In december 2006 vertrokken we vanaf Amsterdam via Kuala Lumpur in Maleisië naar Siem Reap in het noorden van Cambodja.

Cambodja is een koninkrijk in Zuidoost-Azië. De totale oppervlakte van Cambodja bedraagt, inclusief een aantal eilandjes, 181.035 km2 en het land is daarmee ongeveer vijf keer zo groot als Nederland. Cambodja grenst in het noorden en westen aan Thailand, in het noorden aan Laos, in het oosten aan Vietnam en in het zuiden aan de Golf van Thailand.

 

Na 23 uur reizen kwamen we in Cambodja aan. Bij binnenkomst moesten we nog een visum regelen aangezien er geen ambassade in Nederland is. Toen we net uit het vliegtuig kwamen werden we tegengehouden, we moesten onze boarding pas laten zien. Ray was echter in de veronderstelling geweest dat die pas niet meer nodig was aangezien we de vlucht achter de rug hadden dus hij had zijn kauwgom erin gedaan en weggegooid. We begonnen naarstig in onze tas te zoeken alsof we het daar weer zouden vinden hoewel we wisten dat dat niet zo was…. Het was erg hectisch allemaal en dat was onze redding: we glipten erdoor en konden bij de balie ons visum aanvragen. Nadat ons paspoort langs ca 20 ambtenaren was geweest voor een stempel hier en een krabbel daar kregen wij het visum en waren we welkom in Cambodja!

Ziekenhuisbezoek

Tijdens de vlucht was er een probleempje ontstaan in Wendy’s been: een kramp die maar niet wegging, ondanks bewegingen, oefeningen en massage. Bij aankomst in Siem Reap was de kramp er nog steeds en het lopen ging lastig dus hebben we onze dokter Olaf in Nederland gebeld. Voor zover Olaf het kon beoordelen aan de telefoon zou het een vorm van trombose kunnen zijn en het was raadzaam om een arts in het ziekenhuis te raadplegen.

Gelukkig was er een engels sprekende arts in het hele kleine ziekenhuis aanwezig (slechts 3 behandelkamers) en was ze bereid om Wendy te onderzoeken ondanks het feit dat ze eigenlijk gesloten waren in verband met de kerst. Olaf’s vermoeden werd bevestigd, er was sprake van een vorm van trombose. Wendy kreeg pillen en een zalfje, geen injectie tot grote opluchting van Ray in verband met de hygiëne! Een zwachtel moest drie dagen blijven zitten en als er geen verbetering optrad moesten we weer terug komen. Gelukkig ging het beter en alleen een hele dikke voet was het gevolg. Lopen en de trap op en af ging in de loop van de dagen steeds beter en uiteindelijk verdween de pijn helemaal.

Siem Reap

Siem Reap is een heerlijke plaats. De mensen zijn erg vrolijk en lachen veel. De sfeer op straat is heel gemoedelijk en iedereen is behulpzaam zonder dat ze steeds aan je trekken omdat ze je alleen maar als de rijke toerist zien. Het is nu nog een rustig stadje maar over een aantal jaren zal het wel wat anders zijn: er werden veel hotelcomplexen gebouwd.  

 

Er zijn in Cambodja veel slachtoffers van mijnen. Doorgaans zijn dit mensen van buiten de stad die op het land werkten. Vaak liggen er in rijstvelden en bossen nog onontplofde mijnen uit de oorlog. Tijdens regen verschuift het land in modderstromen waardoor er op reeds gecontoleerde velden toch weer een mijn boven komt. Veel slachtoffers missen handen of benen. De rijst verbouwers staan vaak gebukt waardoor de ontploffing niet alleen ledematen afrukt maar ook het gezicht en de ogen verbrand. Er zijn veel hulp projecten om deze slachtoffers weer een zelfstandig leven te bieden. Zo zijn er boek verkopers die hun zelf (illegaal?) gekopieerde boeken verkopen en voor blinden is er een opleiding tot masseur.  Wendy heeft nog een massage  behandeling gekregen van een blinde masseur. Hoewel het af en toe wel erg hard was met veel drukpunten was het zeker de moeite waard.

Siem Reap hebben we vooral lopend verkend, langs de rivier, de markt en langs tempelcomplexen. Tijdens een van deze wandelingen werden we aangesproken door een monnik die graag zijn engels wilde oefenen.

Hij gaf ons een rondleiding over het terrein, langs de Pagodes en het schooltje. Aan het einde van het gesprek vertelde hij dat hij graag een Khmer/Engels woordenboek wilde kopen, konden wij hem misschien helpen aan een bijdrage? Studeren is erg duur en als monnik verdien je geen geld.