9 – 13 februari 2014
Een mooie route, deels door het Sperrgebiet, leidde ons naar Diaz Point. Grijze rotsen, afgewisseld met helder zand en een turkooise zee zorgde weer voor vele mooie kleurcontrasten en bijzondere sferen. In het moerasgebied bij een helder blauw meertje stonden wat flamingo’s, hun roze poten staken helder af. De harde wind gierde om de rotsen, de witte schuimkoppen van de zee stortten zich op de rotsblokken. Niet alleen onze haren raakten in de knoop in de wind maar ook de witte veren van de flamingo’s wapperden stevig terwijl ze met hun lange snavels op zoek waren naar visjes en andere lekkernijen uit de zee. De zeehonden stoorden zich niet aan de weersomstandigheden, ze dobberden wat in het water rond de grote kei om vervolgens heel behendig op de rotsblokken te klimmen en lekker te zonnebaden.
Kolmanskop
Het spookmijnstadje Kolmanskop lag er verlaten bij. Na een glorierijke periode tussen 1908 en 1931 woont hier niemand meer en hebben de wind en de duinen hun intrek in het dorp genomen. De huizen stonden er vervallen bij, overwonnen door de natuur. De bowlingbaan en gym annex concertzaal getuigden nog van de rijkdom die in het stadje heerste. Een groot fornuis op kolen in de keuken maakte het ooit mogelijk om voor vele gasten in het restaurant te koken. In de eetzaal waren de muren voorzien van decoraties en muurschilderingen. De monumentale panden van de boekhouder en de architect stonden er parmantig bij, die van de mijnwerkers hadden al eerder de geest gegeven. In het magazijn van de bakkerij had het meel plaats gemaakt voor bergen zand. Ramen waren gebroken, de deuren klapperden in de wind de dakspanten kraakten, het golfplaat piepte en floot.
Ai- Ais Richtersveld Transfrontier National Park
Wilde paarden waren op zoek naar water en eten, een lastige opgave voor deze wilde dieren middenin de woestijn. Een paar grasjes leek ons niet voldoende om de vrij grote groep dieren te voeden. Hun ribben waren dan ook al op vrij grote afstand te onderscheiden. Een prachtige gravelweg langs gitzwarte rotsen, zo zwart als houtskool, en vrij hoge groene bomen en struiken met gele bloemetjes leidde ons naar Richtersveld. Geiten en zwarte schapen verscholen zich onder de bomen en zochten wat verkoeling in de schaduw. Wij doorkruisden vele droge rivierbeddingen, de weg wisselde zich af tussen gravel en zeer mul zand. Prachtige rotsformaties langs de kant en bomen in grappige vormen stonden parmantig als kaarsjes op een verjaardagstaart te balanceren op de rotswand. We vonden een mooi wildkampeerplekje en genoten van de rust en de vrijheid. Kleine felgekleurde papegaaitjes kwamen even een kijkje nemen maar toen we hun goedkeuring voor deze plek hadden gekregen vlogen ze weer verder.
Het mijnwerkersstadje Rosh Pinah werd gedomineerd door talloze stenen arbeidershuisjes met licht groene daken. De streng verboden gebieden van de diamantmijnen waren alleen bereikbaar voor de werknemers en zelfs deze mensen worden bij in- en uitgaan van de diamantmijn met röntgenstraling gecheckt op smokkelwaren.
Rotsen afgewisseld met wit zand, een stralend blauwe lucht, zon en een verfrissende wind. Dit waren de kenmerken van onze geweldige lunchplek in Richtersveld en ondanks dat we die dag nog maar weinig kilometers afgelegd hadden besloten we wat langer op deze plek te blijven en ook de nacht hier door te brengen, heerlijk! We genoten van de rust en de stilte op onze wild kampeerplek, af en toe liet een schreeuwende vogel zijn stem horen maar verder was het stil. Daarna trok de wind aan, het werd tijd voor de zon om onder te gaan. Kleine zandwervelstormpjes verplaatsten zich razendsnel over het terrein om vervolgens via ons dakraam in de auto te eindigen.
De Oranjerivier vormde de grens tussen het noordelijk gelegen Namibië en aan de zuidkant Zuid Afrika. In tegenstelling tot de meeste rivieren stroomde hier wel water, een heldergroene vegetatie lans de rivier was het gevolg. De hoogteverschillen benamen ons soms het zicht op de rivier maar de groene toppen van bomen en struiken verraadde de loop van de rivier. De baboons sprongen van rots naar rots maar lieten zich niet graag fotograferen. De rotsen vertoonden talloze kleurschakeringen, de grote waren over het algemeen bruin en zwart, in de rivierbeddingen grijs-bruin en sommigen waren zelfs blauw-groen van kleur. Grove blokken wisselden zich af met mooie ronde keien in verschillende formaten. Gespleten rotsen lagen als puzzelstukjes op elkaar.
Het was niet sneller, maar wel ontzettend mooi: de short-cut door de grotendeels droge zanderige rivierbedding. Gedurende ca 15 kilometer slingerden we tussen de enorme rotsenkloof door, richting het woestijnlandschap. Het zand werd steeds zachter en muller, de kiezels maakten plaats voor fijn woestijnzand, we volgden de tracks, van een echte weg was hier geen sprake.
