Namibië – West

2 – 8 februari 2014
Via Walvisbay reden we naar het zuiden. Eerst een stuks langs het strand en de zee met haar witte schuimende koppen. Daarna doorkruisten we de woestijnvlakte. Witte en zwarte zandvlaktes wisselden elkaar af, qua kleuren vergelijkbaar met Egypte alleen hier ontbraken de bizarre vormen van de rotsen en werd het grijs veelal gevormd door het donkere duingras. De donkere rotsen bevonden zich eerst alleen op de horizon maar toen we dichterbij kwamen namen ze het landschap over en vrij plotseling slingerden wij door het grove donkere berglandschap met grote hoogteverschillen. Canyons leken ons op te slokken en vervolgens kregen we een prachtig uitzicht vanaf de top. Het landschap werd weer glooiender en kreeg zelfs een groene gloed. Zebra’s en gemsbokken graasden rond en bleven op geruime afstand terwijl ze wel nieuwsgierig naar ons keken.

Tsondab Valley
Wederom staken wij de Steenbokskeerkring over, 5)t Onderweg naar Luderitz-006nu van van noord naar zuid, de afgelopen tijd was dat al vaker gebeurd in de verschillende richtingen maar dit bord middenin de woestijn maakte ons er nogmaals van bewust. Aan de westelijke kant werd het zand geler van kleur, af en toe schemerde er wat oranje tussendoor. De oostelijke kant werd gedomineerd door bruin-zwarte rotsen met grijsgroen gras. Bijzonder om beide sferen tegelijk waar te kunnen nemen.

We openden het hek naar Tsondab Valley om de 18 km lange zanderige oprijlaan op te gaan naar de campsite waar we zoveel goede herinneringen aan hadden van 4 jaar geleden. Een grote groep oryxen renden voor ons uit met snelheden van 45 a 50 km per uur. In sommigen bochten moesten wij afremmen vanwege het mulle zand maar renden de dieren voort. Het prachtige uitzicht over de uitgestrekte duinen deed ons genieten van de douche ondanks het feit dat het water ijskoud was. 1)t Tsondab Valley gebied-001We namen ruim de tijd voor het toiletbezoek want ook hier konden we ondertussen genieten van het geweldige uitzicht terwijl mooi gekleurde insecten rondom de voeten en toiletpot liepen. Tsondab Valley is met haar 117 km2 in vergelijking met omliggende terreinen niet eens echt heel groot maar met een afmeting van geheel Lichtenstein moeilijk te bevatten als privé terrein voor ons stadsmensen. De zon projecteerde talloze kleuren op het landschap toen ze onderging, wat een schitterende plek was dit toch.

Sossusvlei
Oranje was de kleur die steeds meer de overhand kreeg in het landschap, de kenmerkende kleur van de duinen van de Sossusvlei. Hoewel het erg bewolkt was kwam er af en toe een zonnestraal tussen de wolken 2)t Sossusvlei-006door waardoor het bijzondere contrast en de scherpe lijnen in de duinen zichtbaar werd. Zwarte vlakken staken af tegen het oranje zand. De auto glibberde door het super zachte zand en werd van links naar rechts getrokken in verschillende sporen. De bomen met hun kleine blaadjes waren bedekt in een dikke laag zand en kregen daardoor een wat stoffig en mossige uitstraling. De ondergaande zon gaf de duinen een goudgele uitstraling en de dikke donkergrijze wolken gaven aan dat er elders een enorme regenbui zou vallen. Op de top van een duin verscheen een klein stukje van de regenboog om vervolgens in de donkere wolk op te gaan.

3)t Rondom Sossusvlei-001Onze vrienden Merel en Luuk stonden ongeveer 80 km verder met pech, de as van de auto was gebroken. Inmiddels begon hun voedselvoorraad aardig te slinken en in the middle of nowhere was niet veel te koop. Wij functioneerden als persoonlijke SRV en brachten een voedselpakketje langs. Een gezellige dag samen volgde dus we besloten daar ook maar een dagje te blijven hangen tot groot plezier van de spiesbok die graag over zijn neus geaaid werd en genoot van een beetje aandacht.

Koiimasis Ranch
Het leek wel een wervelende achtbaan deze gravelweg, heuvel op en heuvel af zonder dat het te zien was waar we terecht zouden komen. Het golvende gevoel gaf ons lachkriebels en giechelend vervolgden wij de weg. De route werd steeds groener, hier was duidelijk heel wat regen gevallen in de afgelopen periode. We reden uren en uren, slechts een handvol mensen kwamen we tegen onderweg. Toch reden we niet echt door niemandsland, grote stukken grond waren met hekken omheind en behoorden iemand toe.

