14 – 17 December 2014
De Caprivi strook in Namibië stond al langer op ons verlanglijstje en we waren drie keer eerder in de buurt maar steeds kwam het er niet van om door dit gebied te rijden. Daarom deze keer bewust wel. Mohembo was maar een kleine grensovergang dus de oversteek van Botswana naar Namibië was snel gemaakt. Impala’s en pumba’s stonden ons al op te wachten, we reden direct een national park in.

Het weer was erg wisselend, het voelde vochtig en benauwd aan en zodra de zon doorbrak voelden wij die op onze huid branden. Even later zorgde een regenbuitje voor wat verkoeling waarna de cyclus weer opnieuw begon. later op de dag gingen we op zoek naar een kampeerplekje voor de nacht. We keken naar de donkere en dreigende lucht, in de verte zagen we bliksemschichten. We reden een stukje verder, tot voorbij de beWolking om vervolgens in een gebied met beVolking te komen, weer een stukje verder dus. Uiteindelijk vonden we een picknick plekje langs de weg wat dienst kon doen als overnachtingsplek. Herinneringen aan de kampeerplekjes in Zuid Amerika kwamen weer boven. Het natuurgebied werd afgewisseld met een vrij dicht bevolkt gebied, zowel voor mensen als dieren. Langs de asfalt weg die dwars door het Bwabwata NP liep stonden talloze waarschuwingsborden voor overstekende olifanten. De weg lag op de olifanten migratieroute van Botswana via Namibië naar Angola en Zambia.

Politieke onderhandelingen Caprivi strip
De Caprivi strip is de uitkomst van onderhandelingen in Berlijn tussen de Duitse en Engelse koloniale machten in 1890. De Duitsers wilden vanuit Namibië toegang hebben tot de Zambezi Rivier om niet verstoken te raken van transportmogelijkheden naar midden-Afrika. In ruil voor een eiland in de Noordzee gaven de Engelsen kanselier Leo van Caprivi zijn zin. De Caprivi-strip was geboren. Tijdens de Apartheidsjaren – de jaren dat Zuid-Afrika over Namibië heerste – vormde de strip de ideale grens tegen aanvallen vanuit Angola. Duizenden Zuid-Afrikaanse soldaten werden hier gelegerd om Zuid-Afrika te beschermen tegen het oprukkende communistische gevaar uit Angola. Voor veel Zuid Afrikaanse mannen geboren in de jaren ’60 en ’70 vormt de Caprivi-strip een pijnlijke plek die hen herinnert aan een strijd die ze niet wilden voeren, in een land waar ze niet wilden zijn. De locale bevolking heeft evenmin goede herinneringen aan die tijd. Zij werden door de Zuid-Afrikanen geronseld om te infiltreren, spoor te zoeken en andere karweitjes op te knappen.

Nambwa Camp
De toegangsweg naar de campsite was al een ervaring op zich. De olifanten gingen ons voor, we zagen hun voetafdrukken in het zand. Onderweg ontmoette wij kudu’s, impala’s en gnoes. Een aantal baboons keken nieuwsgierig toe terwijl wij ons kampementje opzette. We genoten van het zonnetje aan de waterkant. Toen het in de namiddag begon te stortregenen en de onweer bulderde maakten wij alvast een plan voor het vervolg van onze route en lazen over de nieuwe landen Zimbabwe en Mozambique.

’s Nachts scharrelde een hippo langs de auto. Even keek hij wat verstoord op toen wij de zaklantaarn op hem richtte maar daarna ging hij weer verder met grazen, wij stonden tenslotte op een heerlijk groen veldje. Verderop hoorden we een luide brul. De ‘alarm vogel’ sloeg direct aan om iedereen te waarschuwen, er was gevaar op komst. De baboons maakten een blaffend geluid en verzamelden zich. Vanuit de waterpoel hoorden we het gegrom van de hippo’s, iedereen was alert. De maan wierp haar licht over het veld en toen verder gebrul uitbleef keerde de rust weer terug.

