Zimbabwe – Chimanimani

1 – 9 April 2015
Oeps… we waren iets te lang in Botswana gebleven, ons visum was verlopen… Bleek dat we maar een 5-daags visum hadden gekregen terwijl we om een 30-daags hadden gevraagd. Gelukkig zag deze beambte het door de vingers en kregen wij onze exit-stempels zonder boete. Zimbabwe in was nog een heel gedoe, van het kastje naar de muur en een papiertje hier, betalen daar, stempel zus en handtekening zo. t2 Nesbitt Castle_012Hoeveel mensen kan je aan het werk zetten om reizigers de benen uit hun lijf te laten lopen?! Na een check van onze paspoort werden we ebola vrij verklaard, een medische keuring kwam er niet aan te pas. De route achterop de auto werd met een mengeling van veel bewondering maar ook ongeloof bekeken. De inhoud van de auto moest gecontroleerd worden maar de boxen voorzien van kaartjes en familiekiekjes deden weer wonderen, het werd al snel duidelijk dat het ons huisje was waarop een grondige check achterwege bleef. Nog geen 100mtr verder stond de eerste politiepost, gevolgd door nog een stuk of 10 de volgende 30km. Al kletsend kwamen we er door, iets waar we inmiddels handigheid in hadden gekregen.

Matobe
We verlieten de asfaltweg en onmiddellijk veranderde de omgeving en de sfeer. Ezel karretjes sjokten over het gravel, mooi gedecoreerde lemen hutjes met kunstig gemaakte rieten daken en zwaaiende kinderen langs de kant. Enorme cactusbomen sierden de tuinen, geflankeerd door bloeiende struiken in cerise, geel en oranje.

t1 Matopo NP_061Indrukwekkende rotsformaties sierden de omgeving van Matobe NP, enorme keien kunstig opgestapeld als legoblokken. Tussen de rotsblokken door kregen we een glimp te zien van de helder blauwe hemel de doorkijkjes vormden kleine schilderijtjes in het landschap. Ronde keien balanceerden op de rots als een schaaltje vol smarties, compleet met een gezichtje. De rotskleuren varieerden van wit via geel naar rood-oranje en bruin en staken mooi af tegen het heldere groen van de bomen. hippo’s lagen lekker te badderen in het meertje bij de dam, ondertussen genietend van het zonnetje op hun kop.

t1 Matopo NP_001Plotseling staken twee rhino’s hun neus boven het hoge gras uit. Even verderop kwam er nog eentje aangesjokt, net als broeders zonder de kenmerkende horens op de neus. Kleine stompjes waren de stille getuigen van waar eens de horens van deze geknotte neushoorns gezeten hadden. Alle drie de dieren bleven als versteend staan, starend naar de auto. De vierde leek diep in gedachten nog na te genieten van zijn zandbad toen hij onze kant op wandelde, zijn rug was rood gekleurd. Wat verschrikt keek hij op toen hij ons in de gaten kreeg om vervolgens weer in het hoge gras te verdwijnen.

t1 Matopo NP_084Apen renden over de vlaktes en klipspringers sprongen behendig van het ene klippie naar het andere over. De zon liet de rotsen goudgeel glanzen, her en der sprankelde wat pyriet in de stenen. Talloze helder gekleurde vogeltjes zongen het hoogste lied in dit bijzondere natuurgebied. Wij zochten een kampeerplekje langs de dam en werden verrast door onze buren, eveneens overlanders. Belinda en Markus hadden een iets andere route gekozen (via Azië) en waren inmiddels een jaartje onderweg vanuit Nederland en hadden net als wij Cape town als eindbestemming dus genoeg gesprekstof voor de avond.

Bulawayo
Het Nesbitt kasteel stond in al haar glorie wat verscholen t2 Nesbitt Castle_010in de bosrijke omgeving. Grove rotsblokken in sierlijke rondingen, voorzien van kantelen en sculpturen deden denken aan vervlogen tijden met ridders aan de poorten maar zo oud was het bouwwerk echter niet. Mooi gedecoreerde stijlkamers gaven een duidelijk beeld van hoe de rijke familie daar slechts 100 jaar geleden gewoond had.