4)t Hoiimasis-001Een zand en gravelweg van ruim 20 km bracht ons naar een prachtige campsite met uitzicht op de indrukwekkende rotsen. Wederom werden we vergezeld door hard rennende spiesbokken. Vanaf de bergen schreeuwden de apen en de klipdassen lagen lekker in het zonnetje. We beklommen de rotsen en keken uit over de vallei waar de ondergaande zon haar stralen in wierp. De wind nam stevig toe, met een bandje zetten we de trap maar vast, anders zouden we de volgende ochtend uit de tent moeten springen en dat vonden we net iets te hoog. Kort na zonsopgang steeg de temperatuur weer en rond 9:15 uur gaf onze thermometer aan dat het inmiddels 47 graden was. In de volle zon en op een beschutte plek weliswaar maar toch behoorlijk warm.

Lüderitz
De jakhals rende met een groot stuk vlees in zijn bek langs de weg. De hekken benamen hem de mogelijkheid om snel voor ons te vluchten, angstig keek hij om zich heen waar hij met zijn prooi naartoe kon. Stoppen leek de beste optie, wij reden door en het gevaar leek geweken. De westkant werd gevormd door het oranje landschap van het Naukluft National Park, aan de oostkant zagen we de donker zwarte (leisteen?) rotsen van de Tiras gebergte. Hobbelend en stuiterend reden we door dit gebied, af en toe glibberend door het mulle zand. Dit vroeg heel wat van de vering en de schokbrekers. Kadavers van spiesbokken hingen aan de prikkeldraad omheiningen, hun sprong over het hek was duidelijk niet hoog genoeg geweest. Verstrikt in het draad waren ze waarschijnlijk een langzame dood gestorven en ten prooi gevallen aan de jakhalzen.

Het zand glinsterde in de zon en vertoonde een blauwe plek verderop op de weg, het leek sterk op een plas water maar dit was het bekende fata morgana effect: daar aangekomen was er helemaal geen water maar slechts zand. Een nieuw ‘Pas op bord’ langs de weg, er waren wilde paarden in de buurt. Verderop zagen we ze inderdaad grazen, ze leken zich niet echt aan ons te storen. In Afrika waren we al vaker gewaarschuwd voor overstekende dieren zoals: olifanten, hippo’s, impala’s, jakhalzen, struisvogels en guinea fowl vogels maar ook schildpadden en nu dus wilde paarden.
5)t Onderweg naar Luderitz-025Aan de noordkant de National Diamond Coast, in het zuiden het Klinghardtberge Sperrgebiet National Park. Beide kanten woestijngebied langs de kust en in het verleden een belangrijk diamantmijn gebied, om die reden ook verboden terrein voor bezoekers. De struisvogels stonden langs het treinspoor reikhalzend uit te kijken naar de volgende trein maar aan de bergen zand te zien die op het spoor lagen was die al even niet meer langs geweest. Er hing een mistlaag in de verte en de wind werd sterker, we reden richting de kust. De mooie kleurencombinatie van lever en beige zand, donkergrijze stenen en een lichtblauwe lucht sierde de omgeving.

De duinen werden geler van kleur en er lag zand op de weg. Dit leek erg op de snelwegen in Sudan, alleen stonden hier elektrapalen langs de weg in plaats van kamelen. 6)t Luderitz-002Via deze hoofdweg verkregen wij toegang tot het kustplaatsje Lüderitz. De Duitse kerktoren torende trots boven het stadje uit. Vonden we Swakopmund wel iets weg hebben van Duitse Disney, dit was duidelijk een Duits havenplaatsje uit het begin van 1900. Statige en monumentale kleurrijke huizen sierden het stadje, sommigen duidelijk aangetast door de heftige zandstormen en gebrekkig onderhoud, anderen inmiddels omgebouwd tot museum. Bijna de helft van de inwoners werkte in de haven, een ander groot deel bij de visserij. In tegenstelling tot sommige andere Afrikaanse steden en dorpen leken de meeste mensen dus een echte bezigheid en werk te hebben.

Foto album Namibië West:

Namibie West
Namibie Westfeb 3, 2014Photos: 24
 

Wij gaan door naar het zuiden van Namibië….