30 – 31 December 2014
‘Change, change, cheap, cheap, change!’ We werden overvallen door verkopers en geldwisselaars. Tijd om onze documenten bij elkaar te pakken kregen we bijna niet, zeker 20 man stond om de auto. Kloppend op de ramen en deuren probeerden ze aandacht te trekken om hun diensten of goederen aan te prijzen.

In het immigratie kantoor hing een beamte verveeld in zijn stoel. Al kauwend op zijn pen mompelde hij iets onverstaanbaars. Zijn collega, een grote norse vent zag er niet veel vriendelijker uit. Opgewekt stapten wij naar binnen en groetten de twee heren in het Portugees, Mozambique was tenslotte Portugees talig en de groet herinnerde wij ons nog uit Brazilie. Van het antwoord van de beambte verstonden we echter niets dus vroegen we of hij ook Engels sprak. Zijn gezicht werd zo mogelijk nog verveelder en zijn blik ontwijkender. Onze paspoorten wierp hij op zijn buro en hij mompelde dat hij iets anders wilde. We overhandigden onze vaccinatie boekjes om aan te tonen dat we een injectie tegen gele koorts hadden, een regel in Mozambique. Dit werd weggewuifd, VISA! was zijn bevel. We legden de man uit dat de ambassade in Zimbabwe gesloten was, daarom hadden we dit niet eerder kunnen regelen maar er was ons verteld dat we het aan de grens konden krijgen. Een diepe zucht volgde waarop hij zijn collega aankeek.

De norse vent snauwde dat dat ons een hoop geld ging kosten, een transit of multi entry visum was niet mogelijk, ondanks ons plan om de komende weken twee keer Mozambique aan te doen. Okee, het was niet anders dus vroegen we de man om een single entry visum voor ons te regelen. Zijn gezicht klaarde een heel klein beetje op, kwam dat soms omdat hij ons zojuist afgezet had en wat extra geld in zijn eigen zak kon steken? De prijs lag immers hoger dan we verwacht hadden. Een hele papierwinkel, digitale fotografie en vingerprints volgden maar daarna waren we een mooie gekleurde pagina in ons paspoort rijker. Ondertussen was de andere beambte druk bezig om stempels in paspoorten te rammen, het leek wel of hij door zijn buroblad heen wilde in plaats van de buspassagiers die na ons aangekomen waren welkom te heten in zijn land. Chagarijnig smeet hij iedereen zijn of haar paspoort toe als het klaar was, wij waren dus niet de enige die ze zo horkerig behandelden.

De volgende uitdaging was een stempel voor ons Carnet de Passage. Een van de handelaars loodste ons mee naar een ander kantoor ondanks dat we aangaven geen fixer nodig te hebben, wij hadden tenslotte vaker met dit bijltje gehakt. Het formulier werd aangepakt en wij werden gesommeerd het pand onmiddelijk te verlaten, het stempelen van het carnet zou achter gesloten deuren plaatsvinden. Een zojuist opgestelde regel waar we weinig voor voelden. Om ze niet teveel tegen de haren in te strijken besloot Wendy buiten te wachten. Achteraf bleek het maar goed dat Ray wel binnen gebleven was want bijna was het document verkeerd ingevuld en gestempeld waardoor het ongeldig zou zijn. Eigenlijk hadden ze dus geen idee gehad wat ze moesten doen.

De laatste hobbel: de 3rd party autoverzekering. Eerder hadden we geprobeerd om een Comesa af te sluiten, een verzekering die voor alle landen in Afrika waar we nog doorheen zouden komen geldig was maar zover was het nog niet gelukt om dit aan te schaffen. Ook zou dit later in Malawi weer tot een hoop zoekwerk bij verschillende verzekeringskantoren leiden, helaas zonder resultaat. Pas in Tanzania konden we de Comesa aanschaffen. Nu zat er niets anders op dan bij de grens een dure verzekering aan te schaffen die een maand geldig was, ondanks ons bezoek van slechts twee dagen. Snel betaalden we met de benodigde US$ zodat we konden vertrekken, inmiddels waren we de bureaucratie en onvriendelijkheid bij deze grensovergang helemaal zat. Toen we het verzekeringsformulier later nog eens goed bekeken bleek dat als we in Mozambikaanse Metikals betaald hadden de verzekering ongeveer 25% goedkoper was geweest dan nu, stelletje afzetters!

