Tanzania – Iringa

6 – 10 januari 2015
Even wat stempels en formuliertjes invullen en het was weer gepiept: ‘Karibu tena’, welkom terug in Tanzania. Eindelijk slaagden we er ook in om een Comesa auto verzekering af te sluiten voor de komende Noord Afrikaanse landen, een hele opluchting. Toen we de bewaker een stuk brood toestaken omdat hij aangaf veel honger te hebben werd hij vrolijk uitgelachen door zijn collega’s. Wat onzeker nam hij een hap hoewel hij liever een gevulde beurs had gehad dan een volle mond.

‘Weg – weg – omstandigheden’
Een prachtige omgeving langs groene theeplantages en maisvelden volgde. Via een gravelweg kwamen we tussen de bananenbomen terecht. t1 Mbeya_003Een man was bezig om zijn fiets vol te laden met enorme trossen groene bananen, de fiets kreunde onder het zware gewicht. Huisjes lagen verscholen tussen de bomen en nieuwsgierig kwamen de mensen naar buiten toen ze het geluid van onze auto hoorden. Deze weg werd duidelijk niet vaak bereden, zeker niet door toeristen. Begrijpelijk gezien de wegomstandigheden: voorzichtig manoeuvreerden we tussen de gaten en kuilen door, ondertussen de diepe greppels aan de zijkant in de gaten houdend. Een brommer rijder keek ons wat vreemd aan, waren we soms verdwaald? Nee hoor, we kozen graag een route ‘off-the-beaten-track’. Hoofdschuddend liet hij ons gaan.

De weg werd slechter, de gaten werden dieper, het regenwater had haar sporen getrokken en het wegdek in tweeën gespleten. De voorwielen hadden hun spoor gevonden naar de andere kant maar de achterwielen t2 Iringa_005slaagden er niet in hetzelfde pad te volgen. Glibberend brak de achterkant uit en schoof regelrecht in de kloof in de weg. De achteras kwam met een klap op de grond. De wielen begonnen te spinnen en waren hun grip verloren, we zaten vast. Terwijl wij aanstalten maakten om grote stenen en rotsblokken te verzamelen stopte een voorbijganger. Resoluut wierp hij zijn jas en tas in de struiken en dook onder de auto om de stenen netjes te ordenen en zo een stevige bodem te creëren. Ondertussen stroomde het van de regen maar dat deerde hem niet. Dankbaar gaven wij hem nog wat stenen aan en voorzichtig lieten we de auto zijn weg zoeken. Millimeter voor millimeter kroop de auto het gat uit, aan de voorkant brokkelde nog een extra stuk van de weg af maar toen kwam hij veilig op het juiste wegdek terecht, het was wederom gelukt! Dankbaar namen we afscheid van de man en met de fles Stoney frisdrank stevig onder zijn arm geklemd zwaaide hij nog eenmaal en wandelde richting het dorp.

Als een dikke deken hing de nevel over de bergtoppen. De zon deed hard haar best om er doorheen te breken en de temperatuur iets te laten stijgen. Een prachtige route door een helder groene omgeving volgde. Hoewel we inmiddels het gravelpad hadden verwisseld voor asfalt wilde dat niet zeggen dat we onbekommerd vaart konden maken. Het vele vrachtverkeer had diepe sporen in het asfalt getrokken. Regelmatig voorkomende hoge temperaturen in combinatie met een slechte kwaliteit asfalt en veel (hard remmend) zware vrachtwagens waren hier debet aan. t1 Mbeya_026De specifieke geur van verbrand rubber en rokende remmen hing in de lucht. Omdat de wielbasis van de vrachtauto’s breder was dan onze land Rover was een goede stuurbeheersing van belang om niet teveel door de sporen heen en weer geslingerd te worden. Onze Ibex was niet de enige die hier last van had, hier in Tanzania reden opvallend veel Defenders rond. De meeste een flink aantal jaartjes ouder en veelal in de pick-up versie. Vriendschappelijk staken de bestuurders hun hand op, een leuke gewoonte die we al op veel plaatsen tegen waren gekomen. Even verderop stonden een aantal jerrycans opgesteld naast de vrachtwagen. Moeiteloos stroomde de diesel uit de grote tank in de jerrycans, klaar voor de verkoop op de zwarte markt. Ach, zolang het niet meer was dan 10 liter illegaal afgetapte diesel per dag viel het allemaal wel mee was de opvatting van een lodge eigenaar. Ook haar bedrijfsauto was regelmatig slachtoffer van deze diefstal.

