23 – 28 januari 2014
Via de Grootbergpas reden we Kaokoland binnen, het meest afgelegen gebied in het het noord-westen van Namibië. Af en toe kwamen we wat ezelkarren en lemen hutjes tegen maar zodra we dieper in Kaokoland waren verdwenen ook die uit beeld.

De Grootbergpas bestond uit kleine 8-baan slingerpaadjes door de bergen met prachtige uitzichten en veel verschillende bomen en planten. Hoe hoger we in de bergen kwamen, hoe sterker de wind werd. Palmwag, een dorp met een veterinair checkpoint, een tankstation, twee campsite en een paar hutjes, meer was het niet. Het gebied erna werd bewoond door talloze bruin/ zwart gestreepte zebra’s, een aantal giraffen en verder kudu, impala’s en een springbok, een prachtige route.

Passagier
Een aantal schaars geklede Himba vrouwen bemanden samen met hun kinderschare een gammel uitziend stalletje waar ze steentjes uit de bergen en gesprokkeld hout verkochten. Een heel eind verderop stond een vrouw langs de weg, ze wilde graag een lift naar Sesfontein. We besloten haar te helpen en dankbaar kroop ze achterin. De gehele rit naar het dorpje kwebbelde ze maar door, af en toe vingen we een woord op maar veel verstonden we er niet van. Ze maakte duidelijk dat zo zo’n pijn in haar maag had en vaak moest overgeven. We hoopten maar dat ze dat nu goed in kon houden, haar uitbeelding van het kotsen werd wel erg concreet. In Sesfontein wilde ze naar het ziekenhuis. Haar vier kinderen had ze thuis gelaten, haar man was al maanden elders. In het dorp zette wij haar af, in geen velden of wegen was een ziekenhuis te bekennen maar waarschijnlijk ging ze naar de medicijnman. In plaats van een bedankje of betaling -iets wat in heel gebruikelijk is in Afrika, ook bij particuliere auto’s- begon ze te bedelen en om geld en eten te vragen. Ze was maar wat beledigd toen ze dat niet kreeg, wij kregen stank voor dank. Wat de stank was bleek later: de vrouw was haar handtas vergeten met daarin een plastic zakje met wat vlees en veel vliegen, geen wonder dat ze pijn in haar buik had! Toen we de volgende dag speciaal naar Sesfontein terug gingen om de tas af te geven zagen we de vrouw lekker onder een boom in de schaduw zitten, van het zielige verhaal leek niet veel over te zijn.

Voeten in de klei
Het begon harder te waaien, vanaf onze mooie wild kampeerplek zagen we de zon onder gaan en een totale rust hing over het landschap. We werden gewekt door de eerste zonnestralen en vervolgden onze off-road route door het mulle zand en de droge rivierbedding. We staken een greppeltje over waar een klein laagje water in stond. Het spoor leidde door het lage struikgewas, verder de rivier in. Omdat we niet door alle jonge plantjes wilden rijden weken we iets uit naar links maar dit ging mis: met vier wielen zaten we diep in de dikke klei modder vast. De wielen groeven zich snel in en konden alleen nog maar spinnen, er was geen voorwaartse of achterwaartse beweging in te krijgen. Geen probleem, opgewekt haalden we de rijplaten van de auto, we konden ze eindelijk gebruiken. De modder trok aan onze slippers, met blote voeten ging het beter maar al snel stonden we tot onze knieën in de modder.

We lieten wat lucht uit de banden lopen om meer grip te creëren. Terwijl Wendy boompjes aan het hakken was begon Ray met modder scheppen rondom de wielen. Waar ze plotseling vandaan kwamen weten we niet maar twee jongens begonnen grote boomstammen voor ons te hakken en achter de wielen te leggen. We groeven, plaatsten de rijplaten en de takken. De eerste poging om uit de modder te rijden mislukte, de inmiddels glad afgesleten banden groeven zich dieper in. De grote en kleine krik kwam te voorschijn, de jongens hakten verder en we groeven en wrikten om de gladde banden enige grip te geven. En met succes: glibberend reed onze ibeX achteruit en vond weer grip in het drogere zand. De spetters vlogen in het rond toen we blij in onze modderhanden klapten, dit uitgraven hadden we binnen twee uur geklaard! Een vieze auto en vier tot in de oren bemodderde en bezwete personen was het gevolg maar wij konden weer verder, de jongens gaven we wat te eten en drinken mee voordat ze weer vertrokken richting niemandsland.

Bij het warme zachte zand namen we een scrub bad, dit hadden we de olifanten vaak zien doen en dit bleek erg goed te werken om de dikke modderplakken van ons lijf te krijgen. We reden verder door de gortdroge bergen, als we naar dit landschap keken was het bijna niet voor te stellen dat we een paar uren hiervoor in de dikke modder vast hadden gezeten. Een paar dappere boompjes deden een poging om te groeien maar het waren er niet veel die daarin slaagden. Af en toe glinsterden de witte steentjes op in de zon, het leek alsof de bruine rotsen gedeeltelijk bedekt waren met verse sneeuw. Aan de horizon trilde de lucht van de warmte, met een temperatuur tegen de 50 graden begon het aardig op Sudan te lijken. De wegen hadden veel weg van noord Kenia en de zandvlaktes en bergen haalden herinneringen uit Egypte bij ons boven. Afrika, zo verschillend en toch kwamen er steeds weer herkenningspunten boven.