Ai-Ais
Met een buitentemperatuur van 53 graden verheugden wij ons enorm op een lekkere duik in het verkoelende zwembad maar…. Ai- Ais!!!!! Dat was heet!!! In tegenstelling tot wat we verwacht hadden bracht dit bad geen verkoeling. Het water kwam met 65 graden(!) direct uit de natuurlijke bron, op nog geen 50 meter afstand van het zwembad, dit water was zeker 60 graden. Onze badkleding kromp spontaan en ook wij verschrompelden iets maar toch hielden we vol en voelden we het vuil van een paar dagen zonder echte douche van ons afstromen. De naam Ai-Ais betekent ‘erg heet’ in de lokale Nama taal, een erg toepasselijke naam. Gelukkig bracht het therapeutische binnenbad ons meer verkoeling. Het maanlicht werd gefilterd door vlagen bewolking, bliksemschichten boven de bergen doorbraken het zwart van de nacht, duizenden sterren fonkelden aan de donkere hemel.
Fish River Canyon
Volgens de legendes is de Fish River Canyon ca 350 miljoen jaar geleden ontstaan toen een enorme slang het vee van de herders opat en toen de dapperste krijgers uiteindelijk met vele pijlen het monster beschoten heeft hij met zijn stuiptrekkingen kronkels in de bergen geslagen.
De geologische verklaring voor het ontstaan van deze regio begon 1800 miljoen jaar geleden toen schelpen, zandsteen en lava bijeenkwamen in dit gebied. 1100 miljoen jaar geleden werden die lagen verhit en samengeperst tot een meerlagig rots complex met grote lagen graniet en doloriet. Het water speelde een duidelijke rol in deze formatie en na een periode van erosie bedekte een immense maar ondiepe zee het gebied. Deze zee besloeg het gedeelte wat nu Zuid Namibië is en sediment en limestone werd op de zeebodem achtergelaten. 650 miljoen jaar geleden was er een enorme verschuiving van de aardplaten wat een natuurlijke scheur in de regio creëerde. Dit herhaalde zich een aantal keren. 50 miljoen jaar geleden begon de toen nog sterkere fish river zich meanderend een weg te banen door deze streek en vormde de huidige vallei. De Fish River canyon is met haar 160 km lengte, tot 27 km breedte en plaatselijk 550 diepte samen met the Grand Canyon in Amerika en de Ethiopische Blue Nile Gorge een van de grootste canyons van de wereld.
Een steeds wisselend uitzicht maakte de canyon erg interessant om te bezoeken. De kleur en structuurveranderingen maar vooral ook de intense stilte fascineerde ons. We struinden langs de rand, steeds weer verrast door de geweldige uitzichten vanaf verschillende punten. De ‘klap-vlieg-sprinkhaan’ volgde ons. Zittend op een rots viel hij nauwelijks op met zijn bruine schutkleur, als hij opvloog kwamen zijn rode vleugels tevoorschijn en klapperde hij ongeveer vier keer waarna hij weer op een onopvallende plek neerstreek.
Papwiel
Nog nagenietend van de mooie uitzichten reden we verder naar het zuiden en werden we verrast door een groep wilde zebra’s die vlak voor ons de weg overstaken. Een klipspinger bleef als bevroren naast de weg staan in de hoop dat wij hem niet op zouden merken als hij zich niet bewoog. We reden net de campsite op toen we een sissend geluid hoorden: een papwiel! Na 11 maanden en 6 dagen over heftige offroad wegen door Afrika was onze eerste lekke band een feit, veroorzaakt door een wel heel klein steentje.
Opgetogen gingen wij weer op reis, een route deels langs rotsen waar de wind tussendoor gierde, deels over uitgestrekte woestijngebieden in de volle zon. Her en der schitterde wat plasjes zout in de zon, met bijna 40 graden was het behoorlijk warm. Plotseling een bekend geluid: wederom een papwiel! Hetzelfde wiel was slachtoffer geworden van een steen met een grote scheur als gevolg. In de bloedhete zon haalden wij ons tweede reservewiel onder de landkaarthoes vandaan.
Aussenkehr
Een dorp en druivenboerderij ineen: Aussenkehr in het uiterste zuiden van Namibië. Al snel werden we aangesproken door een medewerkster annex bewoonster van de grootste druivenkwekerij van Namibië. Op onze vraag hoeveel mensen er voor dit bedrijf werken vertelde ze trots dat dat ruim 600 blanken betrof. Ze liet een duidelijke pauze vallen om dit enorme aantal tot ons door te laten dringen waarna ze vervolgde: ‘en dan nog 2000 zwartmensen op het land natuurlijk’. Talloze rieten hutjes verraadde waar de zwartmensen woonden met uitzicht op de enorm uitgestrekte wijngaarden. De meeste van deze mensen krijgen echter geen druiven te eten, deze worden rechtstreeks naar Europa verzonden. Een deel wordt in de Oranjerivier wijnkelders bewerkt om vervolgens als wijn naar Europa verscheept te worden.
Foto album Namibië Zuid:
Wij namen afscheid van het schitterende Namibië en staken de grens over naar het Westelijke deel van Zuid Afrika….