Ibex aangereden
Slechts 345 kilometer verwijderd van een geweldige 80.000 ongeschonden kilometers door Afrika en Zuid Amerika is onze Ibex vandaag aangereden. We reden op de weg van Mbeya naar Dar Es Salaam. Een smalle tweebaans snelweg met een grote hoeveelheid vrachtverkeer en talloze kleine dorpjes vlak langs de rand van de weg.

De maximum snelheid is 80 kilometer per uur maar vrijwel iedereen rijdt 100. Alleen de overbeladen oude trucks rijden slechts 50 waardoor er veel gevaarlijke inhaalacties zijn. In de dorpjes mag je niet sneller dan 50 kilometer per uur en om dat ook zo te houden zijn er politie stops, snelheidscontroles en algehele voertuig controles. t2 Iringa_100Na de 14de controle in 320 kilometer gepasseerd te zijn werd de weg eindelijk breder en had berg op zelfs inhaal stroken. Er was niet veel vrachtverkeer op dat moment en totaal geen tegenliggers. Ondanks al deze ruimte haalde het kleine taxibusje ons in met aan de zijkant een tussenruimte van 30 centimeter. Zodra hij voor ons schoot raakte hij onze voorkant. Wij seinden en gebaarde naar de kant te gaan maar de man gaf gas en ging er vandoor. Luid toeterend zette Ray de achtervolging in. Onze Ibex is niet bepaald snel maar de taxi maakte de fout om door de berm de snelweg af te schieten en op een semi offroad gravelweg met diepe gaten en plassen verder te racen.

Dom, dom, dom. Daar is de Ibex natuurlijk wel sneller. Tijdens een wilde rit ging de man steeds defensiever rijden en probeerde heftig slingerend ons niet te laten passeren. De vaart zat er goed in toen de taxi ineens weer afsloeg terug naar de snelweg. Helaas was de Ibex daar wat langzamer maar net snel genoeg om de auto te blijven volgen. Deze sloeg links af om vervolgens een privéterrein op te rijden. Dit bleek het politiebureau te zijn en de man rende met knikkende knieën naar binnen, de 10 passagiers achterlatend.

t1 Mbeya_024Ook wij rende naar binnen en troffen daar de man in gesprek met een agent. Deze sprak goed engels en toen wij beide ons verhaal gedaan hadden mochten we hem volgen naar de commissaris. In Kiswahili ging het gesprek verder en even waren wij bang dat dit voor ons verkeerd af zou lopen maar toen wij de agent vroegen om engels te blijven spreken of te vertalen deed hij dat graag.

Ibex had alleen wat schrammen en wat verf van het busje overgenomen, de taxi was er veel erger aan toe met een fikse deuk net voorbij de achterdeur. Wij legde de agent uit dat als de man netjes gestopt was en excuus had aangeboden we dan een snelle goedkope oplossing hadden gevonden maar dat deze vriendelijkheid van ons uit nu niet meer verwacht kon worden. De man zou de schade moeten vergoeden. Na overleg noemde wij een bedrag van 160.000 shilling (100 U$). De agent vond dit redelijk maar de man kon wel janken. Hij vroeg om een korting (stel je voor dat wij hem geraakt zouden hebben dan was 500U$ vast niet genoeg geweest) en stelde zelf 50.000 shilling voor. Ons tegenbod bleef steken op 100.000. Al zwetend zat hij zielig te doen maar zelfs de agent beaamde dat wij voor 50.000 de schade echt niet konden laten repareren.

Uiteindelijk stelde wij voor dat hij niets hoefde te betalen als hij even wat werk zou verzetten door de voorkant te poetsen en de verf van onze lak zou halen zodat het er weer redelijk uitzag. Hij verliet het kantoor en de commissaris keek ons tevreden aan, wij hadden zeker niet het vel over de man zijn oren getrokken met dit voorstel. Toen wij 5 minuten later echter buiten kwamen werd er alleen maar naar de Ibex gekeken en nog steeds deed de man, nu samen met alle passagiers en omstanders, zielig. De agent was hier gelukkig niet van gediend en sommeerde de man of te poetsen of te betalen.

