Kenia – Centraal

3 – 15 juli 2013
Vanuit Loyangalani trokken we samen met Ronald en Annelieke richting het zuiden, via Maralal naar Nanyuki. Slingerpaden door de heuvels, over gravel en zand. Plotseling zagen we bandensporen, waren die van onze Schotse motorrijders?! Ze waren ons tenslotte voor gegaan op deze weg. Ook zagen we weer vele kamelen (of zijn het eigenlijk dromedarissen?), enorme cactusbomen en kleurde de omgeving van rood naar groen en bruin. Kleine witte vlinders en paarse bloemen zorgden voor wat afwisseling in het kleurpatroon. De weg was niet bepaalt vlak te noemen, we klommen over de rotspartijen op weg naar het volgende keienpad. Alles kraakte en piepte, de muziek zette we gewoon iets harder. We zagen vele dikdik stelletjes oversteken. Deze dieren leven meestal in paren dus als er eentje overstak was de kans groot dat er nog eentje achteraan kwam huppelen.

In de dorpen zagen we steeds meer landrover Defenders in allerlei leeftijden. Deze auto’s behoorden meestal toe aan de overheid, de lokale bevolking in de dorpjes heeft over het algemeen geen rijbewijs en zeker geen eigen auto. Hoewel we een aantal rijscholen gezien hebben is het ook niet gezegd dat alle rijdende Kenianen ook werkelijk een rijbewijs hebben.

Maralal
Vlak voor Maralal zagen we een verschil in bouwstijl ontstaan, hier stonden stenen huizen, soms met rode en blauwe daken, deze zouden in het alpenland niet misstaan hebben. Ook zagen de mensen er anders uit. In het noorden hadden vooral de vrouwen vaak een kaal hoofd of hun haar heel strak ingevlochten. Ook missen de mensen vaak hun voortanden omdat dat als schoonheidsideaal gezien wordt. Hier hadden de mensen een compleet gebit (vaak wel donkerbruin van het kauwen van miraa), en was hun haar langer. We bereikten een hoogte van 2550 meter en de temperatuur daalde naar zo’n 16 graden.

Maralal was een beetje een vreemd stadje, een verzameling van allerlei mensen uit verschillende windrichtingen hadden hier een plekje gevonden. Op een drafje kwam er een man aanlopen, hij had ons eerder gezien! Bij ons ging er geen belletje rinkelen…. de beste man had de dag ervoor in een overvolle passagierstruck gestaan en had ons onderweg gezien. Hij vond het fantastisch dat hij ons nu ‘in het echt’ kon zien en heette ons van harte welkom! Vele inwoners van Maralal hadden de alcohol tot hun beste vriend benoemd. Aan dronkaards compleet met hun gelal en grote starende  ogen was dan ook geen gebrek. Omdat wij ook wel weer eens zin hadden in een biertje gingen wij op pad naar het hardrock cafe. Het mooie roze interieur met gouden versierselen en teksten van Gandhi aan de muur had een iets andere uitstraling dan wij verwacht hadden van een hardrockcafe. De muziek en bier bleken niet aanwezig te zijn, een bordje Pilau rijst behoorde wel tot de mogelijkheden. Bij een wel erg vaag hotelletje vonden we een slaapplaats, Ronald en Annelieke in een stinkend kamertje, met een nauwelijks functionerende badkamer, wij op de binnenplaats. Al snel werd duidelijk dat dit hotel ook kamers per uur verhuurde, het was een komen en gaan van dronken gasten.

Nanyuki
Het werd tijd om weer door te rijden, naar Nanyuki, de woonplaats van Annelieke. We reden langs groene weilanden en wat zagen we daar?! Vrolijk grazende zebra’s stonden naast de koeien in het weiland! Het pad werd weer slechter, wij zochten de weg tussen de gaten door. Vele moerasjes zorgde voor een vruchtbaar landschap, gekleurde bloemen stonden langs de kant van de weg.

1 vanuit Turkana-031tToen moesten we een plas door, geen probleem, wij hadden tenslotte een mooie snorkel op de auto zitten. De volgende plas bleek echter heel wat dieper en de ondergrond was modderig, glibberend bereikten we de overkant. De laatste plas werd echt een uitdaging, deze bleek ruim een meter diep te zijn en de IbeXen op de deur kregen natte voeten, net als wij: het water sijpelde onder de deuren door!

 

Nanyuki bleek eeen leuk stadje te zijn, compleet met oa westerse restaurantjes en koffietentjes maar ook vele gospelkerken van waaruit een opgewekt en vrolijk gezang klonk, regelmatig afgewisseld met een geanimeerd toneelstuk wat door de speakers schalde. Wij werden meerdere keren hiernaartoe ‘getrokken’ maar om toch een beetje variatie te hebben verbleven we steeds op een andere plaats: we vonden een kampeerplekje in de tuin van een Jehova hotel, maar ook stonden we bij Kongoni Camp en Lili Pond. We vergaapten ons in de grote supermarkt aan de enorme collectie en diversiteit aan goederen. Wij hadden ons inmiddels aangeleerd om boodschappen te doen naar aanleiding van wat er beschikbaar was, nu konden we gericht zoeken wat we nodig hadden! Helaas ontdekte we ook de keerzijde van dit stadje, vele zeer jonge lijmsnuivende kinderen hingen er rond en vroegen ons om geld. Deze kinderen waren een stuk jonger dan we in Izmir gezien hadden.

