Zimbabwe – Mana Pools

22 – 25 December 2014
Wij vervolgden onze route door een zeer afwisselend heuvelachtig landschap vol groen en bomen. Dit was wel een heel ander gezicht dan de kale ontboste gebieden die we eerder op de reis in Ethiopië en Kenia tegen waren gekomen. De meeste mensen zwaaiden enthousiast naar ons. Als we alleen een zwabberhandje zagen begrepen we dat ze iets van ons wilden, hun zielige gezicht versterkte dit vermoeden. Sommige kids vroegen om sweets of wreven over hun (goed gevulde) buikjes.

Matabeleland
Op de markt deden we wat inkopen terwijl we aangestaard werden door de lokale bevolking. In het winkeltje kregen we een $ 2,00 biljet als wisselgeld, een nauwelijks gebruikt biljet in Amerika. t0 Lake Kariba_012Bij gebrek aan muntjes kregen we de Afrikaanse Rand. Zoals in vele dorpjes die we op de route tegenkwamen was ook hier een drankwinkel, ernaast zat een slagerij. Op de hoek verkocht een vrouw wat tomatie en ui. Zimbabwe bleek een vrij duur land te zijn maar omdat er niet zoveel verkrijgbaar was konden we ook niet teveel uitgeven gelukkig. Vele mensen liepen langs de kant van de weg, de vrouwen vaak met een baal rijst of aardappelen op hun hoofd. Sommigen droegen op deze manier een grote stapel brandhout.

Een vrij jonge agent hield ons staande, rijbewijscontrole. Hij staarde naar het roze kaartje en vond het verder wel prima. Een ander kwam aangerend, hij wilde graag in de auto checken. Omdat de beste man geen uniform droeg en ook zijn id niet kon tonen hield Ray hem een beetje op afstand. t0 Lake Kariba_009Uiteindelijk mocht hij een korte blik werpen op het interieur maar zijn gehoopte kerstbonus zat er echt niet in. Grote baobab bomen in de meest bijzondere vormen boden schaduw aan de wachtende mensen. Hoewel de meeste huisjes slechts een ronde kamer hadden kwamen we hier ook dubbellaag woningen tegen. Eigenlijk waren het meer paalwoningen, tussen de palen onder het huis bevond zich een schaduwplek met vuurplaats waar de kookpot pruttelde. Boven was een afgesloten ruimte, het daadwerkelijke huis.

Lake Kariba
Vanaf de heuveltop in de buurt van Binga zagen we het enorme meer al liggen. Aan de overkant de oevers van Zambia. Vissers stonden tot hun knieën in het water en wierpen hun hengels zover mogelijk uit. t0 Lake Kariba_019In de zon glinsterde de zilverkleurige vis die net gevangen was. Hoewel de temperatuur er zeker wel naar was namen we toch geen duik in dit meer. Enerzijds door de geur die uit het water opsteeg en anderzijds door de aanwezigheid van Bilharzia in het meer. We zagen meerdere slakjes op de kant liggen, de dragers van dit virus. Binga, een klein dorpje voorzien van een aantal lodges en campsites die allemaal boot- en vistochten aanboden en verder twee grote krokodillenfarms.

Hoewel we al langere tijd tussen de gaten door laveerde hield de asfaltweg hier echt op, een gravel zandpad lag voor ons verder het binnenland in. We stuiterden over de wasbord ribbels, een goede test voor onze schokbrekers die helaas niet alles op konden vangen. Vrolijk gekleurd wasgoed hing aan de waslijn, de tuintjes keurig aangeveegd en de huisjes gedecoreerd. Een meisje van een jaar of tien kwam hard aangerend, gevolgd door haar broertje van zes. t0 Lake Kariba_040-001Ze zwaaiden uitbundig naar ons, hun moeder keek vanaf de moestuin lachend toe. Een stuk verder stond een busje langs de kant, de vele passagiers waren inmiddels uitgestapt en keken toe terwijl de chauffeur met een handpomp in de weer was om de lekke band op te pompen. Ze hadden geprobeerd om het lek zo goed mogelijk te stoppen, een reservewiel hadden ze niet meegenomen. Onze compressor bood uitkomst om nog wat extra lucht toe te voegen waarna de bus zich weer op het hobbelpad waagde om zijn passagiers op de gewenste bestemmingen af te zetten, sommigen wel tientallen kilometers verderop.

t0 Lake Kariba_048Onder een afdakje lag een rij telefoons, even verderop stond zonnepaneel in de zon. Mensen stonden in de rij om hun telefoon bij dit bedrijfje op te laden. De zon begon te zakken, we hadden kramp in de polsen van het vele zwaaien en de oren waren het gerammel zat. Tijd om te stoppen dus. We vonden een mooi plekje op een vlakke rots dit zou vast geen modderplek worden. Nog een paar taxibusjes passeerden ons maar spoedig daarna trok de rust over het land en zette de avond in.