We waren inmiddels akkoord met 50.000 shilling (ca 23 U$) dus de man trok zijn portemonnee en telde 5 briefjes van 10.000 uit. De overige stapel briefjes stak hij zonder blikken of blozen weer terug, de agent en ons geïrriteerd achterlatend. Wij bedankte de zeer sympathieke en diplomatieke agent voor zijn eerlijke hulp waarop hij zich verontschuldigde voor de domheid van de man om door te rijden. Wij hadden hem echter goed de schrik aangejaagd en de agent hoopte dat de situatie een goede les voor de man geweest was. Wij troosten de Ibex zelf wel met een goede poetsbeurt en binnen kort weer nieuwe olie.

Iringa
Mannen in traditionele Masai kledij prezen hun saté aan die ze aan de kant van de weg bereidden. De gekleurde doek was over de schouder geslagen en werd bij de middel bijeengehouden door een riem of koord. t2 Iringa_057Een kleine dolk staken ze tussen de band en daarnaast vond de mobiele telefoon een plekje. Een eenvoudige kralenketting sierden hun nek. Ondanks de mooie omschrijvingen in onze reisgids bleek Iringa een typisch Afrikaanse stad te zijn. Een verzameling van marktkraampjes en oude vervallen gebouwen. Aan de rand stonden wat kitscherige bouwwerken achter hoge zwaar bewaakte hekken, vermoedelijk van Arabische eigenaren. Op een terrasje genoten we van een stukje hartige taart bij gebrek aan een echte verjaardagstaart die eigenlijk wel op zijn plaats geweest zou zijn, het was tenslotte Ray’s verjaardag.

We toerden door de prachtige omgeving rond Iringa, de giraffen feliciteerden Ray in de buurt van Ruaha en de apen begroetten ons toen we door de bergen reden. Een verjaardagslied lieten ze achterwege, ze waren niet goed bij stem was het excuus. t2 Iringa_087Een oude man stond aan de kant van de weg en vroeg om een lift. We hadden met de arme man te doen, vermoedelijk kwamen er niet veel auto’s langs in dit afgelegen gebied. In Kiswahili probeerde de man uit te leggen waar hij naartoe wilde en hoewel wij er geen woord van verstonden konden we ons niet voorstellen dat er veel misverstanden zouden ontstaan, er was tenslotte maar een weg. Dankbaar nestelde de man zich achterin, zijn pretoogjes glommen en Wendy kreeg een kleine knipoog als dankbaarheid. Na zo’n 30 kilometer gaf de man aan zijn bestemming bereikt te hebben. ‘Asante sana, Asante sana’ bleef de man maar dankbaar herhalen, ‘Karibu sana: graag gedaan!’ was ons antwoord.

t2 Iringa_082De weg voerde langs het Uzungwa Mountains NP en dwars door Mikumi National Park. Borden langs de weg waarschuwden voor overstekende wilde dieren en op de boetes die op aanrijdingen met de dieren stonden. Een aanrijding met een buffel zou de automobilist U$ 1900,00 kosten terwijl de gnoe U$ 650,00 waard was. Het niet stoppen voor een zebra was hier een stuk duurder dan een zebra(pad) in Nederland: hier werd U$ 1200,00 voor gerekend. Een enorme groep buffels graasden in het open veld, verderop stonden wat giraffen en snuffelden de zebra’s in het hoge gras. De bromvogels vlogen snel op om vervolgens in de boom neer te strijken. ‘Nenda Pole Pole’ = Slow down was het advies maar nee hoor, de vrachtwagens denderden door het park om zo snel mogelijk op hun plaats van bestemming aan te komen.

t2 Iringa_109Mijlpalen
Het klokje tikte door, kilometer na kilometer tot het de volgende mijlpaal bereikte en 120.000km verscheen. Dat betekende 80.000km op onze reis meter! Kort daarna roken we de zeelucht, we waren Afrika van West naar Oost overgestoken. De Indische oceaan lag aan onze voeten. Hand in hand renden we de hoge golven in om deze bijzondere mijlpalen samen te vieren.

Foto album Tanzania Iringa:

Tanzania Iringa
Tanzania Iringajan 6, 2015Photos: 32
 

Wij vervolgen onze route via de kust van Tanzania naar Usambara Mountains….