Via het oude stadscentrum waarvan helaas niet alles meer in even goede staat bleek te zijn bereikten wij het oude treinstation uit 1900. Toen vanaf 1890 Zimbabwe een grote economische groei doormaakte ontstond er ene grote behoefte aan vervoer, wegen en auto’s waren er nog niet. t3 Bulawayo Railway Museum_041Goederen vervoer vond plaats over het spoor, als eerste via het traject van Mafikeng tot aan Bulawayo in 1897, al snel gevolgd door bestemmingen als Mutare, Harare en de Victoria Falls. Rhodesia Railways bezat locomotieven gedreven door stoom, diesel en elektriciteit, een aantal daarvan sierden nu het museum. Een luxe treinwagon compleet met eetkamer en keuken maar ook slaapkamer en een ligbad in de badkamer vormde het privé hotel voor Cecil Rhodes. Na zijn overlijden werd het lichaam in deze trein vanuit Cape town naar Bulawayo vervoerd om later in Matope begraven te worden. Wij klauterden in de treinstellen, waanden ons even de machinist maar even later voelden we ons de welgestelde treinpassagiers. Omdat de treinen hier in Bulawayo hun eindbestemming bereikt hadden besloten wij maar weer verder te reizen met ons autootje.

Great Zimbabwe
Via een prachtige route door de heuvelachtige omgeving bereiken wij onze volgende bestemming. Veel mensen waren net als wij onderweg, sommigen bepakt en bezakt wachtend op de taxibus. Mensen zagen er op hun best uit, het was pasen tenslotte. Langs de weg werden Baobab vruchten verkocht, de zoete schuimachtige vrucht had een anijs gelijkende smaak en werd door de locals meestal met warme melk gedronken.

Wij deden de grote ‘Zim-klim’ om het bouwwerk van de ‘Zimca’s’ te aanschouwen, een berg stenen met een verhaal. Voor ons lagen de ruïnes van een oude stad in Zimbabwe, die ooit de hoofdstad was van een rijk dat zich mogelijk uitstrekte over wat nu t4 Great Zimbabwe_012Zimbabwe en Mozambique is. De stad Great Zimbabwe dateert van de periode tussen ca. 400 en 1450 na Chr., en bood in zijn glorietijd plaats aan ongeveer 18.000 inwoners. De ruïnes lagen verspreid over een groot gebied maar waren vooral geconcentreerd in drie centra: het heuvelcomplex, het valleicomplex en de grote omheining. Door de goudhandel met de Swahili zou de stad zijn uitgegroeid tot groot handelscentrum compleet met een religieus en politiek centrum. Onduidelijk is waarom de stad is opgehouden te bestaan. Aangenomen wordt dat door de groeiende bevolking en aanhoudende droogte de mensen op zoek moesten gaan naar groenere gebieden. Behalve de muren zelf is er weinig meer te vinden omdat het gebied in de negentiende eeuw uitvoerig is geplunderd door gelukzoekers en schatgravers.

De grote omheining bestond uit een in ovale vorm gebouwde muur, ongeveer 225 meter in omtrek en 11 meter hoog. Op sommige plaatsen was de muur 5 meter dik. De muur werd tegen de klok in gebouwd. t4 Great Zimbabwe_009Volgens de wetenschappers was het begin van de muur wat rommelig in elkaar gezet, maar naarmate de bouwers vorderden werd hun techniek beter en was de muur mooier afgewerkt. De muur werd op het eind steeds dikker en hoger. Of was het juist andersom en werd men naar het einde steeds slordiger en raakten de stenen op? Zowel het heuvelcomplex als de grote omheining zijn waarschijnlijk gebouwd als koninklijke en religieuze gebieden maar er wordt aangenomen dat er niet echt een concreet bouwplan was. Men vermoed dat de Great Enclosure bedoeld was als woningcomplex voor de koning, zijn vrouw en de oudste vrouwen van de stam. In de stad waren tevens een aantal stenen huizen te vinden. In het Shona wordt grote stenen huizen vertaald met ‘Dzimba dza mabwe’, wat vermoedelijk de oorsprong is van de landsnaam Zimbabwe.

t5 Chimanimani_025Mutare
Een schitterende route door de bergen richting Mutare, vriendelijk toegezwaaid door talloze mensen, zowel kinderen als volwassenen. Er heerste een grote drukte bij de Christian Church, duizenden mensen hadden zich op het veld verzameld, velen brachten hun tentje mee wat voor vrolijke kleuren zorgde tussen de veelal in het wit geklede mensen. Was dit een religieus feest of het locale Paaspop festival?!