Een mooi moment om weer even stil te staan bij onze geweldige reis: 80.000 km verscheen op de teller, samen met ibeX hadden we inmiddels 40.000 km op onze reismeter staan, we reden tenslotte met 40.000 km uit Scheveningen weg. Mul oranje zand, dorre graspollen en donker gekleurde rotsen op de achtergrond, het landschap veranderde snel en verraste ons steeds weer opnieuw. We vonden een mooi kampeerplekje, ver genoeg van de rivierbedding om de eventueel passerende olifanten niet in de weg te staan. Een paar spiesbokken renden de bergen in.

Geïnspireerd door Kimberley gingen we op zoek naar diamanten tussen de mooie glinsterende steentjes maar verder dan Rozenkwarts en wat Pyriet kwamen we niet. Dylan zou het prachtig vinden om hier mooie stenen te zoeken. Via een open zandvlakte bereikten we ‘giraffenpark’, een grote groep giraffen stond in de buurt van Purros in de droge rivierbedding aan jonge blaadjes te knabbelen. Purros was een wat groter dorp met ongeveer 20 huisjes en een school compleet met vrolijk gekleurd klimrek. Daarna kwam het echte niemandsland, we doorkruisden eindeloze vlaktes via een enorme hobbelweg zonder iemand tegen te komen. We deden er 2,5 uur over om 100 km door te stuiteren. De bergen aan de horizon vormden mooie contouren in kleuren van bruin en okergeel naar zwart en grijs. Er huppelde een paar volstruizen voorbij (Afrikaans voor struisvogels), verder waren er weinig vogels te bekennen.

Orumpembe
Vanaf Orupembe zagen we een aantal gehuchtjes waar Himba’s en Herero’s woonden. Hoewel de jongeren veelal westerse kleding droegen waren er nog wel een aantal mensen met traditionele kleding te bewonderen. De Himba vrouwen grotendeels naakt, bedekt met modder en sieraden, vlechten en rode klei in hun haren. De mannen met een kort rokje en een speer in de hand. De Herero vrouwen in kleurrijke jurken met lange wijde rokken, een strak lijfje en brede schouders, compleet met hoed. De mannen in kostuum. Enkele ronde lemen hutjes bestonden uit twee etages, anderen hadden alleen een kamertje op de begane grond. Drie kleine jongetjes stonden wat verlegen bij de boom maar toen wij zwaaiden kwam er een grote glimlach tevoorschijn en zwaaiden ze enthousiast terug.

Af en toe voelden we de wind als een warme föhn voorbij komen. De gravelweg werd grover en ging over in keien. We doorkruisden vele droge rivierbeddingen, deze keer gelukkig geen klei en modder problemen. De weg door de bergen ging steil omhoog en omlaag, we moesten goed oppassen voor scherpe stenen. Een zeer afwisselend landschap, prachtige kleuren en structuren maar het bleek wederom erg moeilijk te zijn om de juiste sfeer beelden in de foto’s weer te geven.

Opuwo
Er heerste een vreemde, wat gespannen sfeer in de grootste stad van Kaokoland: Opuwo. Een verzamelplaats van verschillende mensen en culturen. De sfeer deed ons erg denken aan het vreemde dorpje Marallal in Kenia waar we met Ronald en Annelieke waren. Himba’s probeerden sieraden te verkopen, zwervers bedelden en kinderen vroegen om geld en snoep. Net als in Ethiopie kwamen ze erg dichtbij staan en verdrongen zich om de auto, probeerden een glimp op te vangen van het interieur en of er misschien iets van hun gading bij was. In de supermarkt werd Wendy door alle paden gevolgd, het karretje met boodschappen werd nauwkeurig bekeken en Himba vrouwen met kleine kinderen op hun rug klampte haar een aantal keren aan met een smeekbede om brood voor hun baby te kopen. Kinderen tussen de 6 en 10 jaar verdrongen zich rondom de kassa bij haar en staarden naar de boodschappen die in de tas verdwenen.

Ongongo
Door het baobab bos, slingerend door de bergen met prachtige uitzichten en uitdagende weggetjes: de route naar de zuidelijker gelegen Ongongo Falls. Vanaf Warmquelle werd de route offroad. We passeerden ene aantal kleine lemen hutjes, een paar hadden net een nieuw golfplaten dak maar zaten de mensen op een kleedje, anderen mensen hadden een stoel maar moesten het met een huis zonder dak stellen. Het kerkje zag er goed verzorgd en nieuw uit. Een hoopje stenen sierde de begraafplaats. Geitjes scharrelden wat rond, ’s avonds zouden die overnachten in de kraal, een met takken afgeschermd stukje grond. Het waren veelal kinderen die sieraden en speren te koop aanboden. Verderop zagen we brandhout te koop: ‘Wood for selling N$ 10’. Een leraar vroeg een financiele bijdrage voor het schooltje wat ze aan het opbouwen waren.

