18 April 2015
De ongeregeldheden in Zuid Afrika rondom de illegale werknemers uit Mozambique en Zimbabwe waren voor ons de aanleiding voor een detour. Het oorspronkelijke plan was namelijk om vanaf Maputo in Mozambique direct door te steken naar Zuid Afrika maar juist vandaag zouden er 1000 mensen daar de grens overgezet worden. Bij ons rees het sterke vermoeden dat het dus wel een tijdje zou gaan duren met een grote kans op hete gemoederen. De omleiding via Swaziland betekende wel een extra grensovergang maar daar draaiden wij onze hand niet voor om.
’s Ochtends werden we gewekt door de imam van de dichtstbijzijnde moskee, begeleidt door een hondenconcert. Onze laatste meticals hadden we net ingewisseld voor diesel toen we verrast werden door een tolheffing op weg naar de grens. Amerikaanse dollars wilden ze niet maar gelukkig kon het wel in Afrikaanse rands betaald worden. 
Mozambique uit ging gepaard met een grondige controle, inclusief vingerprints en foto herkenning. Net als bij binnenkomst had ook deze agent veel dorst maar het alcoholpercentage in ons flesje water beviel hem niet. Van meer konden wij hem helaas niet bedienen. Nog even probeerde hij gewichtig te doen en sommeerde ons terug te keren naar de customs officier. Volgens hem was het noodzakelijk om alle spullen die we in de auto hadden te documenteren en van exportpapieren te voorzien. Even kwam de gedachte op om de man de inhoud van onze waston te laten zien (en ruiken) om aan te geven dat wij geen handelsreizigers waren maar zover hoefde het niet te komen. Swaziland in bleek veel eenvoudiger te zijn en was zo gepiept.
Gelukkig waren er niet veel anderen op het idee gekomen om deze route te nemen: op wat vee na was het erg rustig op de weg. De route voerde door een heuvelachtig groen landschap. De halmen van de suikerriet wuifden in de wind, enorme plantages kleurden de omgeving. Daar waar de suikerriet net geoogst was wemelde het van de witte vogels. De berm was keurig gemaaid en de struiken op de rotonde waren in bijzondere vormen gesnoeid. Heldere kleuren van bloemen maakten het verzorgde beeld compleet. De overgang van Mozambique naar Swaziland deed ons denken aan het contrast in properheid wat we ervoeren van Uganda naar Rwanda.
Voor ons werd de bus aangehouden. Hoewel we nog niet zo ver van de grenspost verwijderd waren vonden de militairen een extra bagage controle noodzakelijk. Enorme tassen en zakken werden uit de bus gesleurd waarop een berg nieuwe schoenen en andere kledingstukken uitgestald werden langs de weg en papieren gecontroleerd. Niet alleen de gewone passagiers maar ook de handelaren keken steeds sipper, dit zou een flinke vertraging voor iedereen opleveren. Gelukkig werd onze bagage al snel als ‘persoonlijke goederen’ bestempeld waardoor wij de bus mochten passeren om onze weg te vervolgen.
De groenten en fruitstalletjes zagen er mooi uit, met zorg waren de goederen uitgestald. Hier geen lege wapperende witte plastic zakjes zoals in Mozambique om aan te geven dat er pistache nootjes verkocht werden, meestal in zout of piri-piri smaken. Helaas was het er al met al niet van gekomen om zo’n zakje aan te schaffen en hier werd het niet aangeboden. De rivier werd optimaal benut. Zij deed naast drinkwater voorziening dienst als wasserij voor de auto’s maar verderop lagen ook gekleurde kledingstukken op de struiken te drogen. Terwijl de twee jongste kinderen stevig ingezeept werden door hun moeder speelden de groteren met elkaar in het water. Tussendoor vonden ze ook nog gelegenheid om uitgebreid naar ons te zwaaien zodra wij de brug passeerden.
De agent gebaarde ons te stoppen, onze Ibex werd aan een grondige keuring onderworpen. Hij glinsterden met zijn koplampen, knipoogde met de knipperlichten en straalde bij het remmen. Aan de lampjes mankeerde niets. 
De banden verraadde echter een lange geschiedenis vol indrukwekkende avonturen. Inmiddels was het profiel wat aan het verslijten, iets wat de agent niet geheel onterecht opmerkte. Vol overtuiging verklaarde Ray dat een Nederlandse agent toeristen vast en zeker slechts een waarschuwing zou geven in plaats van een boete wat deze man van plan was. Wilde hij soms een smet werpen op onze mooie reis door Swaziland? Wij werden al droevig bij de gedachte: Ray was goed op dreef. De beste man werd mee naar de routekaart genomen en kreeg een korte toelichting over het pad waar de trouwe banden ons al gebracht hadden. lachend en boetevrij namen we afscheid van de agent.
Kort daarna bereikten we de grens met Zuid Afrika en daarmee kwam ons korte uitstapje naar Swaziland ten einde.
Foto album Swaziland:
Wij gaan verder naar Zuid Afrika – Golden Gate….