlijke zoete thee en de officier Aladin probeerde wat met ons te kletsen, zijn werk kon wel even wachten. Inmiddels was het 10 uur geworden, het spel van de kaptain was afgelopen maar nu was het tijd geworden om te gaan ontbijten dus kon hij nog niet aan het werk. Wij besloten ook maar te gaan ontbijten en toen we terugkwamen kregen we onze paspoorten met een grote glimlach terug: Aladin had het in de tussentijd voor ons kunnen regelen. Taman Shuk-ran = nice, thanks!

Terwijl wij wachtte op de auto en wat rondhingen in het stadje leerden we steeds meer mensen kennen. Regelmatig kwamen we de lange 1 tand meneer tegen die iedere keer zeer enthousiast groette en regelmatig een praatje begon in zeer goed Engels. Ook zagen we de pink man regelmatig lopen: met een grote spiegelende zonnebril en een lange roze regenjas. We hadden interessante gesprekken met Tarek, een jonge jongen die graag zijn Engels en Duits met ons wilde oefenen en ons veel vertelde over zijn land en de gebruiken. Hij werkte in de buurt maar had nu een paar dagen vakantie. Hij trakteerde ons op een heerlijke maaltijd. Bij de haven leerde we een zeer vrolijke officier kennen waar we veel mee gelachen hebben. Ook de vrouwen begroette ons hier hartelijk en heette ons welkom. Ze waren minder streng gekleed dan in Egypte maar het hoofd was wel bedekt. Eigenlijk had het wel wat weg van een Indiase sarong.

Tijdsschema
3 Aankomst Wadi Halfa haven Sudan-001tDe dagen gingen voorbij… gelukkig hadden wij geen strak tijdsschema maar erg snel ging de oversteek en alle bijbehorende zaken niet. Op zaterdag hadden wij de auto op de boot geplaatst. Zondagavond vertrokken wij zelf en kwamen op maandag aan in Sudan. Maandag zou de auto vanuit Egypte vertrekken maar vanwege een technische storing werd dit uitgesteld naar dinsdag. Op donderdag bereikte de auto eindelijk de Sudanese haven en kregen wij bericht dat we er naartoe konden. Met kriebels in de buik vertrokken we naar de haven.  Er lagen twee vrachtschepen aan de kade en daarmee was de haven vol. We herkenden de spullen die we eerder in Egypte hadden achtergelaten. Ons vlot met de autos lag achter het vrachtschip maar hoe moesten we daar bij komen en sterker nog: hoe konden we via de koelkasten, ovens en andere zaken de boot afrijden? Een probleem waar niemand een antwoord op had, de uren gingen voorbij tot de geniale oplossing kwam: het vrachtschip was bereid om opzij te gaan waardoor ons bootje aan de kant kon komen. Gelukkig bleek het vrij eenvoudig te zijn om van de boot af te rijden. Inmiddels was de werkdag van de officieren voorbij dus moesten we maar vrijdag terug komen voor de laatste stempels. Ons jubileumkado hadden we gekregen, we mochten het alleen nog niet openmaken….

Opgetogen vertrokken we vrijdag naar de haven, het was bijna zover! Inderdaad bijna…… het nam wederom enkele uren in beslag voordat de juiste persoon met de juiste stempel op de juiste plek was zodat de stempel en handtekening ook werkelijk op onze papieren verschenen.  Chris en Ray maakten van de gelegenheid gebruik om hun wachttijd goed te besteden. Aan de haven stond de auto van Richard klaar om de oversteek naar Egypte te maken, hij kwam vanuit het zuiden. Richard zelf was al met het passagiersschip mee. De auto stond te wachten en had inmiddels gezelschap gekregen van een grote spijker in de band, dat zou problemen kunnen geven! De jongens deden een noodreparatie. Later hoorden we dat deze auto nog meer schade opgelopen had tijdens de overtocht, we waren blij dat het bij ons beter gegaan was. Daarna was het echt zover, alles was in orde: de IbeXen waren weer samen!

Foto album overtocht:


Sudan stond ons te wachten, met allerlei ontmoetingen…