17 – 23 Februari 2015
Even een paar stempeltjes en wij waren Zambia weer uit maar terugkijkend op een mooie tijd namen we ons voor zeker weer eens terug te keren naar dit land vol vriendelijke mensen. Namibië lag voor ons maar niet voordat we de Ebola test doorstaan hadden. Gescheiden door een enorme tafel en een rij stoelen moesten we plaatsnemen tegenover de in het wit geklede dame. Vanaf ongeveer vier meter afstand richtte zij haar temperatuurmeter op onze oren. Nadat ze op deze manier geen verontruste temperatuur waargenomen had en wij dus Ebola vrij verklaard werden mochten wij onze weg vervolgen naar de kantoren van immigratie en de douane. Na wat stempels en formulieren was onze 55ste grensoversteek een feit.

Katima
Grote supermarkten, talloze fastfood ketens en glanzende bankkantoren kenmerkten het moderne grensstadje Katima. Voor het wisselen van Zambiaanse kwatcha werden we echter doorverwezen naar de overkant, in Zambia. Nee, wij wilden geen kwatcha’s meer, wij waren op zoek naar Namibische dollars. Vriendelijk verwezen ze ons naar een pin-automaat, in onze overgebleven kwatscha hadden ze bij de bank geen interesse. Er zat dus niets anders op dan naar de zwarte markt waar men wel bereid was tot een wissel en de handel snel gesloten werd.

Bwabwata National Park
We doorkruisde de caprivistrook waarbij we genoten van de -voor Namibië kenmerkende- prachtige luchtformaties vol grote wolkenkastelen tegen een stralend blauwe lucht. Zeker honderd olifanten badderden in de rivier en genoten van het verfrissende en dorstlessende water. Bij de entree van de Kwando Core Area van het Bwabwata NP werden we begroet door een grote eenzame olifant, onderweg naar zijn vrienden in de rivier. De prachtige avondzon wierp haar licht op de talloze impala’s terwijl de apen vrolijk rond huppelden.

’s Nachts hoorden wij de hippo’s wat mopperen in de rivier, ’s ochtends werden we tegelijkertijd met de zon gewekt door vogelgezang. Al vroeg gingen we weer op pad, speurend naar dieren. Met slechts 1280km2 oppervlakte behoort dit natuurgebied tot een van de kleinere parken in Afrika. Verschrikt kwam een hippo uit de bosjes gerend en met een grote plons belandde hij in de  rivier waar hij zich voorlopig onderwater verstopt hield. Hoge grassprieten kriebelden onder de auto, deze paadjes werden duidelijk niet zo vaak bereden. Struisvogels renden mee, ongehinderd door de graspluimen. In plaats van rustig aan de kant te wachten huppelden de goudhaantjes voor ons uit, steeds omkijkend om zeker te weten dat we er nog waren. Zodra wij even halthielden stopten ook de vogels om weer op adem te komen maar renden weer voort zodra wij aanstalten maakten. Nadat dit tafereel zich een aantal keren herhaald had vlogen ze op, ze hadden tenslotte niet voor niets vleugels gekregen.

Ngepi Camp
Een statige troon, een klaterende waterval, een plek onder de sterren: van iedere sanitaire plek hadden ze iets bijzonders gemaakt bij het Ngepi camp. Een tinnen wastobbe als ligbad met een schitterend uitzicht over de Kavango rivier, een koninklijk toilet en een buitendouche temidden van een tropisch regenwoud. Een veilige duik tussen de hippo’s en krokodillen in de rivier werd mogelijk door het unieke drijvende zwembad.

Khaudum National Park
Dit stond als een van de zwaardere off-road parken te boek en al snel begrepen wij waarom. Het diepe en mulle zand vormde een ware uitdaging voor ons en de auto en vele uren kropen dan ook voorbij voordat wij zelfs maar de ingang van het park bereikten.