Mashonaland West
Een fietser kwam onze kant op. Zodra hij ons in de gaten kreeg stapte hij af en kwam vrolijk groetend naar ons toe voor een kletspraatje. Trots vertelde hij dat hij in het volgende dorpje woonde, net over de brug. Samen met zijn vrouw en dochtertje Unique. Daarna vertrok hij weer, hij had nog een aardig fietstochtje voor de boeg. Ook voor ons was het weer tijd om te gaan, over een slechte weg vol gaten en kuilen maar door een prachtige omgeving vol vriendelijke mensen.

‘Welcome to Chimtasha busstop’ stond er op het bordje. Waren we welkom bij de busstop of ook in het dorpje? De stenenbakoven brandde, hier werden bakstenen gemaakt. Niet langer alleen ronde maar ook hoekige huisjes verschenen langs de kant van de weg, sommigen nog wel gedeeltelijk afgesmeerd met een leemlaag. t0 Lake Kariba_044Bij het enige kruispunt wat we in ruim 200km tegenkwamen werd we gestopt door een agente in opleiding. Ze vroeg om het rijbewijs en nadat ze het uitvoerig bestudeerd had vroeg ze aan Wendy of haar naam soms Raymond was, de naam op het rijbewijs. ‘Nee hoor, die zit naast me, hij is de chauffeur vandaag’ was Wendy’s antwoord. Wat verward keek ze naar binnen en toen ze zag dat ons stuur aan de andere kant zat verscheen het schaamrood op haar kaken. Niet dat we dat konden zien door haar zeer donkere huid maar de blik in haar ogen verraadde genoeg. Snel stuurde ze ons door voordat haar meerdere haar vergissing in de gaten kreeg.

Mana Pools
Langs de grafietmijn reden we verder naar het noorden, de weg slingerde zich door het heuvelachtige landschap. Vanwege de scherpe bochten en de grote hoogteverschillen werden de remmen vooral door het vrachtverkeer veelvuldig gebruikt wat resulteerde in een branderige remmen lucht. Een aantal vrachtwagens had echter de snelheid niet onder controle kunnen houden en lagen gekanteld en soms geheel uitgebrand in de greppel naast de weg.

t1 Manapools_002Het geplande Chitake Camp was helaas niet bereikbaar vanwege de overstroming van de rivier dus gingen we op zoek naar een ander plekje om te overnachten. Onderweg haalden we ons permit op om het national park Mana Pools in te mogen. Een klein zijpaadje voerde ons tussen de bomen door. De begroeiing hing half over het pad wat ons vertelde dat dit weggetje niet vaak gebruikt werd, alleen een olifant had zijn sporen hier achtergelaten. Een mooi en rustig plekje voor ons.

Een hard en hoog piepgeluid van de duizenden insecten in de boom deden denken aan een houtzagerij. Modderspatten kleurden de voorruit lichtbruin door de diepe plassen die de weg camoufleerden. Stuiterend over de gravelweg reden we van plas naar plas, iedere keer was het weer spannend hoe diep het zou zijn en hoe stabiel de ondergrond was. Het entree van Mana Pools National Park was echt overweldigend, t1 Manapools_032grote bomen wierpen hun schaduw over het landschap, eendjes en ganzen zwommen in de meertjes en impala’s huppelden door het groene gras. Een pumba familie met drie baby’s rende door het zand terwijl een eekhoorntje snel de boom in klom. Dit park zag er totaal anders uit dan welk ander natuurpark dan ook dat wij in Afrika bezocht hadden. Eigenlijk had het veel meer weg van het Vondelpark of het Westbroekpark. Op zoek naar het luipaard op zijn zebra gestreepte picknick kleedje dus. Wat aapjes renden heen en weer terwijl de grote baas zich tegen de boomstam aan vleide en rustig om zich heen keek. De huid, slechts het omhulsel van een olifant, toonde aan dat er in dit gedeelte vermoedelijk ook gejaagd werd.

t1 Manapools_060Glibberend door de modder volgden we verschillende paadjes, op zoek naar diertjes. Een dikke hippo lag te badderen in een badje wat tijdens het droge seizoen waarschijnlijk helemaal niet bestond. Een olifant snoepte van de waterzooi in het meer, zijn huid kleurde diep donker grijs door het water. Toen hij zich daarna aan de boom begon te krabben werd het voor ons tijd om te gaan, wij waren tenslotte geen krabpaal en brachten hem ook niet graag op het idee om het uit te proberen. De brug op de hoofdweg was gebroken, een detour er omheen dus. De detour splitste zich in verschillende moddersporen, het werd kiezen en gokken.

Alleen de ogen kwamen boven het water uit, een krokodil zwom rondjes. t1 Manapools_079Een grote soortgenoot lag op de oever van het zonnetje te genieten. Een klein aapje rende achter een bromvogel aan. Onhandig fladderde de grote vogel op terwijl hij nog rende op zijn dunne poten. Twee hyena’s loerden op de impala’s. De moeder nam haar kleine hertje onder haar hoede maar verder trokken ze zich niets aan van de jagers. Snel verloren de hyena’s hun interesse in de impala’s en vertrokken richting het open veld waar ook de drie grijze jakhalzen zich ophielden.

