Pats…!

5 Lusaka raam-013tPats…….. dat was de achterruit: in een miljoen stukjes……. Helaas geen Carglass in de buurt maar wel tape dus met een wiebelend en aan elkaar geplakt raam maar weer terug naar Lusaka, een rit van ruim 3 uur….. gelukkig konden ze daar de ruit vervangen.

 

 

Een weg met hindernissen…..

Na ons bezoek aan South Luanga National Park zouden we naar de Hotsprings nabij Mpika gaan. Dit betekende echter een omweg van bijna 2000 km. Vlak voor vertrek hoorden we van een weinig gebruikte shortcut dwars door het park, slechts 250 km.
Om 16:30 reden we het park uit en nog geen 10 minuten later lag er een boom over de weg. Leuk, eindelijk de langverwachtte hindernis. Vol goede moed begonnen we met een sleep kabel aan de boom te sjorren. Deze boog, onder de kracht van de auto, gewillig mee naar de zijkant van de weg. Toen we echter terug reden veerde de boom ook weer terug…hmm, we zouden de boom moeten breken. Dit lukte niet omdat de 20 cm. dikke boom nog veel te flexibel was. Er zat niets anders op dan te hakken.

1 Onderweg naar Mpika-076t1 Onderweg naar Mpika-052t

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

2 liter water, 3 blaren en 3 kwartier verder was de boom eindelijk door en bleef netjes aan de kant van de weg liggen. Dat was zwaar werk maar het was gelukt, we konden verder. Na een minuut versperde de volgende boom ons de weg, deze liet zich gelukkig makkelijker aan de kant slepen zo dat we er vlak achter de volgende konden zien. Dit werd een zware avond…. soms konden we er omheen, soms moest Ray de boom optillen zodat Wendy er onderdoor kon rijden. Soms samen opzij leggen of weer slepen.
Rond 20:00 uur hadden de laatste boom gehad en de voet van de berg bereikt. Het was inderdaad een steile weg vol gaten, losse keien en zacht zand. Met de 1e versnelling in Low range kropen we met 3 km. per uur omhoog. Makkelijk maar langzaam. Om 21:30 uur besloten we maar bij een zijweg te stoppen om te overnachten. Veel verkeer zou er niet zijn. Moe maar voldaan vielen we in slaap.

(Meer tekst en foto’s op de Kapisha hotsprings pagina)

Broodje aap verhaal

South Luanga National Park, Zambia.

Omdat we in het donker bij de overvolle Wildlife campsite aan kwamen moesten we snel beginnen met koken. Terwijl de worstjes boven het vuur lagen te sudderen waren wij druk met het maken van salade en het opzetten en dekken van de tafel.
Ray schonk net wat wijn in toen een kreet van Wendy over de campsite schalde. Een aapje was stiekem dichterbij gekomen en had de zak verse witte broodjes gevonden.
Snel ging hij er vandoor, gelukkig maar met één broodje en niet de hele zak.
Toch maar wat beter opletten, aapjes zijn niet de enigen die ons eten lekker vinden, het schijnt dat de olifanten in South Luanga NP soms ook eten komen stelen.
Midden in de nacht werden we wakker van gescharrel rond de auto.
Op zich is dit niets nieuws en meestal nemen we niet eens meer de moeite om te kijken wie of wat het is. Iedere campsite heeft bewaking rondlopen die ‘s-nachts vaak net te lang rond de auto blijven hangen. Nu waren het echter drie grote olifanten waarvan er een op ongeveer 5 meter afstand langs liep.

De dag daarna hebben we door het park gereden. We zagen veel olifanten, zebra’s en giraffen. Een kudde van wel honderd buffels versperde ons de weg. Hippo’s en hele grote krokodillen lage te zonnen langs de waterkant. En weer hadden we het geluk om een luipaard te zien. Langzaam stak hij de droge rivier over om naar zijn boom te gaan. Daar hing zijn eten van de vorige dag over een boomtak, een impala.
Volgens de rangers waren er ook leeuwen in de buurt, wij hebben ze helaas niet kunnen vinden.
Aan het eind van de dag zijn we naar een ander campsite gegaan, Croc valley camp. Daar waarschuwden de bezoekers ons voor de olifanten. Iedere avond komen ze naar eten zoeken. De avond daarvoor waren er mensen net aan het koken en dat rook zo lekker dat de olifant het gewoon moest proeven. Uiteindelijk hebben ze de pan in de auto gezet en de auto afgesloten. Dit hield de olifant echter niet tegen. Behendig sloeg hij het raam in om zo bij het eten te kunnen.
Dit was al het tweede verhaal over ingeslagen autoruiten….. Wij besloten al het eten uit de auto te halen en in de camp keuken te bewaren. De la en koelkast hebben we snel met Dettol schoongemaakt zodat het ook niet meer naar eten rook in de auto. De geurige kip Quesidilla hebben we maar direct opgegeten.
Theehuisje Croc ValleyEen uur later, toen we met twee andere reizigers in een soort theehuisje (een rieten dakje op palen) zaten stonden er, uit het niets, ineens drie olifanten vlak bij, Pappa, Mamma en Baby. Mamma stak haat slurf in de camp BBQ. Pappa was echter meer geïnteresseerd in de fles water bij ons op tafel. Hij strekte zijn slurf maar kon er net niet bij. Met zijn voorhoofd drukte hij het lage rieten afdakje een stuk naar binnen maar nog steeds was het net buiten bereik. Wij waren inmiddels met z’n vieren zo ver mogelijk van de olifant af gaan staan voorzover dat ging onder het afdak. Het boze gegrom en getrompetter zorgde ervoor dat mamma aan de andere kant kwam aanrennen. Nu zaten we toch wel een beetje klem tussen twee olifanten. Een angstig moment! We besloten snel in de auto te gaan zitten, shoot, op slot, waar is de sleutel… Dominik zei nog “niet rennen” en rende vervolgens zelf naar het restaurant. Zijn vriendin Gesine zat inmiddels bij Wendy op schoot achter het stuur, nog steeds klem maar wel wat veiliger.
Het duurde nog enkele lange minuten voordat de bewakers met een katapult en een hoop herrie de olifanten verjoegen.
Met een hoge hartslag gingen we naar de bar. We hadden weer een sterk verhaal maar nu ook behoefte aan sterke drank!
De auto was gelukkig nog ongeschonden. Morgen avond komen ze weer, dan is de auto weer leeg en wij zitten dan op veilige afstand in de bar te kijken. Hopend dat de auto schoon genoeg is……