Nieuw land
Okee, de knop moest weer om en gericht worden op de positiviteit. In Mozambique! We waren zojuist weer een nieuw land binnen gekomen, nr 33 en de 51ste grensovergang. Even brak de zon door. Borden waarschuwden voor overstekende olifanten, we zochten naar flappende oren en bewegende slurfen maar ze lieten zich niet zien. Ezelkarren volgeladen met mensen en goederen waren onze mede weggebruikers.

Het was hier duidelijk minder bevolkt dan aan de andere kant van de grens in Zimbabwe. Eenvoudige huisjes opgebouwd uit rechtopstaande palen vormden het dorpsbeeld. Sommigen waren (gedeeltelijk) afgesmeerd met leem, bij de anderen had de regen en wind vrij spel. Net als in Ethiopie werd er hier veel hout gebruikt om de huizen te bouwen, vele boomstammen waren nodig om een stukje muur te realiseren. Het overige hout van de bomen was tot houtskool verwerkt. Fietsen volgeladen met grote zakken zwarte kool en vastgebonden geitjes waren op weg naar de markt waar ze verkocht werden. Het viel ons op dat de kleding van de mensen hier minder schoon en er ook meer versleten uitzag dan we in Zimbabwe tegen waren gekomen. Een groepje vrouwen en kinderen stond bij de waterput, een hele rij jerrycans stond klaar om gevuld te worden. Met een zware ton op hun hoofd wandelden ze vervolgens weer naar huis, ondertussen druk pratend en gebarend, de jerrycan bleef echter keurig op het hoofd staan.

De stad Tete lag voor ons, een stuk groter dan we verwacht hadden. Het was warm en vochtig, er steeg een geur uit de stad op die ons sterk aan Azie deed denken. Stinkende plassen en afval verspreid over straat. Borden waarschuwden voor Malaria, waarschijnlijk kwam ook Dengue in dit gebied voor. We vonden een kampeerplekje aan de Zambezi rivier en hoewel het sanitair en de rust sterk te wensen overliet brachten wij hier de nacht door.  

Om 7:00 uur ’s ochtends was het al 25C en voelde het warm en klam aan. Even later barstte de regen los. Brommertjes hadden we al lange tijd niet meer gezien, hier slingerden ze over de weg, uiteraard zonder helm of andere beschermende kleding. Een stukje verderop klonk het weer: ‘Change, change, cheap, cheap, change!’ We bereikten de volgende grenspost, de overgang naar Malawi.

Route
Vorig jaar was het niet mogelijk geweest om zelfstandig door Mozambique te rijden en was het noorden uitsluitend in militair konvooi toegestaan vanwege politieke onrusten in het land. Hoewel de rust inmiddels grotendeels teruggekeerd was werd de streek rondom Gorongosa sterk ontraden. Om te voorkomen dat we door dit gebied zouden komen besloten we een doorsteek door het zuiden van Malawi te maken om vervolgens naar de noordelijke kustgebieden van Mozambique te reizen.

Er bleek echter zeer zwaar weer op komst. Deze keer niet afkomstig van de rebellen maar van de natuur. De weersvoorspellingen waren ronduit dramatisch voor de komende 14 dagen, een lekker strandbezoek zat er duidelijk niet in. 



Hoewel het ons erg speet en we graag meer van Mozambique gezien zouden hebben besloten we de plannen maar weer eens te wijzigen. Door Malawi naar het noorden in de hoop de ergste regen, storm en onweersbuien te ontwijken.



Foto album Mozambique:

Mozambiquedec 30, 2014Photos: 12