3 – 11 Maart 2015
Na een paar heerlijk ontspannen dagen bij OppiKoppi werd het tijd om verder te trekken door het mooie Damaraland. Een prachtige route door de heuvels met afwisselend rode en witte aarde, begroeid met heldere groene struikjes. De ezelkarretjes sjokten op hun gemak over het gravelpad. De Toyota deed echter geen stap voorwaarts meer, hoe de jongens het ook probeerden. Na wat aanmoediging en tot drie keer toe sleepkracht van onze Landy kwam de auto echter weer op gang en vertrok in noordelijke richting terwijl wij naar het zuiden reden.

De zilvergrijze struiken staken prachtig af tegen het donkere gesteente. In het licht van de zonnestralen gaven planten zelfs een paarse gloed af en liet de zon het geel beige gras zilverachtig glinsteren. We trokken door droge rivierbeddingen, het mulle zand gleed onder de wielen door. We kregen sterk de neiging om naar alpaca’s, vicuna’s en lama’s te zoeken, zo erg deed dit gebied ons aan Zuid Amerika denken. In plaats daarvan kwamen we giraffen, struisvogels, springbokken en zebra’s tegen. Het feit dat dit echt een ruig natuurgebied was en niet onder beheer van een national park viel maakte het extra speciaal om de dieren hier te treffen. De rivierolifanten, woestijnleeuwen en rhino’s kwamen we helaas niet tegen hoewel dit ook hun leefgebied betrof. Enorme roofvogels cirkelden rond de bergtoppen, op zoek naar voedsel. Op het grote open veld rende een groep zebra’s voor ons uit, achtervolgt door een zandstorm. Kleine struisvogeltjes zette het op een rennen toen ook hun ouders vaart maakte om de weg te verlaten.

Op een prachtig plekje in de vallei in de buurt van de Doros krater vonden we een wildkampeerplekje. In alle rust genoten we van de zonsondergang die alles een rode gloed gaf. Als een stralende krans werd de witte wolk verlicht, alsof de engeltjes een lampje aangestoken hadden. Het bleek echter het schijnsel van de maan te zijn, even later voegde hij zich bij de talloze sterren aan de donkere hemel.

Symbolisch
Een kleurrijk veldboekje stond symbool voor deze bijzondere dag: vandaag waren wij precies twee jaar onderweg en nog steeds genoten wij ieder moment van ons ‘zwervendbestaan’. Even later bereikten wij de 90.000km grens op de reis teller, wederom een bijzonder moment. Een vorige ijkpunt was Chili geweest: 60.000km en het bereiken van de westkust van Zuid Amerika, grappig dat er nu zoveel overeenkomsten waren tussen de westkust van Chili en die van Namibië.

Het landschap werd gevormd door donkere rotsen en stenen en deed ons denken aan een maanlandschap. De baobab bomen stonden sierlijk temidden van de rotspartijen. Helder wit en poederzacht was het zand in de rivierbedekking. Op plaatsen waar af en toe wat water kwam waren de struiken stralend helder groen, op de drogere stukken hadden de planten een aanzienlijk donkerdere groene tint. Naast ons rezen de hoge rotswanden zich op. Het water en de wind hadden prachtige structuren achtergelaten, we zagen er rhino koppen, schildpadden, vissen en liggende leeuwen in. Het onderste gedeelte van de Messum krater rots kenmerkte zich door een licht oranje kleur steen en was diep ingesleten. Het bovenste deel was veel donkerder van tint en als beelden aan een kathedraal hingen de rotssculpturen over, werkelijk een prachtig gezicht.

Westkust
Rode rotsen en rode duinen waren kenmerkend voor het volgende gebied, de Namib desert. De stralend blauwe lucht weerspiegelde in het zand en deed een oase vermoeden. Sommige Welwitschia’s stonden volop in bloei, anderen leken dood en verschrompeld maar volgens de Afrikaanse benaming overleven ze ook de droogte van de woestijn, ze worden tenslotte de ‘tweeblaarkanniedoodnie‘ planten genoemd. De plant had slechts twee bladeren aan een korte stam en groeide zeer langzaam. De planten haalden hun water vooral uit ondergrondse waterbronnen en -stromen, regenwater was tenslotte niet voldoende aanwezig in de woestijn. Gemiddeld worden de planten zo’n 500 tot 600 jaar oud, maar het is bekend dat sommige exemplaren wel 2000 jaar oud zijn. De planten worden met uitsterven bedreigd en komen alleen nog voor in Namibië en Angola. De wind werd koeler en aan de horizon verrees een mistlaag. De temperatuur daalde van 26C naar 18C en de zilte lucht kwam ons tegemoet, wij naderden de westkust en de Atlantische oceaan. Zoutpannen lagen over het landschap verspreid, het witte zout schitterde in de zon.

Wij vervolgden onze route langs de kustlijn en sterke herinneringen aan Chili kwamen boven. Links van ons de woestijn, rechts de woeste golven van de zee. Net als in bepaalde delen van de omgeving bij Iquique was het in en rondom Swakopmund heiig, bewolkt en zelfs vrij fris. Prachtig was het om te zien hoe de oceaan vanuit twee richtingen aan land kwam. Vlak voor het bereiken van de kust botste de golven tegen elkaar in een 90graden hoek. Wij verbleven een paar dagen in het sterk Duits georiënteerde stadje, we hadden wat zaken te regelen. Bovendien waren onze -inmiddels 3e set- nieuwe Carnet de Passage papieren bij onze vrienden John en Gaby aangekomen. Gelukkig slaagden wij hier eindelijk voor een nieuw stuurslot wat Ray vakkundig installeerde. Voor de lekkende tussenbak mocht de auto echter naar de garage, om dat probleem te verhelpen hadden ze in Swakopmund een modificatie gemaakt, speciaal voor het zand rijden. Dit extraatje werd ook in onze auto geplaatst, klaar voor de woestijn.

Foto album Namibië – Damaraland:

Namibia Damaralandmrt 5, 2015Photos: 26