Dat wij samen op reis zouden gaan was duidelijk maar welke auto mocht er mee of met welke auto mochten wij mee? Uren, dagen en maanden speurden Ray het internet af naar een goede reisvriend. Vele voorstellen kwamen naar voren maar regelmatig leverde Wendy hetzelfde commentaar: ‘Ja leuk, snap je overwegingen maar…. het is geen Defender!’
Zouden wij voor een ouder model kiezen waarvan de onderdelen vermoedelijk gemakkelijk te vinden waren in Afrika maar waarbij we het risico liepen dat we echt onderdelen moesten vervangen vanwege de ouderdom? 
Of toch een nieuwer model waarbij we het risico zouden lopen dat er elektronische onderdelen kapot zouden gaan die absoluut niet verkrijgbaar waren? Een lastige overweging en achteraf konden we zeggen dat er sowieso maar weinig onderdelen op voorraad waren, zowel oude als nieuwe spullen moesten uit Engeland overgevlogen worden dus maakte het niets uit.
Vlak voor de kerst van 2012 had Ray het druk op zijn werk, nog een paar dagen overwerken waren noodzakelijk om een bepaalt project af te ronden. Net op tijd kwam hij thuis voor de borrel met onze ouders ter ere van Wendy’s verjaardag. 
Na wat gezellig gebabbel kwam het hoge woord er uit: onze droom begon gestalte te krijgen, onze reis zou binnenkort echt starten! Ray had alvast een begin gemaakt. Wat verbaasd keken wij hem aan, wat bedoelde hij daarmee? Een voor een werden we naar buiten geloodst en daar stond hij in volle glorie: een stralende groene Land Rover Defender!! De tranen sprongen Wendy in de ogen, haar hart begon sneller te kloppen, wat een geweldige verrassing! Het kleine leugentje over overwerken werd Ray snel vergeven. ’s Ochtends was hij in alle vroegte met de trein naar Zwolle vertrokken om onze reisvriend op te halen nadat hij de vorige dag een proefrit in het oosten des lands had gemaakt.
De daarop volgende maanden was Ray regelmatig in de garage van zijn oom Teun te vinden, werkend aan de auto. Hoewel de auto er al super stoer uit zag werd hij onder andere voorzien van een zelf ontworpen en geproduceerde rolkooi en een grote stevige lade. Een lier op de voorbumper mocht natuurlijk ook niet ontbreken. 
De nieuwe vering en schokbrekers werden gemonteerd, ook de waterzuiveringsinstallatie inclusief douche werd aangesloten. Een demonteerbaar dakraam maakte het mogelijk om uit het dak te klimmen om de leeuwen van dichtbij te kunnen bekijken. Een grote zwarte box bovenop vormde de daktent en bood plaats aan ons heerlijke bedje. De snorkel zou goed van dienst kunnen zijn om door diep water te gaan en de ophangbeugels aan de zijkant deden dienst als bevestiging voor de extra jerrycan, het reservewiel en de aluminium zandplaten. Hoewel het eerste een warboel leek van allerlei gekleurde draden werd alles keurig weggewerkt en bleven de extra oplaadpunten voor de computers en telefoons, de bediening voor de speciale lampen en de aansluiting voor de koelkast zichtbaar. Uiteraard werden er ook betere speakers ingebouwd waardoor we onderweg naar muziek konden luisteren. De extra accu zorgde voor stroomtoevoer tijdens de nacht. Later hebben we nog een zonnepaneel aangeschaft om tijdens een langere stop in de bush de tweede accu op te laden. Om maar even een paar onderdelen van zijn grote klus te noemen…
Om te oefenen en alvast een beetje in de sfeer te komen volgden wij off-road trainingen in de Belgische Ardennen en in Duitsland. Hier ervaarden we voor het eerst hoe lastig het was om door de modder te rijden en hoe we de lier moesten gebruiken toen we vast kwamen te zitten. Beklimming van steile heuvels en klauterend over rotsblokken tussen de bomen door waren andere uitdagingen. Dat de auto het allemaal kon was wel duidelijk, wij moesten alleen nog wel leren hoe we de juiste handelingen moesten verrichten. ‘Zo langzaam mogelijk, zo snel al noodzakelijk’ was de regel.
Wat specificaties over de auto: het is een Land Rover Defender uit 2008 geworden, een puma met Ford 2.4 motor op diesel. Toen we later wat problemen met de zuiger kregen bleken meeste de modellen in Zuid Afrika een 
2.2 motor te hebben. Onderdelen waren uiteraard niet uitwisselbaar. Op gravelwegen en gladde paden verbruikte de auto ongeveer 1:10, in diep zand was er echter iets meer brandstof nodig, een verbruik van 1:5. Bij rotsklimpartijen zat het verbruik daar ergens tussenin. Natuurlijk werd de auto zeer zwaar op de proef gesteld, wij kozen immers zoveel mogelijk voor off road paden en lastige weggetjes. Het was dan ook niet te voorkomen dat er af en toe wat kapot ging of versleten was maar gelukkig was er niets wat Ray niet kon repareren. Sommige klussen waren een iets grotere uitdaging dan de andere maar steeds kreeg onze bush mechanic het weer voor elkaar om het weer aan de praat te krijgen!
Onderweg kreeg de auto de naam Louise. De reizigers Drew en Bernard ontmoetten wij tijdens de overtocht van Turkije naar Egypte. Ook zij stonden uren in de zinderende hitte op de kade te wachten op het moment waarop we de auto’s de boot op mochten rijden. 
Al snel hadden we een leuk contact met deze jongens en besloten we gezamenlijk het eerste deel van Egypte te verkennen. Hun auto droeg de naam Thelma. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat zij met een bevriend stel vanuit Zwitserland naar Zuid Afrika zouden reizen als het koppel Thelma en Louise. De auto van hun vrienden is echter nooit verder gekomen dan de grens met Zwitserland vanwege allerlei mankementen. Omdat Drew en Bernard een krapper tijdschema hadden -zij wilden de tocht in drie maanden afleggen- namen wij uiteindelijk in Caïro afscheid van elkaar. Op de laatste avond kwamen ze met uitgestrekte handen naar ons toe. Op hun handpalmen droegen ze eerbiedig de sticker. Of wij hun reisgenoot Louise wilden zijn? Wij voelden ons vereerd en de sticker kreeg een mooi plekje op de achterbumper en herinnerde ons iedere keer aan de leuke tijd die we met elkaar doorgebracht hadden.
Vooral kinderen reageerden enthousiast als ze de auto zagen, de vormgeving sprak erg tot hun verbeelding. Ook volwassenen waren onder de indruk van onze stoere vriend en de landkaart achterop leverde regelmatig leuke gesprekken op en hielp bij politiestops en lastige grensovergangen. Ruim 100.000km legden wij in totaal af met onze Landy. Door ruige gebieden en afgelegen streken, dwars door drukke steden en wadend door de rivieren en glibberend over het ijs. Al hoewel wij het af en toe best moeilijk vonden maakte het de auto niets uit en zolang wij geen stuurfouten maakten sleepte hij ons overal door en overheen. In Zuid Amerika volgden we zelfs een deel de beroemde Dakar route en de Death Road in Bolivia. Al snel werd de auto meer dan een voertuig, het werd ons huis en onze vriend, wij waren tenslotte met drie IbeXen op reis.
Reisfoto’s van onze Defender:
Lees meer over de naam IbeXperience….