We lieten de banden ruimschoots aflopen om vervolgens over het zand te surfen. Hoewel de auto erg zijn best deed om ons de juiste kant op te brengen had hij maar weinig keuze, hij werd meegetrokken in het diepe slingerende en hobbelende zandspoor. De sterke Terrafirma schokbrekers kregen het zwaar te verduren maar deden het moeilijke werk perfect. Weer een geslaagde test voor deze schokbrekers.  De ramen stonden wagenwijd open, de motor radiator draaide overuren en de verwarming stond hoog aan om warmte af te voeren, we probeerden van alles om de auto en de motor zoveel mogelijk te koelen tijdens deze zware tocht. Na 11 km kwam er eindelijk een klein stukje harder zand, een kwartiertje pauze voor onze IbeX volgde. Met een opengesperde motorkap hapte hij naar frisse lucht maar met een buitentemperatuur van rond de 40C was het niet echt koel te noemen. Binnen was het echter ruim 50C en onder de motorkap nog vele graden hoger dus 40C met een beetje wind vormde een aangename verkoeling.

Om beurten spoorden wij de auto aan, de lessen uit onze Egyptische woestijn ervaringen in acht nemend. Tussen de 1500 en 2200 toeren in de 2e versnelling, op echt zware momenten de difflock aan. Subtiel met de tenen het gaspedaal beheersend en vooral de koppeling negerend sjokten wij met maximaal 20 km per uur over de ruim 50km lange toegangsweg. Het was een grote kunst om vooral de motor niet af te laten slaan want de auto zakte direct weg in het diepe zand en het opnieuw opstarten veroorzaakte nog meer ingraaf bewegingen. Een klein stukje achteruit, dan snel doorschakelen van 1 naar 2 was de oplossing maar alles diende exact op het juiste moment plaats te vinden om de actie te laten slagen.

Een prachtige nieuwe campsite met uitzicht over de vlaktes lag op ons te wachten. Nieuwsgierigheid naar het mooie park en de dieren liet ons besluiten nog een korte game-drive te maken voor het vallen van de avond. In geen velden of wegen was er iemand te bekennen en wij genoten van de ruimte en de stilte, heerlijk om hier helemaal alleen te kunnen zijn, ondanks de duidelijke instructie om Khaudum uitsluitend in konvooi te betreden. De Roan antilope liep echter ook alleen rond, net als het steenbokje. De hoornbil vogels waren wel in grote getale aanwezig en hadden gezelschap van de Lilacs en talloze libelles.

Plotseling viel de motor uit, de Garmin piepte nog even maar toen viel alles stil. De auto had er gewoon genoeg van. Aanmoediging en lieve woordjes hielpen niet, hier was duidelijk meer aan de hand. De radertjes in Ray’s hersenen maakten overuren, legden verbanden en sloten situaties uit. Als deze lampjes nog branden kan het niet dit zijn en als dit nog werkt kan dat niet kapot zijn. Een schroevendraaier en combinatietang kwamen tevoorschijn en binnen enkele minuten lag het gehele dashboard open terwijl Wendy haar oren en ogen openhield om de wilde dieren in de gaten te houden. De zon begon te zakken, Ray werkte zich een slag in de rondte om het elektronica probleem op te lossen.  Al snel was hij tot de juiste conclusie gekomen dat er een storing in startschakelaar zat. Door de duizenden kilometers schud- en stuiterweg was de schakelaar behuizing gebarsten en door de extreme warmte was het vet uit het bovenliggende stuurslot gesmolten en tussen de contactpunten gekomen. Grondig schoonmaken en goed richten en verbuigen van de contactpunten leek de juiste remedie. Echter gemakkelijker gezegd dan gedaan gezien de kleine priegel ruimte die beschikbaar was. Snel daarna werd het echt donker, alleen de lichtflitsen van de fikse kortsluiting waren zichtbaar.

Een grote olifant kwam een kijkje nemen maar als snel begreep hij dat zijn grote poten niet echt behulpzaam waren en dat zelfs zijn slurf het priegelwerk niet konden doen, ondanks de fijne motoriek in zijn slurf. Rustig sjokte hij vlak achter de auto langs om vervolgens in het bos te verdwijnen. Er zat niets anders op dan op deze plek de nacht door te brengen, gelukkig hadden we ons bedje bij ons en met nog 11 liter water direct op rantsoen konden we het nog wel even uitzingen. Volgens het boek bij de receptie waren wij de eerste bezoekers sinds een aantal dagen. Verderop hoorden we nog een leeuw brullen en wat olifanten trompetteren maar verder bleef het rustig.