Vlak na zonsopgang gingen wij weer op pad. Een groep van zeker 150 apen liep haastig voorbij, de moeders hielden de kleine baby’s goed vastgeklemd op hun buik. De grotere die op haar rug zat sloeg zijn staartje om die van moeder heen en hield haar stevig vast met zijn voorpootjes. Een aantal hippo koppen kwamen boven water om te kijken waar de baboons zo’n haast voor maakten.

Plotseling zagen we grote oren voorbij het bosje steken, zes jonge wilde honden. Al rennend kwamen ze onze kant op en speelden tikkertje rondom de auto, gevolgd door een heerlijk stofbad aan de oever van de rivier. Wat fantastisch en bijzonder om deze zeer zeldzame dieren van zo dichtbij te aanschouwen! De african wilddog- ook wel painted wolf genaamd- is zeer schuw en staat als zeer moeilijk te spotten bekend, wij hadden ze ook nog niet eerder van zo dichtbij gezien.De African wilddog- ook wel painted wolf genaamd- is zeer schuw en staat als zeer moeilijk te spotten bekend, wij hadden ze ook nog niet eerder van zo dichtbij gezien. Genoeg gespeeld, tijd voor actie. De leider van de honden groep stuurde de anderen aan om op jacht te gaan. De laatste achtergebleven aap zette het nu ook op een rennen, hij wilde niet graag het slachtoffer worden.

We namen kleine grondpaadjes tussen de struiken en volgden de tracks op het veld, al speurend naar wild. Kudu’s en waterbokken staken nieuwsgierig hun kop op maar verdwenen kort daarna weer in de bosjes. Een slang van zeker twee meter lengte kronkelde over het zandpad. Zijn mooie camouflage pak groen/ beige zorgde ervoor dat we hem snel uit het zicht verloren toen hij de bosjes inschoot. Twee zwarte kevers duwden de mestbal vooruit die inmiddels vele malen groter was dan zijzelf.

Vanuit de rivier staarden zeker dertig hippo’s ons aan. Even brak er een hippo-paniek uit toen we uitstapten en dichterbij kwamen. In paniek kropen ze over elkaar heen om de andere kant op te kunnen gaan. De groteren bleven echter rustig liggen waarop de kleineren ook besloten om te blijven en al spartelend een plekje tussen de logge lichamen zochten. Door alle commotie waren er nog een paar nijlpaarden wakker geworden en onze kant op gezwommen. Het hele dorp liep uit, of beter gezegd: de gehele rivier zwom uit, om naar die twee gebruinde reizigers te kijken die langs de waterkant verschenen, een niet alledaags gezicht.

Een smal zandpad werd geblokkeerd door een stoere man. Hij stampvoette en slingerde met zijn slurf om te laten weten dat hij het serieus meende: de vrouwen en kinderen hadden voorrang. Voor ons zat er niet anders op dan rustig afwachten tot de groep van wel dertig olifanten overgestoken was, slechts 20 minuutjes. Nadat de laatste gepasseerd was zagen we alleen nog wat voetsporen in het zand staan, van de groep was niets meer te zien. Ongelooflijk hoe zo’n groep grote dieren werkelijk in het niets kan oplossen tussen de bomen en de struiken.

Naar het oosten
Een relatief dicht bevolkt gebied, de dorpjes bestonden niet langer uit drie tot vijf hutjes maar werden gevormd door wel dertig tot veertig. Sommige dorpjes hadden zelfs een schooltje, een ziekenhuis en de kerk. Alles in dezelfde bouwstijl, lemen muren met rieten daken. De meeste tuinen waren afgeschermd met bamboepanelen, waarschijnlijk om de wilde dieren die hier vrij rond konden lopen op afstand te houden. Bij de verschillende padstals verkocht men brandhout, zeker vijftien stalletjes naast elkaar. De verkoop bij het volgende dorp bestond uit houtsnijwerk, vooral olifanten waren een geliefd onderwerp, bij zeker tien kraampjes werd dit verkocht. Even verderop zat een dame die spullen van haar land verkocht: bladgroenten en melk. Een groepje kinderen speelde met hun ijzerdraad frame autootje aan de rand van de weg. Zouden ze ook dromen van een reis met hun auto door de Afrikaanse landen?

Foto album Namibië Caprivi:

Namibië Caprividec 16, 2014Photos: 20