Bij het betreden van de stad werden we aangehouden door de politie, op zoek naar wapens en munitie. Toen wij aangaven geen wapens te bezitten wilden ze het eigenlijk niet geloven en bleven daarom de vragen eindeloos herhalen. t5 Chimanimani_034Of we anders maar de cocaïne aan wilden geven, die hadden we vast wel. Weer ontkenden wij stellig. Nog net op tijd konden we ze overtuigen en hoefde de auto niet helemaal leeg en doorzocht te worden, iets waar we echt niet op zaten te wachten! In de stad aangekomen werd het tijd om te tanken. Terwijl de ene tankbediende een kletspraatje met Ray begon hing zijn collega de slang vast in de tank waarbij hij strategisch voor de meter ging staan. Ray was echter zeer opmerkzaam en zag dat het bedrag van de vorige klant nog open stond op de meter, vanaf daar wilden ze vrolijk doortellen. Dat feest ging echter niet zomaar door.

De reden om via Mutare te rijden was om langs het consulaat van Mozambique te gaan voor een visum. Aangezien we van plan waren om een kleine grens over te steken wisten we niet zeker of we het aan de grens konden krijgen. Voor de zekerheid dus maar langs het consulaat maar net als vorige keer in Harare was de ambassade gesloten. Nu niet vanwege de kerst maar een verlengde paasvakantie. Omdat Mutare nou niet echt onze favoriete bestemming was besloten we het er maar op te wagen en de paasvakantie niet af te wachten.

t5 Chimanimani_017Chimanimani
Een dik wolkendek lag over de bergtoppen, even later reden we door een enorme mistvlaag en verloren we het uitzicht over de zeer groene omgeving. De gravelroute ging over in een glibberig modderpad compleet met plassen, de rode modder spatte ons om de oren en kleurde de auto.Wat verbaasd keken de koeiendrijvers ons aan, wij hadden duidelijk weer niet echt de gebruikelijke route gekozen maar genoten van de grote variëteit aan begroeiing in alle kleuren groen.

Plotseling eindigde de weg in een klein en schijnbaar verlaten dorpje. Nog net zagen we iemand tussen de huisjes wegschieten, hij wilde zich niet aan ons vertonen, vermoedelijk was de taalbarrière hier debet aan. Een oudere dame beheerste ook het Engels niet maar met de internationale taal van gezichtsuitdrukkingen en handgebaren leidde ze ons naar de juiste route. t5 Chimanimani_064Glibberend door de modder zigzagden we door de bergen, waarbij de steile afgrond af en toe angstvallig dichtbij kwam. Dit leek wel heel erg op de Deathroad in Bolivia hoewel het daar toen lang niet zo glad was als nu. We stippelden een route uit hoe we de volgende modderpoel zouden doorkruisen maar alle planning ten spijt. De auto koos zijn eigen pad waarbij de achterkant een aantal keren uitbrak en ons bijna een hartverzakking opleverde. Na ongeveer drie uur rijden, oftewel 35km in afstand, werd de weg beter en betrof het vooral gravel en diepe plassen maar kwam het echte modderavontuur ten einde.

t5 Chimanimani_060De schapen, kippen, ganzen en kleine katjes scharrelden door de tuin van het Farmhouse. Op de achtergrond zagen we de indrukwekkende bergtoppen stralen in de zon. Een verdwaald kalfje loeide om zijn moeder, wat versuft keek hij om zich tot hij haar weer in het oog kreeg: ze graasde even verderop in de buurt van de paarden. Het knisperende haardvuur zag er vredig uit en met een muziekje en boek genoten we van een heerlijke ontspannen avond. Wij lieten een aantal van de vele reis indrukken nogmaals de revue passeren en realiseerden ons wederom hoe fantastisch het toch was dat we dit allemaal samen beleefden. Dit leventje beviel ons maar al te goed!

Foto album Zimbabwe Chimanimani:

Zimbabwe Chimanimani
Zimbabwe Chimanimaniapr 2, 2015Photos: 30
 

Tijd om weer een grens over te steken, deze keer naar Mozambique – Vilanculo….