2 – 5 Mei 2015
Het rode mos op de bruine aarde gaf de grond een warme gloed. Samen met de goudgele blaadjes van de bomen en de stralend helder blauwe hemel vormde het een mooi geheel. De kleine dorpjes lagen als een ketting aaneen geregen tegen de berghellingen, de weg slingerde er sierlijk tussendoor. De vele gaten in het wegdek en de omlaag gevallen rotsblokken vormden de speciale kralen in het geheel. Het gravelpad leidde ons dieper het binnenland in. Via scherpe haarspeldbochten door het ruige berglandschap, steile hellingen en diepe dalen voerden ons naar een waar off-road pad. Langs uitgestrekte en verlaten gebieden maar nooit alleen. Een herder lag wat te luieren op een steen of wat kinderen kwamen aangerend om ons te groeten en een grote glimlach te schenken. Plotseling verscheen daar een tegenligger, de keurig geklede predikant en haar collega vroegen onze hulp, de compressor bood weer uitkomst en even later vervolgden zij hun route met vier banden op de juiste spanning, waarna ze hun inmiddels wandelende passagiers weer op konden halen. De volle maan verrees aan de horizon, kort daarna gevold door talloze sterren. Wij vonden een mooi wildkampeerplekje in het veld en nadat de laatste passerende ruiter ons goedenacht had gewenst viel de nacht in.
Mokhotlong
Opgetogen gingen wij weer op pad, hobbelend over de keien die de 4×4 route kenmerkten dwars door het dorp. Het spoor werd echter steeds onduidelijker, het pad van de herders met hun kudde waren vaag zichtbaar maar bandensporen hadden wij al langere tijd niet meer gezien. De vrouw bij de waterpomp keek verbaasd op toen ze ons aan zag komen, een oudere man leunde wat op zijn wandelstok om ons aan te staren. Toen wij uitstapten om de route verder te voet te verkennen raakte het gehele dorp in rep en roer. Achter de grote rotsblokken keken wij de diepte in, een steile ravijn lag voor ons. Hoewel de auto aan het begin van de reis de naam Louise had gekregen waren we niet van plan om de scene met Thelma en Louise werkelijkheid te laten worden. Op zoek naar een ander spoor dus. Ze maakten graag van de gelegenheid gebruik nu er een auto in hun dorp kwam, dit maakten ze niet vaak mee. lenig stapten de twee passagiers achterin, klem tussen de trap, onze kampvuur houtjes en andere bagage.
Grote gele bossen bloemen gaven extra kleur aan het overwegend groene landschap. Een aantal kinderen liep al spelend de berg op. De turquoise kozijnen van het nieuwe schoolgebouw waren al van verre te onderscheiden. Deze school bood plaats aan kinderen uit de wijde omtrek, lange afstanden werden wandelend afgelegd van huis naar school. Wij toerden over 4×4 routes door ruig en ver afgelegen gebieden waarbij we regelmatig de rivier doorkruisten en modderplassen ontweken. Hier kwamen we geen andere auto’s meer tegen, slechts ruiters op paard of ezel. Geen campsite, voor ons geen sanitair, elektriciteit of stromend water. Wel absolute rust, prachtige uitzichten en slapen met het schijnsel van de volle maan in de tent.