Feest
Vandaag was een speciale dag, Wendy’s verjaardag. Alle dieren in Mana Pools waren uitgenodigd voor een feestje. t2 Manapools_010De olifanten waren present terwijl de aapjes snel aangerend kwamen. De verschillende hondensoorten kwamen iets later. Helaas lieten de katten groot en klein het afweten, vermoedelijk droegen die een horloge met ‘African Time: whenever that may be’. ’s Nachts kwam de hippo nog even op bezoek bij de tent, luid smakkend sjokte hij voorbij.

Het kerstfeest veranderde in een modderfestijn maar dat wisten we nog niet toen wij om 5:00 uur, net na zonsopgang op pad gingen. t2 Manapools_025Een hyena stak op zijn gemakje de weg over toen wij voorbij kwamen. De jakhalzen rekten zich uit en een grote geeuw ontsnapte. We volgden de gatenkaasweg, ontweken diepe modderplassen zoveel mogelijk maar waren vaak genoodzaakt om met flinke snelheid door het diepe water te racen om zo snel mogelijk de overkant te bereiken terwijl de modder over de auto sloeg. Bij de offroad cursus hadden we geleerd: ‘Slow as possible, Fast as necessary’ maar wat we vooral niet wilden was middenin de diepe plas tot stilstand komen.

De achterkant van de auto brak heftig uit waardoor we dwars op het modderpad kwamen te staan. Oeps, dat was op het nippertje! We glibberden verder over het smalle pad, rechts en links loerden de zwarte prut naar onze banden. t1 Manapools_068Plotseling werd de weg onderbroken door een snel stromende rivier, verderop lagen de hippo’s te badderen. Aan de overkant zagen we de weg doorgaan. Deze oversteek durfden we echt niet aan, de oever bestond uit zwarte kleverige modder en in de rivier zwommen zeker krokodillen rond waardoor we de diepte niet op een veilige manier zouden kunnen peilen. Er zat niets anders op dan voorzichtig keren en een ander pad te kiezen.

De andere kant op was het net goed gegaan maar deze keer greep het noodlot toe. Wij glibberden van de weg af en de auto kwam in schuine positie tot stilstand. Wederom tot zijn assen diep in de modder. Er zat niets anders op dan onze kerstkleding te veranderen in ons modderpak en weer aan de slag te gaan. t3 Manapools vast in de modder_003Terwijl we de omgeving goed in de gaten hielden op naderende wilde dieren begonnen we met scheppen, graven en banjeren door de modder op zoek naar oplossingen. In tegenstelling tot ons eerdere modderavontuur waren hier wel wat boompjes en struiken in de buurt. Hoewel ze er redelijk dood en instabiel uitzagen doordat de termieten toegeslagen hadden besloten we een poging te doen met de lier. Stevig hield het struikje stand maar toen bleek het echter toch teveel. Met wortels en al werd de struik uit de grond getrokken terwijl de auto nog geen millimeter vooruit gekomen was.

t3 Manapools vast in de modder_021Hoewel de dode boomstam er in eerste instantie niet echt stabiel uitzag besloten we een poging te wagen. De boomband werd om de stam gelegd en de lier gestart terwijl wij onze duimen stevig vasthielden op een goede afloop. Kreunend en krakend onderging het boompje zijn lot en bood dapper weerstand terwijl de lier de auto centimeter per centimeter richting de boom trok. Dikke plakken modder werden meegesleurd door de wielen en trokken een diep spoor in de ondergrond. Opgelucht haalden we adem toen de auto op de drogere ondergrond getrokken werd, we hadden het gehaald! Dankbaar omhelsden we de boom die ons gered had.

Op zo’n vijf kilometer afstand van de campsite troffen we de auto van de rangers, vast in de diepe modder. Voor ons was dit een relatief simpel klusje, de sleepkabels lagen tenslotte nog los achterin. We knoopten de auto’s aan elkaar en dapper trok onze Landy de Toyota uit de prut.

Hoewel onze eerste kerstdag niet echt op een traditionele manier verliep keken we terug op een bijzondere dag vol nieuwe avonturen. t3 Manapools vast in de modder_024Voor dag en dauw waren we al in de weer. Ons kerstontbijt aten we ruim na het modderavontuur en bestond slechts uit een boterham met sandwich spread en hutekase en een kop thee. Als kerstdiner hadden we eerst een cranberry spoon, gevolgd door een verfrissende gepartitioneerde komkommer salade. Daarna Fussilli Italian style met gesauteerde ui en olijvenpesto. Oftewel: sap uit pak, gesneden komkommer met wat peper en azijn en pasta met pesto en ui. De nacht brachten we door op onze eerder gevonden wildkampeerspot in de vrije natuur. Kerst in reisstijl dus.

Foto album Zimbabwe Mana Pools:

Zimbabwe Mana Pools
Zimbabwe Mana Poolsdec 22, 2014Photos: 34
 

We verlaten het noorden van Zimbabwe en rijden naar de hoofdstad Harare….