Kenia

28 juni – 3 juli 2013
Het touw wat de landsgrens markeerde werd neergelaten, met inmiddels 17.000 km op de teller sinds we uit Nederland vertrokken reden wij Kenia binnen. 1) Turkana route met de groep-036t
Ronde hutten gemaakt van riet, gekleurde lappen en plastic zakken vormden kleine dorpjes. Sommigen huizen schitterden in de zon, deze hutjes waren bedekt met golfplaat wat kunstig in een ronde vorm gebogen was. Erg waterdicht zag het er echter niet uit. Kinderen speelden rondom de huizen, vele jongetjes waren naakt of droegen een tshirt of short.

We vonden een mooi kampeerplekjes aan het meer: Lake Turkana. Grote bomen gaven ons wat schaduw. Al snel hadden de kinderen ons gevonden. In tegenstelling tot de Ethiopische kids bleven ze eerst nog iets op afstand maar volgden iedere beweging. Toen we een spelletje Jeu de Boules gingen spelen kwamen ze dichterbij en raapten ze maar wat graag de ballen voor ons op. Hoewel ze de spelregels niet helemaal leken te begrijpen juichten ze iedere keer enthousiast als het spel afgelopen was. 1) Turkana route met de groep-063tToen Ray ze wat filmpjes van ons bezoek aan de apen en de onderwaterwereld liet zien was het helemaal feest: zeker 20 kinderen schaarden zich om de auto om een glimp van de computer op te vangen en alle handjes zwaaiden enthousiast terug toen Wendy onderwater richting de camera zwaaide. In afwachting van de motorrijders die wat later aan zouden komen vertrokken we naar een beter zichtbare plek, een lege rivierbedding. De groep belangstellenden Kenianen groeide, toen de jongens aankwamen bestond de groep inmiddels uit zeker 35 kinderen en een stuk of 15 volwassenen die allemaal erg benieuwd waren naar deze mzungu’s (blanken).

Lake Turkana route
3)Lake Turkana met Annelieke & Ronald-192tTijd om met het gehele convooi te vertrekken, de motorrijders voorop en wij als bezemwagen daar achteraan. Er stond ons een zeer afwisselende tocht door de natuur te wachten, weg van de bewoonde wereld. Het pad wat we volgden bestond soms uit niet meer dan een vaag bandenspoor. Grove keien werden afgewisseld met zeer fijn en mul zand wat vooral voor de motorrijders een hele opgave was en waarbij ze dan ook regelmatig onderuit gingen. De omgeving kleurde van dor geel naar fris groen met rood zand. Af en toe zagen we helder gekleurde vogels en passeerden we lege rivierbeddingen. Na een flink aantal uren rijden waarbij we eigenlijk maar nauwelijks kilometers afgelegd hadden besloten we een volgend kampeerplekje te zoeken. Helaas lukte het deze keer niet om helemaal met de auto’s bij het meer te komen maar al wandelend kwamen we er toch om een duik nemen en ons op te frissen, ondertussen goed oplettend op de krokodillen…
Ons kampvuur zag er geweldig uit en al snel kregen we weer bezoek van nieuwsgierige Kenianen die een heerlijk bordje eten niet graag afsloegen. Een onrustige nacht met harde windstoten volgde maar onze tent hield dapper stand.

1) Turkana route met de groep-210tHet landschap langs het meer werd heuvelachtiger, de ondergrond veelal donkerbruin met lage bomen. Wij doorkruisden inmiddels het Sibeloi National Park. Daar zagen we de eerste wilde dieren; een groep hartebiesten graasden in het dorre gras en keken ons wat verstoord aan. Bij onze volgende kampeerplek zagen we ook zebra’s en vanuit het meer werden we in de gaten gehouden door pelikanen, krokodillen en een groot nijlpaard. Gelukkig vond het nijlpaard een andere prooi, het was indrukwekkend om dit enorme dier door het water te zien rennen op slechts 10 meter afstand!