Sloffende kaplaarzen, duidelijk een paar maten te groot maar dat scheen de herder niet te deren, hij was al lang blij met zijn droge voeten. Zijn bivakmuts bedekte het grootste deel van zijn gezicht, de zwart-blauw gekleurde deken was om zijn schouders geslagen en op de rechterschouder vastgezet met een speld. De Basotho deken heeft een rijke traditionele waarde, ieder motief heeft een specifieke betekenis en status. In het verleden droeg de bevolking de huiden van hun dieren, de kaross genaamd maar naarmate de Europese missionarissen en handelaars begonnen handel te drijven met de Basotho bevolking verving de deken de huiden. Met de groei van de status van het deken verbeterde ook de kwaliteit, de kleuren en de motieven van het deken. De verschillende bevolkingsgroepen dragen verschillende dekens en bij bepaalde gelegenheden worden ook andere dekens gedragen. Wat ten alle tijden zeker is, dat is dat de Basotho’s hun deken dragen met eer. Doordat het deken een hoge concentratie aan wol bevat is het zeer geschikt om in het ruwe klimaat van Lesotho gedragen te worden. Het deken houdt de regen weg en verschaft de nodige warmte tijdens de koude wintermaanden. Vooral in het noorden zagen wij de mannen met de puntmutsen. De Basotho hoed of ook gekend als Mokorotlo heeft verschillende kegelvormen, geweven uit gras. Elke kegelvormige hoed is gedecoreerd met één of meerdere lijnen en het uiteinde van de kegel wordt afgewerkt met een kroontje. Het is het nationale symbool van Lesotho. Er word gezegd dat het de vorm van de Qiloane berg voorstelt in Thaba Bosiu.
Via scherpe haarspeldbochten kropen wij steeds verder omhoog. Op 3000mtr hingen de ijspegels aan de rotsen en was de toplaag van het riviertje bevroren. De huizen bestonden hier uit opgestapelde rotsblokken met een dak van stro, niet afgesmeerd met leem wat we in andere gebieden gezien hadden. Verderop was men gras aan het oogsten. Een belangrijk product, naast het maken van de daken werd het gebruikt als voedsel voor de paarden en voor de vulling van matrassen, afgedekt met schapenhuid. Een wat oudere man vroeg waar wij naar onderweg waren maar of het nu kwam door onze uitspraak of het feit dat hij nog nooit zover was geweest zullen we nooit weten maar hij had geen idee over onze bestemming.
Sani Pass
Even werd de weg iets gladder, verheugd voerden wij de snelheid op naar 25km per uur. Echter niet voor lange duur, de gaten en rotsen dienden zich weer aan en de snelheid daalde weer naar 8km per uur. Dit ging nog wel even duren op de A4. De latere A3 bleek al niet veel sneller te gaan, hier kregen we te maken met diepe sporen in droge modder. De A4 in Nederland is dus toch nog niet zo slecht bedachten wij ons hoewel wij wel veel plezier beleefden aan dit avontuur. In de buurt van de Sani Pass ontfermden de Chinezen zich weer over de weg. Grote delen van de route waren inmiddels voorzien van nieuw asfalt.
Een belangrijke reden om deze kant van Lesotho te bezoeken was de beroemde Sani Pass die bekend stond als ware 4×4 uitdaging, de hoogste bergpas van zuidelijk Afrika Een glooiende route over strak wegdek, even voelden wij iets van een teleurstelling opkomen: de afgelopen dagen was een stuk spannender geweest. Op 3257mtr hoogte was het slechts kaal dor, koud en stoffig. We passeerden de grenspost en verlieten Lesotho. Even verderop lag ons echter toch een uitdaging te wachten: in het niemandsland tussen de Lesotho grens op 2865mtr en de Zuid Afrikaanse grens op 2255mtr hoogte. Een eindeloos aantal steile haarspeld bochten lag voor ons en voerde in rap tempo het dal in, de losse keien rolden voor ons uit. De schapen sprongen snel aan de kant toen wij al ronkend langsreden. In low-gear bereikten wij veilig het dal en staken de grens met Zuid Afrika over.
Met veel plezier dachten wij terug aan de geweldige tijd die wij in Lesotho beleefden. Een totaal andere sfeer dan in het omliggende land.
Hoewel de mensen in Lesotho op materieel gebied echt vrijwel niets bezaten straalden ze een rust en tevredenheid uit. Zowel de huizen als tuinen en kleding zagen er goed verzorgd en schoon uit. Zeker gezien de omstandigheden waarin de Basotho leefden, maar liefst 68% van de bevolking leeft hier onder de armoedegrens.
Even waanden wij ons een hele tijd terug, hier ervaarden we nog het echte oude Afrika!
Foto album Lesotho Sani Pass:
Wij rijden naar de Zuid Afrikaanse Wildcoast….