Vanaf woensdag 1 mei 2013
De tickets voor de bootovertocht van Turkije (Iskenderun) naar Egypte (Port Said) hadden we in ons bezit, de Carnet de Passage en verzekering golden vanaf nu ook. Kortom: wij waren klaar voor de echte overtocht naar Afrika!
’s ochtends nog even gebeld met het reisburo hoe laat we er moesten zijn. ‘Nee…. de ferry gaat vandaag helemaal niet, misschien morgen… bel nog maar aan het einde van de dag, wellicht weten we dan iets meer…’ Ok, nog een extra dagje in Arsuz, mooie tocht langs de kust gemaakt.

Donderdag: de boot zou vandaag vertrekken! Wij waren om 9:30 uur keurig op tijd bij het reisburo. Zowel binnen als voor de deur was het helemaal afgeladen met andere reizigers met erg veel bagage. Complete huisraad inclusief grote potten olijven en ingemaakte groenten lagen naast de tapijtrollen, grote zakken en tassen. Vrouwen in bedekte kleding bleven binnen met de kinderen terwijl de mannen (waarvan sommigen met lange jurken aan) een plekje in de schaduw in het gras gevonden hadden. Langs de stoeprand stonden twee Landrover Defenders en een Toyota Landcruiser te wachten, behorende bij de zes toeristen die deze overtocht zouden gaan maken. De jongens van de Toyota hadden we op de camping al ontmoet, de Zwitsers van de andere Defender nog niet. Wij kregen een fixer toegewezen: deze jongen zou ons helpen bij de haven. De witte auto die we moesten volgen op weg daarnaartoe hebben we helaas nooit gevonden maar gelukkig hadden Bernard en Drew een andere man in de auto meegekregen die de weg kon wijzen (deze man kreeg later de bijnaam 5 minutes), dus zo kwamen wij om 11 uur bij de haven aan. Hier begon het wachten. Onze paspoorten en kentekenbewijzen werden ingenomen en gingen vervolgens van persoon naar persoon tot ze volledig uit het zicht waren verdwenen. Met handgebaren werd duidelijk gemaakt dat we 5 minuten rustig moesten wachten op een volgend teken wat ruim een uur later kwam: weer 5 minuten, tijd is een rekbaar begrip! Eindelijk kwam er beweging, we mochten ons melden bij het eerste kantoortje. Een aantal mannen hingen voor de deur, verder weinig actie. Om wat onduidelijke redenen werden we doorgestuurd naar de volgende stop verderop het terrein, richting het schip. De drie reisautos maakte een sprongetje van blijdschap, ze mochten weer rijden! Helaas… slechts 500 meter, waarna ze keurig in het gelid gingen staan met hun stoere uitstraling. De uren gingen voort, de 5 minutes man werd vervangen door de 1 uur man die wat dichterbij de werkelijkheid bleek te staan hoewel hij dit tijdsbestek wel meerder malen heeft herhaald. Degene die we voor het laatst met onze paspoorten hadden gezien bleef rondjes rijden over het terrein, druk bellend en gebarend.

Een aantal personenautos sloot zich bij ons aan. Afgeladen met bagage, bij een flink aantal kon de kofferbak met geen mogelijkheid meer afgesloten worden en om die reden werd de auto gewoon voorzien van een heleboel tape. Het type bagage liet zich gemakkelijk raden: huisraad. De kentekenplaten van deze autos toonde ons hun afkomst: het buurland Syrie. Dit waren geen toeristen maar vluchtelingen! Grote groepen families in verschillende generaties op weg naar Egypte op zoek naar een beter leven. Slechts een klein aantal van de reizigers had de luxe om een auto mee te nemen, verruit de grootste groep waren de mensen die met de volgestouwde busjes waren aangekomen. Een ding hadden ze allemaal gemeen: hun vriendelijke lach en opgetogen woord waarbij het feit dat we ze meestal niet verstonden geen belemmering voor ze was, met gebaren en lachen probeerden ze ons dingen duidelijk te maken. We ontmoette een jongen van een jaar of 17 met een open en stralend gezicht. Hij vertelde dat hij alleen onderweg was, de rest van het gezin had hem de gelegenheid gegeven om het oorlogsgeweld te ontvluchten. Of ze hem kunnen volgen is op dit moment nog niet duidelijk. Dit maakte veel indruk op ons.