Direct na zonsopgang hervatte Ray zijn taak terwijl Wendy alvast een sms aan hulptroepen opstelde. Gezien Ray’s volle overtuiging dat het hem zou gaan lukken werd dit bericht echter nooit verzonden. Ook zonder stroom bracht de elektrische soldeerbout uitkomst, de punt werd verhit in het vuur en daarmee kon de doorgebrande zekering weer dicht gesoldeerd worden. Weer de schakelaar gedemonteerd en geopend, de contacten bleken versleten te zijn dus verbuigen was de enige oplossing. Na nog een uur doorzetten kreeg Ray inderdaad gelijk: met een brommend geluid startte de motor en was onze IbeX klaar voor een nieuwe tocht. Vol trots keek Wendy haar vriendje aan: de Bush-mechanic was er wederom in geslaagd om het probleem op te sporen en zelfs met de weinig beschikbare middelen een nood reparatie uit te voeren: BRAVO!!

Rustig sjokten wij door het diepe zand alsnog richting de campsite waar wij overigens nog niet als ‘vermist’ opgemerkt waren. Na een verkwikkende douche en overleg met de rangers besloten wij onze tocht verder naar het zuiden voort te zetten, per saldo zou die route minder belastend voor de auto zijn dan de eerder gereden route terug naar het noorden.

Zeker 30 olifanten hadden zich bij de waterhole verzameld. Terwijl de ene een bad nam slobberde de ander het water op en slingerde de derde behendig een schep zand over zijn rug ter verkoeling. Op een drafje kwam er nog een olifant aangerend, blij om zijn makkers bij het water te treffen. Echt gesteld op zijn aanwezigheid bleken ze echter niet te zijn, iedere keer wanneer hij dichterbij de groep en het water kwam werd hij weer weggepest. Toen de hele groep vertrok liep hij er vol goede moed achteraan en zocht vriendschap. Wederom tevergeefs, met luid getrompetter maakten ze duidelijk dat ze hem er echt niet bij wilden hebben. Verdrietig liet hij zijn slurf hangen en keek op een afstandje in de gloeiend hete zon toe hoe de groep de schaduw van een boom opzocht.

Verderop stond een groep giraffen. Ze reageerden in eerste instantie wat schrikachtig op onze komst maar keken ons daarna nieuwsgierig na. De enorme pumba vader stak vlak voor ons de weg over, zijn vrouw en vijf kindjes volgden hem op de voet. De staartjes werden als antennes vier omhoog gestoken. Roan antilopes en een paar gnoes liepen op hun gemak over de open vlaktes terwijl de kudu’s en gemsbokken snel de struiken inschoten, wat een angsthazen waren dat toch. Een jakhals ging achter de secretarisvogel aan. Wat geïrriteerd draaide de statige vogel zijn kop om en stapte parmantig voort. Al snel verloor de jakhals zijn interesse en vertrok in een andere richting. Boven het hoge gras zagen we nog net de zwarte rug van een andere jakhals uitkomen, zijn blik was gericht op een van de gevlekte hyena’s die richting de waterhole kwam. Verderop waren nog twee hyena’s te zien, ze hielden ons nauwlettend in de gaten. Pas toen wij de drinkplek verlieten vatten ze de moed om een slokje te drinken, hun tong voelde inmiddels aan als droog schuurpapier.

Een prachtige route door een zeer afwisselend landschap, bosrijke gebieden afgewisseld door uitgestrekte vlaktes. Afgelegen routes door diep zand maakte dit park extra bijzonder maar wij beseften ons tegelijkertijd waarom het advies van konvooi reizen hier gold. Er  klonk een sissend geluid en een stralende doorn keek ons aan. Wat was dat toch met Namibië? Nergens hadden we zoveel lekke banden als in dit land, het leek haast wel een spelletje te worden. Gelukkig was een noodreparatie voldoende om het verdere leeglopen te voorkomen waardoor wij onze weg konden vervolgen. Door naar de bewoonde wereld waar we een nieuwe startschakelaar en een speciale zware zekering hoopten te vinden.

Foto album Namibië Khaudum:

Namibia Khaudomfeb 17, 2015Photos: 27