2 Lily Pond Atrs Centre-006tWe namen afscheid van Annelieke en Ronald die naar Tanzania vertrokken om daar de Kilimanjaro te beklimmen. Wij zette onze eerste stappen over de evenaar op een heel bijzonder plekje: bij Lily Pond Arts Centre. In de prachtige tuin genoten wij van de lunch met uitzicht op de vijver vol waterlelies en gekleurde vogels. In gedachten lieten we Catharina en Jeanne meegenieten, die zouden het hier vast naar hun zin hebben!

Nairobi
Omdat wij Kenia niet via de officiele grensovergang binnen waren gekomen en daar dus geen beambte aanwezig was hadden we nog geen stempels in ons paspoort en op de Carnet de Passage. Deze zouden we in Nairobi kunnen krijgen. Op weg naar Nairobi dus, tot we een politiecheck tegenkwamen en werden aangehouden door een agent die erg geinteresseerd was in onze autopapieren, we reden tenslotte met een buitenlands kenteken. Ondanks zijn grote glimlach was zijn boodschap duidelijk: wij waren in overtreding! Er zat voor hem niets anders op dan zijn plicht te vervullen: ons een flinke boete geven voor het ontbreken van de benodigde stempels. Uiteraard stond het ons vrij om daar bij het gerechthof tegen in te gaan en zo de boete ongedaan te maken maar eerst betalen was de regel. Toen we uitlegde waarom wij de benodigde stempels nog niet hadden snapte hij dat wel, de grens bij Turkana wordt inderdaad niet bemand. Na een hoop gesteggel kwamen we overeen: we hadden elkaar nooit ontmoet, wij zouden zorgen dat alles snel in orde kwam en wensten elkaar een fijne dag. Pfff…. dat was even spannend! We probeerden het in het nabijgelegen Nyeri te regelen maar behalve een mooie route daar naartoe leverde dat ons niets op.

Vlakbij Nairobi werd het drukker op de weg, de driebaans snelweg werd gebruikt door vele stinkende en zwart rokende Matatu busjes en vrachtwagens. Dit was NaiROKERI! Ondanks dat we eerder hadden gezegd dat we grote steden zoveel mogelijk zouden vermijden viel deze stad ons mee. Het was geen mooie stad maar wel vrij overzichtelijk en er was veel verkrijgbaar. In de buurt van het immigratiekantoor was het lastig parkeren. We vonden een mooi plekje voor de auto bij een luxe hotel met bewaking en net als in Dubrovnik kreeg de auto een mooiere verblijfplaats dan wij. Na een strenge toespraak van de secretaresse van de immigratie officier over waar wij wel en vooral niet mochten wachten waren we welkom op het hoofdkantoor en kregen wij de benodigde stempels en was alles weer in orde. Het was tijd voor nog meer verwennerij voor de auto: hij werd gewassen, kreeg nieuwe olie en remblokjes en bovendien verving Ray de vacuumpomp. Onze IbeX zag er weer stralend uit!

Ons avondje uit met een aantal medereizigers en locals leverde bijna een cultuurshock op: was dit nog steeds Kenia?! Havanna, een hippe bar waar allerlei drankjes en cocktails geschonken werden en waar trendy muziek klonk maar waar we ook ontzettend lekkere visgerechten gegeten hebben. Wij zagen er wat simpel uit in onze (schone!) reiskleding tussen alle opgedirkte dames in strakke korte jurken en heren met hun merkkleding en stoere zonnebrillen. Ongeveer de helft van de bezoekers was blank, de meeste waren gemengde stellen. Deze keer dus niet vlak na zonsondergang ons bedje in: het was party-time!

Lily Pond Arts Centre
2 Lily Pond Atrs Centre-004tNa onze terugkomst uit Nairobi besloten we weer langs Lily Pond te gaan. Hier werden we uitgebreid welkom geheten en kregen we zelfs een kampeerplekje in de schitterende tuin aangeboden, dat sloegen we niet graag af! De maan en de vele sterren wierpen hun licht over de vijver van waaruit de kikkers een prachtig concert lieten horen. De vele waterlelies waren inmiddels gesloten dus werd het ook voor ons tijd om ons daktentje weer op te zoeken.

Wij werden gewerkt door de eerste zonnestraaltjes en het vrolijke gefluit van de vele vogels. Toen Wendy hoorde dat er een yogales op het terras gegeven zou worden kon ze de verleiding niet weerstaan om mee te doen en het lichaam weer even lekker te bewegen en te strekken. Het was heerlijk maar viel niet mee na zo weinig training in de afgelopen maanden…

Foto album Kenia centraal:


Door naar het Samburu National Park in Kenia….