De uren gingen voort, het onderzoek met de speurhond  rond onze autos zorgde voor de nodige afwisseling. De zon bereikte haar hoogtepunt en ging onder. De vrachtwagen stroom met Turkse chauffeurs bleef maar aanhouden en langzaamaan werd de boot voller met deze groep die de overtocht maakte. Meerdere malen kregen wij de belofte dat we bij de laatste vrachtwagen aan mochten sluiten. Om 21:30 uur stonden wij nog steeds op dezelfde plek, wachtend op instructies toen een Syrische reiziger die wat engels sprak kwam vertellen dat de keuken op de boot bijna zou sluiten dus als we nog iets wilden eten moesten we snel zijn. Gelukkig mochten we wat eten mee naar buiten nemen zodat wij ons diner bij de autos konden eten, wij wilden uiteraard voorkomen dat de boot zonder onze autos zou vertrekken!! Om 23:00 uur, inmiddels 36 uur na de oorspronkelijke vertrektijd kregen we eindelijk het teken, we mochten de boot op! We werden tussen de vrachtwagens geplaatst en hoefden gelukkig niet tot het allerlaatst te wachten. Uiteindelijk bleek het nog tot vrijdagochtend 6 uur te duren voordat de trossen los gegooid werden en we koers zette naar Afrika maar wij waren binnen! Terwijl de meeste Syrische mensen een slaapplaats op de grond of op de banken hadden gevonden werd ons als enige toeristen een 2 persoonskamer met eigen badkamer aangeboden voor de helft van het geld. Oorspronkelijk hadden we besloten geen cabin te boeken aangezien het een behoorlijke meerprijs op deze toch al dure overtocht betekende maar na zoveel uren wachten klonk een bed toch wel erg aantrekkelijk, de reis van ca 20 uur moest tenslotte nog beginnen… Op het dek zaten nog een aantal Syrische ‘vrienden’ die ons gastvrij uitnodigde deel te nemen aan hun waterpijp. Dit laatste hebben we afgeslagen maar nog wel een tijdje via lach en gebarentaal met ze gekletst waarna wij lekker ons bedje inkropen. Het waren vooral de mannen die contact met ons zochten, de vrouwen keken vanaf een afstandje toe maar naarmate de reis vorderde kwamen er steeds meer vriendelijke blikken en voorzichtige groeten in de richting van Wendy nadat er eerst gechekt werd of hun man niet meekeek.

Na 23 uur varen bereikten we zaterdagochtend om 5 uur de haven van Port Said, Egypte. Vervolgens nam het nog zon 7 uur (!) in beslag maar toen kregen wij ons paspoort met visa terug en mochten we de boot verlaten. We namen afscheid van onze Syrische reisgenoten en wensten elkaar een mooie tijd in Egypte toe, voor ons slechts tijdelijk, voor hen een nieuw begin. Al snel kregen we ons volgende wachtplekje aan de kade toegewezen. Ook de Toyota sloot zich bij ons aan en het invullen van formulieren en de check van de chassinummers kon beginnen. Een zeer lenig mannetje kroop onder en bijna in de motorkap om de benodigde nummers te pakken te krijgen. Het wachten was nog niet voorbij, just another 5 minutes… dit werd uiteindelijk nog ongeveer 5 uur in de zon tussen alle stinkende vrachtwagens aan de kade. Maar: weer een stapje verder… we werden over het haventerrein gelootsd waarbij het vooral een opgave was om het overige verkeer en wandelaars te ontwijken. De auto kreeg een veilig plekje in de garage, wij werden met een taxi bij een zeer eenvoudig (lees oud en vies..) hotelletje afgezet. De inklaring zou zondag verder afgehandeld worden. Wij waren in Afrika aangekomen, nu de auto nog!!

Wij wandelden door Port Said, een stad met veel vergane glorie. Oude gebouwen zijn totaal verwaarloosd en chaos en smog overheerst. Net als Turkije is dit een islamitisch land. Opvallend was het sterke kledingcontrast bij de vrouwen. Hoewel vrijwel alle dames een hoofddoek droegen had de ene groep daar vrij nauw sluitende kleding bij aan terwijl de anderen helemaal in het zwart gekleed waren, compleet met handschoenen. Slechts hun ogen waren zichtbaar. Ook in deze stad hoorden wij meerdere keren per dag de oproep tot het gebed, door de ene luidspreker schalde het nog harder dan de andere. Een zwaar bewaakte kerk stond er vlak naast. Bernards verjaardag (de eigenaar van de Toyota) was de aanleiding om met elkaar uit eten te gaan, het werd een gezellige avond.

Zondag 5 mei inmiddels, weer een dag van af en toe ergens verschijnen en verder weer 6 uren wachten… Deze keer ging het om de bill of loading, de verzekering en de inklaring voor de auto. Gelukkig hadden we de gespecialiseerde fixer Eslam ingehuurd. Zelfs voor hem was het een hele klus, dit hadden wij nooit zo voor elkaar gekregen! Inmiddels waren we ruim 80 uur verder sinds we ons meldde in Iskenderun maar toen was het zover: we kregen de auto terug, voorzien van mooie Egyptische nummerplaten. We waren vrij om onze reis voort te zetten in Egypte!!

Foto album overtocht:

Overtocht Turkije Egypte