Marsabit
Aan het einde van deze route splitsten onze wegen zich: de groep ging door naar Loyangalani terwijl wij een uitstapje maakten naar Marsabit om onze vrienden Annelieke en Ronald op te zoeken. We kozen voor de route via North Horr hoewel dit achteraf een slechte keuze bleek te zijn. De weg was verschrikkelijk slecht, de omgeving vrij saai en grauw. De weg bestond voornamelijk uit grove keien en rotsen wat een enorme aanslag op onze auto betekende. Onderweg stopten we voor een overnachting maar dit onherbergzame gebied leende zich niet echt voor een mooie kampeerplek, een onrustige nacht volgde. In totaal waren het 13 zeer vermoeiende uren voor Ray voordat we eindelijk heelhuids in Marsabit aankwamen.

Ronald en Annelieke zouden vanaf Nanyuki naar Marsabit komen. Wij zochten een plekje op het dorpsplein zodat ze onze auto duidelijk zouden zien. Met een drankje in de hand zaten we voor op de motorkap. Dit gaf duidelijk aanleiding tot contact, we hadden vollop aanspraak. Opvallend was dat de mensen in Kenia het leuk vonden om gewoon wat met ons te kletsen, dit deed ons weer aan Sudan denken, ontzettend leuk!
3)Lake Turkana met Annelieke & Ronald-028tMensen in prachtige klederdrachten, rijk versiert met kralen, armbanden en brede kettingen, veren en andere hoofdtooien. Dit waren mensen van de stammen uit de omgeving. Helaas waren deze mensen erg verlegen en spraken ze geen Engels dus kwam de communicatie niet veel verder dan knikken en glimlachen en stiekum naar elkaar gluren: ze waren ook maar wat nieuwsgierig naar ons!

 

Loyangalani
Het was ontzettend gezellig om onze vrienden weer te zien en lekker in het Nederlands bij te kletsen. Annelieke had een jaar in Kenia met de lokale bevolking gewerkt in haar functie als adviseur op het gebied van watervoorziening. 3)Lake Turkana met Annelieke & Ronald-124tRonald was nu gekomen om haar op te halen. Met elkaar zouden we nog een aantal gezellige dagen doorbrengen in Loyangalani, het zuiden van Lake Turkana. Via een prachtige route door de Chalbi woestijn reden we weer naar het westen. We verlieten het zeer stoffige Marsabit en reden langs de enorme kraters die omringd werden door talloze grote brokken lavasteen. De kleinere zwarte stenen op het veld leken op een net omgeploegd akkerland, dit was echter minder vruchtbaar. De ronde keien op de weg klonken als een stromende rivier toen we er overheen reden. Zwaar bewapende herders bewaakten hun kuddes geiten en kamelen. Het zwarte landschap ging over in fijn rood zand, later aangevuld met grote witte vlakken. Het rood en wit vermengde zich en een zalm roze landschap vormde een prachtig contrast met de blauwe hemel en de helder groene bomen. We passeerden het traditionele dorp Kargi en ook hier zagen we weer veel vriendelijke mensen met prachtige decoraties. We volgden de tracks, deze waren niet altijd even goed te zien in het fijne zand maar dankzij onze gps en kompas slaagde we er goed in, wij padvinders die meestal verdwalen krijgen het steeds beter onder de knie. Onderweg kwamen we dikdiks, struisvogels en antilopes tegen, een geweldige route!

Het was heerlijk om door het zand te rijden, dankzij onze woestijn ervaring in Egypte gleden we soepel en vloeiend door het zachte zand. Af en toe werd ons zicht belemmerd door enorme stofwolken die ons inhaalden en de auto een terracotta coating gaven en het interieur van een extra stoflaag voorzag. 3)Lake Turkana met Annelieke & Ronald-050tWat zag de auto er uit na deze rit! Het rode zand werd vervangen door een wit duinlandschap, compleet met duingras en voor ons rees een grote berg op: de Nyiru Mountains. Weer kwamen we in het zwarte vulkaan landschap terecht, dit vormde een prachtig contrast met het helder turkooise Turkana meer wat we verderop zagen liggen. Bij Palm Shade Camp vonden we een lekker plekje en genoten van de zon en de gezelligheid, een minivakantie tijdens onze reis!

Foto album Turkana en Marsabit:


Door naar centraal Kenia….