We reden over de keien door het water op weg naar onze kampeerplek. Op een drafje en luid miauwend kwam hij aan, een hele lieve kater. Onze nieuwe vriend week geen moment meer van onze zijde en kon maar geen genoeg krijgen van de aandacht, het knuffelen en het lekkers wat hij te eten en drinken kreeg. Even overwogen we om hem mee te nemen, wat een schatje! De temperatuur steeg naar 45,5 graden, tijd voor een duik in de verkoelende poel bij het watervalletje. De koeien graasden tussen het riet, op zoek naar eten en verkoeling, klipdassen staken hun nieuwsgierige koppies boven de rotsen uit. De zon maakte plaats voor duizenden sterren tegen een gitzwarte hemel, de kat zocht een slaapplekje onder de auto en de kikkers kwaakten luid in het water. ’s Ochtends werden we gewekt door een compleet vogelconcert. Eentje had de zijspiegel ontdekt en balancerend op de rand boog hij voorover om zijn vriend in de spiegel te begroeten en met zijn snavel tegen de spiegel te tikken.

Damaraland
Onderweg naar Damaraland stond een jong herderinnetje met een lege waterfles te zwaaien. Ze vroeg om water en zei dat ze erg veel dorst had. We gaven het kind wat drinkwater maar daar namen zij en haar aangesnelde vriendje plotseling geen genoegen meer mee, ze wilden geen saai water maar geld en snoep. Ze negeerden de reeds gevulde waterfles waarop wij weer vertrokken. Even later kwam er een vrouw naar ons toe die in goed Engels vroeg of ze een stukje mee mocht rijden. We zetten haar en haar kindje na 40 km af in het volgende dorp, bij de kliniek. Wij vervolgden onze route door het heuvelige droge landschap.

We bezochten de organ pipes en hoewel de langwerpig hoekige stenen een bijzonder natuurverschijnsel zijn vonden wij het een beetje teleurstellend. Burnt Mountain bleek een hele toepasselijke naam, de bruine berg vertoonde zwarte plekken, echter niet door vuur maar door een geologische werking. De bergen in de omgeving leken opgebouwd uit grotere en kleinere ronde keien in rood en bruin. Bij Aabadi Mountain Camp vonden we een lekker plekje op de campsite waar wij (zoals op veel plekken) de enige waren.’s Nachts hoorden we de rivier olifanten trompetteren, we kregen ze echter niet te zien. Op de apenrots speelden de kleintjes met de staart van de grote om deze uit te dagen tot een spel. De grote was echter meer geïnteresseerd in een rustige ochtend in de schaduw en liet de kleine verder zijn gang gaan, stoorde zich er niet aan dat er over en onder hem door gekropen werd door kleine doerakken.

4×4 tracks
Meer dan tracks waren het niet, de geweldige tocht over de rotsen en door de bergen. Onze ibeX toonde trots haar 4×4 kunsten terwijl ze over de grote keien klom. De bijzondere Welwitschia planten sierden het landschap. De Welwitschia mirabilis komt voor in de kuststreken van Angola en Namibië. De plant heeft slechts twee bladeren en groeit zeer langzaam. Beide bladeren zitten aan een korte stam. In het gebied waar de plant groeit regent het maar weinig, de jaarlijkse regenval van ongeveer 1-100 mm is voor de plant ontoereikend. Ook condensatie van mist is ontoereikend. De plant haalt haar water vooral uit ondergrondse waterbronnen. Gemiddeld worden de planten zo’n 500 tot 600 jaar oud, maar het is bekend dat sommige exemplaren wel 2000 jaar oud zijn. De Afrikaanse naam is ‘Tweeblaarkanniedood’, een grappige en toepasselijke naam.

Een zeer afwisselend landschap stond ons te wachten: van grove rotsen en steen naar een glooiende zand omgeving, van bruin zwart naar beige wit en rood, het weinige struikgewas in donker groen en grijzige greige, alles was even mooi. Een hele enkele keer zagen we een struisvogel langs huppelen, verder was er geen levend wezen te bekennen in dit afgelegen gebied. Er lag een prachtig wild kampeerplekje op ons te wachten en we genoten van de rust, het zonnetje en het schitterende uitzicht. De zon ging onder en de koude wind deed haar intrede. We zaten nog een half uurtje buiten, onze fleece dekentjes stevig om ons heen maar toen werd het toch tijd om de tent in te kruipen en vanaf daar de sterren te zien opkomen.

Foto album Namibië Kaokoland en Damaraland:

Namibie Kaokolandjan 24, 2014 Photos: 30

 

Wij gaan ondertussen door naar de Namibische kust….